نظری بر وضعیت پوشش و حجاب زنان در تمدنهای توحیدی و غیرتوحیدی
بر اساس آیه ۱۲۱ سوره طه، زشتی برهنگی آنچنان بود که آدم و حوا (ع) پس از فریفته شدن به وعده دروغ شیطان و خوردن میوه ممنوعه و سپس برهنه شدن، به فکر یافتن راه چارهای برای آن افتادند: «فَأَکلا مِنْها فَبَدَتْ لَهُما سَوْآتُهُما وَ طَفِقا یَخْصِفانِ عَلَیْهِما مِنْ وَرَقِ الْجَنَّةِ وَ عَصی آدَمُ رَبَّهُ فَغَوی: سرانجام هر دو از آن خوردند (و لباس بهشتیشان فرو ریخت) و عورتشان آشکار گشت و برای پوشاندن خود، از برگهای (درختان) بهشتی جامه دوختند! آدم پروردگارش را نافرمانی کرد و از پاداش او محروم شد!» به این معنا که زشتی برهنگی و فضیلت پوشیدگی امری فطری است که انسان ذاتاً و بدون نیاز به داشتن فرمانی مبتنی بر رعایت پوشیدگی، به دنبال انجام آن است. اما آیا این امر فطری را میتوان با نگاهی تاریخی مورد کنکاش قرار داد و درست بودن چنین گزارهای را نشان داد؟ این سؤالی است که در مقال پی آمده به دنبال پاسخ آن بودهایم. امید آنکه علاقهمندان را مفید و مقبول آید.