۴۴ سال از ۱۷ شهریور ۵۷ میگذرد، اما صدور فرمان آتش روی مردم بی دفاع ایران و کشتار جمعی از جوانان تهرانی در میدان شهدا برای همیشه به لکه سیاهی در کارنامه حقوق بشری امریکا درآمد که با مشاوره غلط به رژیم پهلوی، قتل عام تظاهراتکنندگان را پایان قیام ملت ایران معرفی کردند.
مدعیان دروغین حقوق بشر که در دوره بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بارها و بارها به بهانههای واهی مدعی نقض حقوق بشر در ایران شده و از این طریق فشارهای سیاسی خود را به نظامهای غیرهمسو با غرب وارد میکنند، هنوز این جنایات هولناک را حتی محکوم نکردهاند. این در حالی بود که اعلام حکومت نظامی توسط رژیم دست نشانده آنها در ساعت ۶ بامداد همان روز صورت گرفته بود و بسیاری از مردم نسبت به این موضوع بی خبر بودند و کمتر کسی تصور میکرد ارتش در مقابل مردم زانو زده و گلوله جنگی به سمت آنها شلیک کند.
اسناد موجود نشان میدهد که شاه نیز به شدت از پیامد تیراندازی به سمت مردم هراس داشت و در مقابل پیشنهاد حکومت نظامی و گشودن آتش روی مردم دچار سردرگمی شده بود، اما مشاوره غلط حکام غربی به ویژه مقامات امریکایی وی را در ارتکاب این جنایات هولناک تشجیع کرد.
علت هراس رژیم این بود که هنوز چند روزی از تشکیل کابینه دولت شریف امامی تحت عنوان دولت آشتی ملی نگذشته بود که برای آرام کردن اوضاع ملتهب کشور پس از سوزاندن چند صد نفر در سینما رکس آبادان صورت گرفته بود. در چنین شرایطی چه کسی باور میکرد که رژیم مورد حمایت امریکا با گلوله داغ و آتشین جلو مردم ایستاده و آنها را قتل عام کند.
اما واقعیت میدانی جمعه ۱۷ شهریور چیز دیگری بود. مردم مثل هر روز وارد خیابانها شده و به قصد شرکت در نماز جمعه عزم جدیتری داشتند. حضور مردم در سراسر کشور محسوس و پر رنگتر از همیشه بود. در تهران عدهای از جنوب و عدهای از شرق به سمت میدان ژاله در حرکت بودند. هیچ کس نمیدانست چه واقعهای در انتظار مردم است. حوالی ساعت ۱۰ بامداد ناگهان صدای غرش گلولهها فضای شهر را پر کرد. صدای گلوله دراغلب شهرهای ایران شنیده میشد و هر جا که مردم به خیابان آمده بودند، تیراندازی صورت میگرفت. حتی در شهرهای کوچک روی مردم آتش گشودند و بیگناهان زیادی مجروح و شهید شدند. عمق این فاجعه در میدان شهدای تهران بود؛ جایی که ظرف سه دقیقه جوانان بسیاری روی زمین افتاده و آسفالت خیابانها سرخ گون شد. انبوه قربانیان فراتر از توصیف بود، به گونهای که هنوز در خصوص آمار جانباختگان و زخمیها اختلاف نظر وجود دارد. در حالی که شاهدان عینی و خبرنگاران تعداد مجروحین و شهدا را تا ۴ هزار نفر ذکر کردهاند، رژیم پهلوی رقم شهدا را کمتر از ۸۰ و مجروحان را حدود ۲۰۰ نفر اعلام میکرد.
بدین ترتیب ۱۷ شهریور ۵۷ در تاریخ انقلاب اسلامی به عنوان «جمعه خونین» ثبت شد که وامدار بودن ملت ایران نسبت به شهیدان را در یادها نگه دارد. این روز در کارنامه مدافعان دروغین حقوق بشرغربی به «جمعه سیاه» ملقب شده تا لکه سیاهی بر دامن لیبرالیسمی باشد که حقوق بشر را دارای ارزشی پایینتر از منافع مادی خود میداند.
پیام سوم جمعه خونین ۱۷ شهریور ۵۷ به مخالفان انقلاب اسلامی است، که فراموش نکنند ملت ایران این انقلاب را با تقدیم خون جوانانش به دست آورده و تحت هیچ شرایطی حاضر به پایمال شدن این هزینه ارزشمند ندارد.
پیام دیگر این روز خطاب به مدعیان حمایت و دلسوزی برای ملت ایران است؛ مرتجعان و سلطنت طلبانی که جنایات بسیاری از جمله جمعه سیاه را در کارنامه خود دارند که مانند لکه سیاهی بر دامان تان نشسته و باید پاسخگوی این جنایت هولناک باشید.
پیام روشن ۱۷ شهریور ۵۷ به جوانانی که آن روزهای سخت را ندیده و کمتر از آن اطلاع دارند، این است که جوانان بسیاری برای سبزی درخت انقلاب خون سرخ خویش را پای نهال آن ریختند تا پایدار بماند و ثمر دهد. تردیدی نیست که جوانان امروز هم اگر آن روز در میدان ژاله بودند نقش بزرگی برای تبدیل آن به میدان شهدا ایفا میکردند.
