فوتبال حرفهای یعنی همین، یعنی اینکه بزرگی، چون کارل هاینس رومنیگه بابت رفتار زننده و شرم‌آور هواداران باشگاهش در توهین به مدیر باشگاه هوفنهایم از رقیب عذرخواهی کند. یعنی اینکه قبول کند عده‌ای از تماشاگران بایرن شنبه شب این تیم را بی‌آبرو کردند. آنچه شنبه شب در ورزشگاه هوفنهایم رخ داد یک درس بزرگ برای فوتبال لیدرپرور و لمپن‌پرور ما بود، جایی که حتی مدیرانش برای تخریب تیم حریف از لیدر‌ها و هواداران معلوم‌الحال و منتسب به خود کمک می‌گیرند و هر طور که دل‌شان می‌خواهد رقیب‌شان را تخریب می‌کنند.
سال‌هاست که می‌نویسیم فوتبال ما فقط به اسم حرفهای شده و فرسنگ‌ها با حرفهای بودن فاصله دارد. سال‌هاست که می‌گوییم فوتبال ایران ضعف فرهنگی دارد و این ضعف از مدیریت آن آغاز می‌شود و به سکو‌ها می‌رسد، اما گوش شنوایی نیست. تازه این روزها، روز‌های بازگشت مدیران لیدرپرور و لمپن به فوتبال شده که حتی از پرخاشگری، مشاجره و لاابالی‌گری در برنامه زنده تلویزیونی هم ابایی ندارند، چرا؟ چون پشت‌شان گرم است به عده‌ای معلوم‌الحال که برای‌شان روی سکو‌ها شعار می‌دهند و رقبای‌شان را تا حد ممکن و آخرین نفس تخریب و بی‌آبرو می‌کنند.
در چنین فضایی شنیدن حرفهای یکی از بزرگ‌ترین فوتبالیست‌های جهان و آلمان، یعنی رومنیگه مدیر اجرایی بایرن‌مونیخ بسیار جالب توجه است و یک کلاس اخلاق برای تمام مدیران ماست، حتی حرکت بازیکنان دو تیم و متعاقب آن حلقه زدن دور مدیر باشگاه هوفنهایم و تشویق او، کلاس درس دیگری برای بازیکنان فوتبال ایران است.
شنبه شب تازه متوجه شدیم که تمام این سال‌ها از چه کسانی توقع اخلاق‌مداری و حرفه‌ای‌گری داشته‌ایم. تازه فهمیده‌ایم که کجا باید دنبال اینگونه رفتار‌ها بگردیم. اخلاق، مرام و حرفه‌ای‌گری چیزی نیست که با قسم و آیه و ادا درآوردن حاصل شود. این را سران باشگاه بایرن‌مونیخ، بازیکنان و کادر فنی این تیم بزرگ شنبه شب به تمام فوتبال دنیا از جمله فوتبال پرمدعای ما آموختند.
«به‌عنوان یکی از اعضای باشگاه بایرن‌مونیخ باید بگویم که از این هرج‌و‌مرج شدیداً شرمنده‌ام»، «آن‌هایی که در این بازی بایرن‌مونیخ را بی آبرو کردند، مجازات خواهیم کرد، این درس خوبی برای هواداران بایرن‌مونیخ شد.» این‌ها را رومنیگه می‌گوید، مدیر اجرایی بایرن‌مونیخ و اینگونه شرمسار است از رفتار هواداران‌شان. حالا، اما سؤال اینجاست که چند سال باید منتظر بمانیم تا چنین برخوردی را از مدیران یا مربیان و حتی بازیکنان مثلاً حرفهای فوتبالمان ببینیم؟ چند سال باید صبر کنیم تا شاهد ظهور این فرهنگ غنی و درخشان در فوتبالمان باشیم؟
توهین، تحقیر، بی‌فرهنگی و افسارگسیختگی فضای ورزشگاه‌های فوتبال را فراگرفته است و ما شاهد بی‌خیالی و راحت‌طلبی مدیران و بازیکنان هستیم و فقط باید از راه دور لذت ببریم از اخلاق‌مداری مدیران یکی از بزرگ‌ترین باشگاه‌های دنیا، چون اینجا قرار نیست اتفاقی رخ دهد و چیزی به اسم فرهنگ و اخلاق در فوتبال ایران جا بیفتد. عزمی در این خصوص وجود نداشته و ندارد فقط باید امیدوار بود تا شاید روزی با زیرورو شدن مدیریت فوتبال کشور شاهد این اخلاق‌مداری فوق‌العاده باشیم، اتفاقی که به نظر می‌رسد سال‌های سال با آن فاصله داریم.
