جوان آنلاین: ترجمه انگلیسی کتاب «همسایه‌های خانم جان» نوشته زینب عرفانیان توسط انتشارات لنترن منتشر شد.
کتاب «همسایه‌های خانم جان» نوشته زینب عرفانیان شامل روایت پرستار احسان جاویدی از یک تجربه انسانی در خاک سوریه است که سال ۱۳۹۹ در ۲۶۸ صفحه توسط انتشارات شهید کاظمی منتشر و روانه بازار نشر شد. ترجمه انگلیسی این کتاب به تازگی توسط انتشارات لنترن منتشر شده‌است.
از سال ۱۳۹۱ که آتش جنگ سوریه، درگیری و جنگ با داعش شروع شد، ایران از هیچ کمکی به سوریه دریغ نکرد. مدافعان حرم چه با اسلحه دست گرفتن، چه با انجام فعالیت‌های فرهنگی و چه با کمک در بخش خدمات اجتماعی نشان دادند از هیچ‌گونه فداکاری دریغ نمی‌کنند. این‌کتاب، همان‌فداکاری‌ها را به تصویر کشیده‌است. پرستار احسان جاویدی، چهار ماه در ابوکمال سوریه خدمت کرد و «همسایه‌های خانم جان» روایت این چهار ماه خدمت و فداکاری است.
در بخشی از متن این کتاب می‌خوانیم: «داعشی‌ها عقب تویوتا در قفسند. وارد قفس می‌شوم. نگاه تب‌دارشان در تاریکی به سمتم نفرت می‌پاشد. حق دارند، منتظرند در لحظه‌ای حکم به مرگشان بدهیم و در همین قفس خونشان را بریزیم. کاری که زیاد با اسیران ما کرده‌اند. نمی‌خواهد این دم آخری ضعف نشان بدهد. اشاره می‌کنم آستینش را بالا بزند تا رگ بگیرم. مرد‌د است در اجرای آنچه شنیده. آن یکی بی‌جان‌تر است. خودم آستینش را بالا می‌دهم. دشداشه سیاه عربی در تنش زار می‌زند. فکر می‌کنم چند نفر از بچه‌های ما با گلوله او شهید شده‌اند؟ چند نفر را ذبح کرده؟ چند بچه به دستان او یتیم شده‌اند و چند مادر و همسر با رگبار‌های او داغ بر دلشان نشسته؟ فکر می‌کنم اگر الان جایمان عوض شود، چه می‌شود؟ از من رگ می‌گیرد؟ سرم وصل می‌کند و دارو تجویز می‌کند یا خرجم برایش یک گلوله و دو، سه بار کشیدن خنجرش روی نرمی گلویم است. ناخودآگاه دست روی گلویم می‌کشم. سوزن را زیر پوستش هدایت می‌کنم، نگاهم به حکاکی روی عقیق انگشترم می‌افتد. «جانم حسن». چه دلی دارند این خانواده. قاتل پدر، اسیرشان است و آقایم باید از شیری که برای امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) آورده‌اند، به او هم بدهد. باید سفارشات پدر را در مورد اسیر، مو به مو اجرا کند و می‌کند. اسیر، اسیر است. حالا قاتل پدرت در مسجد کوفه یا قاتل رفقا و همرزمانت در صالحیه و سد‌الوعر و خانطومان. اسم آقایم را روی عقیق می‌بوسم و سرم را کلمپ می‌کنم. کاش این مایعی که داخل رگ‌هایش می‌دود، سؤالم را به مغزش ببرد و از خودش بپرسد، اگر الان این پرستار اسیر ما بود، چه می‌کردیم؟»
