جنگ زرگری باشگاه‌ها در خصوص عدم رعایت سقف بودجه و ادعای کاهش دستمزد‌ها به نفع دیگری هنوز ادامه دارد، در حالی که شاکیان خارجی با قدرت مشغول رساندن پرونده‌های شکایت خود به فیفا و بستن پنجره نقل و انتقالات و گرفتن اصل و دیرکرد دستمزد‌های ارزی‌شان هستند.
سال‌هاست که از شنیدن خبر بسته شدن پنجره نقل‌وانتقالات تیم‌های ایرانی به‌ویژه سرخابی‌ها، نه شوکه می‌شویم و نه تعجب می‌کنیم، چراکه هم هواداران، هم مدیران باشگاه و هم خارجی‌هایی که با این تیم‌ها قرارداد می‌بندند، می‌دانند قرار نیست دستمزدشان سر موعد مقرر و به شکل حرفه‌ای پرداخت شود. در نتیجه شکایت به مراجع بین‌المللی تنها راه رسیدن به دستمزد معین است. اینکه دستمزد مندرج در قرارداد‌ها چطور و براساس چه مبنایی تعیین می‌شود موضوعی جداست و در این مقال نگنجد. فعلاً بحث‌مان بر سر دو شکایت خارجی جدید از سرخابی‌هاست که باعث بسته شدن پنجره استقلال شده و قرمز‌ها نیز در نوبت اعمال محرومیت هستند.
لئوناردو پریرا، مهاجم برزیلی پرسپولیس بعد از آنکه نتوانست به ۱۴۳ هزار دلارش برسد به فیفا شکایت کرده است. از طرفی مطالبات ۴۰۰ هزار دلاری رادوشوویچ، دروازه‌بان خارجی نیز هنوز پرداخت نشده و آقایان وعده پرداخت آن از محل درآمد‌های باشگاه در فیفا را در آینده نزدیک داده‌اند. از سوی دیگر با شکایت دستیاران خارجی ریکاردو ساپینتو، سرمربی پرحاشیه سابق استقلال، پنجره آبی‌ها بسته شده است. گویا طلب دستیاران او ۴۱ هزار دلار است و خود ساپینتو نیز هنوز بیش از ۳۰۰ هزار دلار از استقلال طلب دارد. داستان شاکیان خارجی نه تنها تمامی ندارد، بلکه هر بار بر تعداد آن‌ها افزوده هم می‌شود و علاوه بر اصل پول، دیرکرد ارزی نیز باید به حساب طلبکاران واریز شود. تنها در این صورت است که پرونده بسته و پنجره نقل‌و انتقالات باز خواهد شد.
مدیران باشگاه‌های لیگ برتری و در رأس آن‌ها سرخابی‌ها، همواره هنگام استخدام خارجی‌ها ژست پیروزی و برتری نسبت به رقیب می‌گیرند و مطمن هستند یا تا انتهای فصل از سمت‌شان برکنار می‌شوند یا اینکه زمان شکایت خارجی‌ها در باشگاه مسئولیتی ندارند. مدیران جدید نیز همین مسئله را بهانه می‌کنند و هیچ مسئولیتی به گردن نمی‌گیرند. در نهایت طلبکار خارجی از طریق فیفا و البته بعد از مدتی طولانی، هم اصل پول را می‌گیرد و هم دیرکردش را. از آنجا که همیشه باشگاه‌های ما بازنده هستند، هزینه‌های دادرسی شاکی نیز از بیت‌المال پرداخت می‌شود. این وسط آقایان مدعی‌اند بدهی‌های خارجی از محل درآمدهایمان در فیفا پرداخت می‌شود. یک نفر مدیر، مسئول و دلسوز هم پیدا نمی‌شود به این حضرات بگوید فیفا به باشگاه‌ها یا فدراسیون‌ها کمک‌هزینه نمی‌دهد تا بدهی‌هایشان را پرداخت کنند، بلکه این پول باید صرف تیم‌های پایه، تجهیز زیرساخت‌ها و آموزش و پیشرفت فوتبال شود. آقایان بروند دعا به جان فیفا کنند که سالانه مبالغی را برای باشگاه‌ها و فدراسیون‌ها در نظر گرفته و بهانه‌ای جور شده برای مدیران نالایق فوتبال ایران. از طرفی ما بالاخره نفهمیدیم پول‌های ایران در فیفا بلوکه شده یا نشده؛ هر جا لازم باشد می‌گوییم تحریم هستیم و اجازه برداشت از حسابمان در فدراسیون جهانی را نداریم و هر جا هم صلاح بدانند می‌گویند طلب فلان خارجی از فیفا پرداخت می‌شود. اول و آخر اینکه قهرمان آسیا هم که شویم فرقی به حالمان نمی‌کند، چراکه در نهایت هر درآمدی از فیفا و ای‌اف‌سی به دست آوریم به جیب شاکیان خارجی می‌رود و نه خبری از پشتوانه‌سازی و توجه به تیم‌های پایه است و نه پولی صرف آموزش و رفع کمبود‌های سخت‌افزاری می‌شود. نزدیک بودن فصل نقل‌وانتقالات زمستانی به کنار، اینکه هرازگاهی یک شکایت بین‌المللی رسانه‌ای شود و خبر محرومیت‌مان را دنیا بشنود، نه فقط برای فوتبال، بلکه برای ورزش و همچنین کشورمان افت دارد.
