همزمان با هفته دفاع مقدس، برنامه «خندوانه» باز هم به يك ايده نو جان بخشيد و براي اولين بار نمايي از جانبازان اعصاب و روان را به روي جامعه‌اي گشود كه تصور عموم آن از جانبازان تنها جانبازان شيميايي يا قطع عضو است.
«خندوانه» هنوز يك برنامه نوپاست اما نوپايي با استعداد كه حالا ميليون‌ها نفر از مردم پاي تماشايش مي‌نشينند. صندوق‌هاي رأي‌گيري پيامكي در هر قسمت از آن ثبت ميليون‌ها پيامك را گزارش مي‌دهند و حتي اين برنامه در نظرسنجي يكي از سايت‌ها و در مقايسه با برنامه محبوب «نود» آراي بيشتري را از نظر محبوبيت كسب مي‌كند. رسيدن به چنين موفقيتي آن هم در دومين سال فعاليت يك اتفاق بزرگ است. «خندوانه» تمام آنچه را كه به دست آورده حاصل ايده‌پردازي‌هاي بديع و نو خود و نيز حاصل توجهش به نقاط و زواياي فراموش شده‌اي از فرهنگ عمومي و جامعه ايران مي‌داند كه برنامه‌هاي ديگر كمتر به آن توجه مي‌كنند؛ اينكه خنده‌هاي دسته‌جمعي و كتاب خواندن از ياد مردم رفته و اينكه جامعه يادش رفته جمعيت خاصي از ايثارگران دوران دفاع مقدس در گوشه‌گوشه برخي بيمارستان‌هاي كشور به فراموشي سپرده شده‌اند.
«خندوانه» دوشنبه شب جانبازان اعصاب و روان را به استوديوي خود آورد تا به جامعه نشان دهد كه جانبازي تنها در قطع عضو و مسموميت شيميايي خلاصه نمي‌شود. رامبد جوان چهره‌هاي ميانسال و كهنسالي را به استوديوي خود آورد كه در نگاه اول مظلوميت و بي‌ادعايي در چهره‌شان موج مي‌زد؛ او براي اولين بار در تاريخ برنامه‌هاي تلويزيوني، در آسايشگاه‌هاي رواني جانبازان را به روي رسانه‌ها و نگاه جامعه باز كرد آن هم در قالب برنامه‌اي مفرح و طنز نه در قالب مستند يا برنامه‌اي مذهبي، خبري، آموزشي و پژوهشي يا معارفي.
در واقع نكته منحصربه‌فرد و قابل اعتنا درباره «خندوانه» را بايد نگاه تيزبينانه‌اش در انتخاب مهمان و سوژه‌هايش دانست؛ بسياري از برنامه‌هاي معروف صداوسيما گاه در مختصات موضوعي كه برايشان تعريف شده، گم مي‌شوند و با رفتن به سراغ سوژه‌هاي دم‌دستي كار را براي خود آسان مي‌كنند اما «خندوانه» نخواسته در لواي طنز سوژه‌هايش را محدود سازد؛ اين برنامه حالا حتي قادر است سوژه‌هاي خاص و گاه تلخ و تفكربرانگيز را به خنده و لبخند پيوند بزند. اين يك موفقيت تاريخي براي تلويزيون است.
