با گذشت چند روز از اجراي چهارمين دوره حراجي تهران، نقد‌هاي متعددي درباره اين حراجي منتشر شده كه به ساختار و نحوه برگزاري حراجي تهران ايرادات متعددي وارد كرده‌اند.
برگزاري چهارمين دوره برپايي حراج تهران كه با اعلام فروش 21 ميليارد و 40 ميليون توماني بالاترين ميزان خريد و فروش آثار هنري را در ايران رقم زد، حرف و حديث‌هاي زيادي را به همراه داشته است. رشد فوق‌العاده ميزان فروش آثار هنري باعث نوعي مقايسه ميان حراج تهران و فروش سينماها شده است. افرادي مانند سيدمحمد بهشتي معتقدند: «رقم ركورد ٢١ ميليارد كه در چهارمين حراج تهران به ثبت رسيد، معادل يك سال اكران اول سينماي ايران است.» بهشتي مي‌افزايد: «اينها همه نشانه‌هاي خيلي خوبي براي بازار هنر ماست و نشان مي‌دهد كه در بازار هنر تحولات مثبتى در حال رخ دادن است.»
گاردين نيز طي گزارشي به چهارمين حراجي تهران پرداخته و مي‌نويسد: «حراجي هنرهاي مدرن و معاصر تهران كه به تدريج جاي خود را در ميان بزرگ‌ترين حراجي‌هاي هنري در خاورميانه باز كرده است، مراسم سالانه‌اي است كه امسال براي چهارمين بار برگزار شد، اما سالي متفاوت را تجربه كرد؛ قيمت‌هاي پيشنهادي براي خريد آثار هنري در كشوري كه همچنان با تحريم‌هاي بين‌المللي دست به گريبان است، فوق‌العاده چشمگير بود و در نهايت هم فروش 3/4 ميليون پوندي اين حراجي، رقمي دو برابر فراتر از پيش‌بيني‌ها را ثبت كرد.»
فروش بالاي هنري در داخل كشور با وجود اينكه نگرش‌هاي مثبتي را به اقتصاد هنر در پي داشته است، اما منتقداني نيز هستند كه ايرادات عمده‌اي به اين رخداد وارد كرده‌اند.
از جمله ايرج اسكندري، هنرمند پيشكسوت حراج تهران حقوق خالق اثر را ناديده گرفته است. وي مي‌گويد: گاهي پيش مي‌آيد كه هنرمند اثر خود را سال‌ها پيش به قيمت پايين فروخته و حالا اثرش در حراج به قيمتي بالا، يك‌بار ديگر دست به دست مي‌شود. احساس مي‌كنم برگزاركنندگان حراج تهران به اين مقوله توجه ندارند كه بايد درصد قابل‌توجهي از اين فروش جديد، به هنرمند به‌عنوان خالق اثر تعلق بگيرد. در نتيجه، هنرمند مغبون مي‌شود. اسكندري مي‌افزايد: گاهي هم شنيده مي‌شود اثري كه در حراج ارائه مي‌شود، از طرف خود مالك اثر بازخريد مي‌شود تا قيمت آن به تثبيت برسد، يا اينكه افرادي كه در حراجي حضور دارند و دست‌شان را در طول حراج يك تابلو و اثر هنري بالا مي‌برند، از عوامل خود برگزاركننده هستند. اين ترديدها و شائبه‌ها باعث مي‌شود هنرمندان احساس كنند كه در برگزاري حراج تهران حسن‌‌نيت وجود ندارد. البته اينها حقه‌هايي هستند كه در حراجي‌هاي ديگر هم وجود دارند.
سايت خبري ايوانا نيز با اشاره به خريد آثار هنرمندان از سوي مرتبطان با حراج تهران مي‌نويسد: گاهي اثري را كه مثلاً هنرمند 5 ميليون روي آن قيمت گذاشته بود، به قيمت يك‌ميليون تومان از هنرمند مي‌خريدند. بعد شروع مي‌كردند به مانور رسانه‌اي و بازاريابي روي اين اثر. در نهايت هم همين اثر را در حراج با ترفندهايي كه در آن كاملاً توانمند هستند به قيمت 10 ميليون تومان مي‌فروشند؛ يعني 10 برابر پولي كه به هنرمند و خالق آن اثر داده بودند و برخي اوقات هم مثلاً 10اثر از هنرمندي را كه مجموعاً 20 ميليون تومان روي آن قيمت گذاشته بود را جمعاً به قيمت 5 ميليون مي‌خرند. بعد يكي از اين آثار را در نمايشگاه به قيمت 10 ميليون تومان مي‌فروشند؛ يعني دو برابر قيمت كل آثار.
از سوي ديگر بعد از چهار، پنج ماه آثار او را در همان گالري‌هاي زنجيره‌اي كه دارند با قيمت مثلاً هر تابلو سه، چهار ميليون تومان به نمايش مي‌گذارند. كساني هم كه از نمايشگاه بازديد مي‌كنند بي‌خبر از اين بازي وقتي نگاه مي‌كنند مي‌بينند تابلويي را كه به حراج تهران رفته و در آنجا 10 ميليون فروش رفته است حالا با سه، چهار ميليون تومان مي‌توانند بخرند. خبرگزاري فارس نيز طي گزارش به نيمه خالي حراجي تهران پرداخته و به نكاتي چون عدم كارشناسي در قيمت‌ها، عدم تأييد اصالت اثر، توجه به هنرمندان پايتخت‌نشين و بي‌توجهي به هنرمندان ساير نقاط كشور، غفلت از هنرهايي مانند خوشنويسي و هنرهاي بومي در حراجي تهران و عدم حضور هنر انقلاب و هنرمنداني كه در زمينه هنر انقلاب آثار تجسمي توليد كرده‌اند در حراجي تهران، اشاره كرده است.
حراجي تهران امسال نيز با سبك و سياق خاص خود و با دعوت از چهره‌هاي سياسي و سينمايي برگزار شد؛ حراجي كه گفته مي‌شود مي‌خواهد نسخه ايراني حراجي كريستي باشد، اما نحوه برگزاري آن باعث شده چندان وجهه مثبتي در ميان اهالي هنر نداشته باشد.
