نایبقهرمانی بازیهای پاراآسیایی موفقیتی تاریخی بود که با تلاش ورزشکاران و برنامهریزی مسئولان حاصل شد. از آنجا که حفظ و تکرار موفقیت سختتر از به دست آوردن آن است، به هیچوجه نباید در باد افتخار بخوابیم و از آینده غافل شویم.
زمان به سرعت سپری میشود و کشورهایی که ضعیفتر از حد انتظار خود ظاهر شدهاند از هماکنون تلاش خود را برای جبران نتیجه در دوره بعدی آغاز کردهاند. این ذات ورزش حرفهای است و از دست دادن فرصتها جایی در این حوزه ندارد، به همینخاطر است که ما هم نباید دست روی دست بگذاریم. برنامهریزی و حمایت از ورزشکاران جانباز و توانیاب، دو فاکتوری است که اگر از آنها غافل شویم سه سال دیگر حسرتش را خواهیم خورد، حسرتی که البته فایدهای ندارد.
درخشش در پاراآسیایی هانگژو درست زمانی محقق شد که کاروان ما در بازیهای آسیایی عملکرد ضعیفی داشت و افتی چند پلهای را در قارهکهن تجربه کرد. در چنین شرایطی و با سختگیریهایی که صورت گرفت، بهترینهای ورزش جانبازان و توانیابان برای کسب حداکثری مدال راهی چین شدند و بهترین نتیجه نیز به دست آمد. ورزشکاران ایران به رغم همه سختیها و کمبودها با تمام قوا جنگیدند و تا آخرین لحظه نیز دست از رقابت برنداشتند. پیشی گرفتن از ژاپن و کنار زدن این رقیب جدی را مدیون مدالآورانی هستیم که هنوز چشمانتظار حمایت مسئولان هستند. روزی نیست که یکی از این مدالآوران مصاحبه نکنند و از بیتوجهی مسئولان ورزش و استانهای خود گلایه نداشته باشند. آنها که قبل از بازیها وعدههای بزرگ داده بودند، حتی برای یک تبریک خشک و خالی نیز به بچههای پاراآسیایی زنگ نزدند و حالی از آنها نپرسیدند. دادن پاداش ویژه و حل مشکلات اشتغال و معیشتشان هم که چیزی شبیه به رؤیاست. با رویهای که مدیران در پیش گرفتهاند، نهتنها رؤیای اشتغال ورزشکاران جانباز و توانیاب محقق نخواهد شد، بلکه برای ادامه دادن به ورزش قهرمانی باید هزینه و مشقتها را به جان بخرند.
دومی آسیا بدون انگیزه و عزم جزم ورزشکاران حاصل نمیشد. حال که این موفقیت بزرگ به دست آمده نباید آن را به راحتی از دست بدهیم. پیشتر تأکید کرده بودیم که حریفان برای گرفتن جایگاه ما و سبقت گرفتن از ما لحظهای تعلل نخواهند کرد. در نتیجه ما نیز باید همین رویه را در دستور کار قرار دهیم و به سرعت برنامههایمان را برای بازیهای ۲۰۲۶ مشخص کنیم. در هانگژو ورزشکاران ما ثابت کردند توانایی کسب بهترین نتایج، خوشرنگترین مدالها و رسیدن به قله را دارند، ولی حالا که به ایران برگشتهاند با کوهی از بیانگیزگی، بیتوجهی و سرخوردگی مواجه شدهاند. کمیته ملی پارالمپیک به همان اندازه که باید به تکرار موفقیت در بازیهای پاراآسیایی ناگویای ژاپن توجه کند، به همان اندازه یا حتی بیشتر باید متوجه نیازها و برآورده کردن انتظارات ورزشکاران حوزه خود باشد. در مسیر پشت سر گذاشتن حریفان هم بعد فنی باید در نظر گرفته شود و هم بعد روحی و روانی ورزشکاران. متأسفانه ورزشکاران پارالمپیکی نهتنها حمایتی از مسئولان استانهای خود نمیبینند، بلکه امکانات ابتدایی هم برای تمرین و حفظ آمادگی ندارند! فدراسیون جانبازان و توانیابان، ادارات کل استانها و هیئتها نیز باید برای حل مشکلات موجود وارد عمل شوند و در انجام وظایف خود کوتاهی نکنند. اگر واقعاً اعتبار ورزش کشور برایتان اولویت دارد و به تکرار موفقیت هانگژو در ناگویا میاندیشید بهانه نیاورید، به وعدههایی که دادهاید عمل کنید و دل مدالآوران را نشکنید. چطور میبینید و میشنوید که فلان ورزشکار خرج تمرین، مربی و ماساژور را از جیبش پرداخت میکند، ولی قدمی برای کمک به او برنمیدارید! درحالیکه این وظیفه شماست، ورزشکار ما به خاطر عرق ملی و عشق به وطن در گمنامی و سکوت تمرین میکند و شما پز مدالش را میدهید.
