در حالی که سینمای ایران همچنان سرگرم بازی در جشنواره‌های خارجی است و بخش تجاری این سینما نیز با فیلم‌های کمدی طیفی نه‌چندان قابل‌توجه از مردم ایران را در اکران با خود همراه می‌کند، سینمای هندوستان با فیلم دانکی عنوان چهارمین فیلم پرفروش اکران جهانی را به نام خود ثبت کرده‌است؛ فیلمی که بخشی از آن تصویری بسیار نامطلوب و غیر‌انسانی از کشور ایران به جامعه جهانی مخابره می‌کند.
کیفیت فنی فیلم‌ها و سریال‌های ایرانی نشان می‌دهد به لحاظ قابلیت‌های تکنیکی و نیروی انسانی در نسبت با جهان فاصله‌ای وجود ندارد. در حوزه امور رایانه‌ای، طراحی صحنه، گریم، کارگردانی، موسیقی، فیلمبرداری و مباحثی از این دست سینمای ایران حرف برای گفتن دارد، اما یک حلقه مفقوده مهم وجود دارد که مانع جهانی شدن سینمای ایران شده‌است. در این بین، اما عده‌ای خوش‌خیال به استناد برخی آثار جشنواره‌پسند سینمای ایران را جهانی معرفی می‌کنند که این در نگاهی خوش‌بینانه یک خام‌اندیشی بیش نیست، اما حقیقت ماجرا این است که سینمای ایران به طور بالقوه می‌تواند جهانی باشد، اما مدیریت سینمایی هنوز نتوانسته این توان و ظرفیت را بالفعل نماید. این مهم نیاز به چند گام اساسی دارد که ابداً دشوار هم نیست. پازل جهانی‌شدن سینمای ایران به همت نیروی انسانی متخصص چیده شده‌است، اما چند قطعه از این پازل از چشم مدیران سینمایی پنهان مانده‌است. این قطعات برای تکمیل نیاز به مدیرانی تیزهوش دارد. سینمای ایران بیشتر از همه از نبود یک نظام تهیه کنند‌گی قوی رنج می‌برد که بتواند شاخصه‌های اصلی برای یک اثر جهانی را تشخیص بدهد. شاخصه‌هایی که اولین مورد آن متن و فیلمنامه است. ما امروز در کشور شاهد درخشش نسل نویی از فیلمنامه‌نویسان هستیم که با آثارشان خود را ثابت کرده‌اند، اما اینکه چرا سالانه شاهد حتی یک فیلم سینمایی نیستیم که بتواند گیشه‌های جهان را درنوردد به این برمی‌گردد که مدیران سینمایی درک دقیقی از قطعات پنهان پازل جهانی‌شدن ندارند.
کسی قرار نیست به این سؤال پاسخ دهد که هالیوود چه چیزی دارد که می‌تواند برخی آثار خود را در لیست پرفروش‌های جهانی بنشاند. حقیقت ماجرا این است که این سینما رگ‌خواب مخاطب در موضوع سرگرم‌کنند‌گی را در دست دارد. عنصری که بیش از همه به متن و فیلمنامه برمی گردد. آیا سینمای ایران فاقد نیروی انسانی ماهر و متبحر در زمینه فیلمنامه‌نویسی است؟ پاسخ قطعاً منفی است. آثار نمایشی شاخص یک دهه اخیر در تلویزیون و شبکه نمایش خانگی به وضوح نشان می‌دهند نیروی انسانی فیلمنامه‌نویس در ایران متخصص و متبحر هستند، اما دستی که باید این ظرفیت را بشناسد و به کار گیرد، هنوز اراده‌ای از خود نشان نداده‌است.
