عادل شهید همه است

به معنای واقعی کلمه عاشق اهل‌بیت (ع) بود. او ارادت زیادی به حضرت زهرا (س) و حضرت رقیه (س) داشت. بعد از شهادتش به او لقب «شهید محبوب» دادند و بحق او لایق این عنوان بود. عادل بسیار دوست‌داشتنی و مهربان بود. نه اینکه حالا بخواهم از او برای‌تان تعریف کنم، نه! شما از هر کسی که با او نشست و برخاست داشته است، سؤال کنید از محبت و مهربانی‌اش برای‌تان خاطرات زیادی روایت خواهد کرد، حتی بچه‌ها هم وقتی یکی‌دو بار با او برخورد می‌کردند، جذبش می‌شدند. عادل هوای خانواده‌اش را داشت و بسیار بامعرفت بود. او خوش‌خلق و خوش‌برخورد بود. همه این خوبی‌هاست که دل من و همه اطرافیانش را در فراقش می‌سوزاند.

بعد از اتمام دفاع‌مقدس، این تعداد شهید بی‌سابقه بود. زمان جنگ و در عملیات‌های بزرگ مثل کربلای ۵ تعداد زیادی از بچه‌های لشکر ما به شهادت رسیدند، اما از سال ۶۷ که جنگ تمام شد و تا سال ۸۱ که ۱۴ سالی می‌گذشت، ناگهان کرمان با بیش از ۲۰۰ شهید مواجه شد که در آن زمان بسیار تکان‌دهنده بود

او ارادت زیادی به رهبرمعظم داشت. شهیدان حاج‌قاسم و حججی را بسیار دوست داشت و می‌گفت: من آرزو دارم سر مزار این دو شهید بروم. همیشه می‌گفتیم باشد مادر، ان‌شاءالله خواهیم رفت. هر مرتبه‌ای که می‌خواستیم برویم، کار یا برنامه‌ای برایش پیش می‌آمد که نمی‌توانست به زیارت مزار این دو شهید برود. می‌گفت: حتی اگر یک روز مانده به پایان عمرم باید به گلزار شهدای کرمان بروم و مزار حاج‌قاسم را زیارت کنم تا رسید به چهارمین سالروز شهادت حاج‌قاسم!