سرويس ايران جوان آنلاين: قرن‌هاست که اکوتوریسم به عنوان یکی از شاخه‌های گردشگری مورد توجه بوده و شاید مردم، چون نمی‌دانستند واقعاً کاری که می‌کنند بخشی از صنعت گردشگری به شمار می‌آید خیلی به آن توجه نداشتند. همین به کنار رودخانه‌ها رفتن و ساعتی در جوار آب روان نشستن یا گذری به دل کویر و از کوه بالا رفتن‌ها هر کدام به عنوان یکی از مهم‌ترین بخش‌های طبیعت گردی به شمار می‌آید. طی چند سال اخیر بوده که وقتی طبیعت‌گردی و گردشگری با محوریت منابع آب مورد توجه قرار گرفت، حداقل ما ایرانی‌ها متوجه شدیم، از این بخش از گردشگری هم برای سرمایه‌گذاری و جذب توریست غافل بوده‌ایم.
از آنجا که مجموع ساختار طبیعی- انسانی و مجموعه روستا‌ها و شهر‌های موجود در مناطق دارای رودخانه یا کوه یا حتی کویر، دارای تنوع منحصر به‌فرد و ویژه‌ای هستند، عموماً طرز زندگی ساکنان این مناطق و رفتار‌های اجتماعی آنان هم دارای جلوه‌های خاصی است که به نوبه خود قابل پرداختن و دیدن بوده و به همان اندازه اشکال مختلف توریسم خصوصاً اکوتوریسم و تفرج در آن از قابلیت توسعه بالایی برخوردار است.
نگاهی به دره‌های کوهستانی در استان‌های مختلف و استفاده شهروندان از منابع طبیعی و به ویژه آب‌ها نشان می‌دهد طی دهه‌های اخیر افزایش مداوم مصرف و به دنبال آن فشار بر منابع طبیعی زمینه بروز چالشهای جدی را در این مناطق به وجود آورده است. با این اوصاف کارشناسان و بخصوص مسئولان حوزه گردشگری باید با برنامه‌ریزی و ارائه طرح‌های عملی، علاوه بر حفاظت از این مناطق راه‌های کسب درآمد را هم فعال کنند.
امروزه در تمام دنیا وقتی در مورد طبیعت‌گردی صحبت به میان می‌آید، هرگز نگاه‌ها فقط به سمت کوه‌ها و جنگل و دریا و ساحل نمی‌چرخد بلکه طبیعت‌گردی به عنوان یکی از شیوه‌های استفاده از جاذبه‌های طبیعی و از آن مهم‌تر راه‌حلی برای پایداری داشته‌ها به شمار می‌آید که باید از تمام نقاط یک کشور با هر اقلیمی به درآمدزایی منتهی شود.
صنعتی که با گسترش قلمرو‌های خود می‌تواند با وجود ظرفیت‌های متنوع و جذاب سرزمین ایران از جایگاهی خاص برخوردار شود. بر اساس پیش‌بینی‌ها تعداد طبیعت گردان که هم اکنون چیزی حدود ۷ درصد کل توریست‌ها را به خود اختصاص می‌دهد تا یک دهه آینده به بیش از ۲۰ درصد می‌رسد. موضوعی که از هم‌اکنون ضرورت توجه به این صنعت را در میان سرمایه‌گذاران، دولتمردان و حتی شهروندان عادی بالا می‌برد.
در ایران مجموعه گسترده‌ای از منابع پراکنده، ثبت نشده و در بسیاری از موارد رو به ویرانی و از بین رفتن، داشته‌های اکوتوریسم استان‌های مختلف را تشکیل می‌دهند که این داشته‌ها طیف متنوعی از چشم‌انداز‌های جغرافیایی، آثار و ذخایر طبیعی را شامل می‌شود. بررسی جغرافیایی طبیعی ایران و نیز امکان سنجی هر کدام از جاذبه‌های اکوتوریسمی بیانگر آن است که این صنعت در تمام استان‌ها، یک منبع اقتصادی کم نظیر، خاص و بسیار متعدد و البته رها شده به حال خود است. مناطق کویری به دلیل وجود منابع کافی اعم از ظرفیت‌های طبیعی و انسان علاوه بر تقویت اکوتوریسم باعث تعادل در رشد اقتصادی روستا‌های پیرامون آن شده و با ایجاد قطب‌های توسعه گردشگری به تکمیل سایر قطب‌های اقتصادی موجود می‌پردازد. این منطقه با داشتن روستا‌های متعدد و پراکنده به صورت نگین‌های سرسبز در پهنه کوهستان‌ها و دشت‌ها و همچنین همجواری با چشم‌انداز‌های دیگر از جمله تپه‌های ماسه‌ای، رخساره‌های زیبا، متنوع و بهت انگیز کویری، مناطق کوهستانی و دره‌های عمیق از یک سو و شیوه‌های سنتی در بهره‌برداری و حفاظت از منابع طبیعی از سوی دیگر با توجه و عنایت به منابع معیشتی روستا‌های آن، تلفیقی از فعالیت‌های کشاورزی است. حال باید گفت تمام استان‌های ایران با هر آب و هوا و اقلیمی دارای سرمایه‌ای بی‌انتهاست که باید دیده شود و از آن بهره برد.
