سرويس ايران جوان آنلاين: اردو‌های جهادی روایت زندگی جوانان مؤمن، مهاجر و جهادگری است که یکی از بهترین و لذتبخش‌ترین دوران زندگی خود را برای خدمت به نیازمندان کنار گذاشته و با دلی مملو از عشق و اراده‌ای آهنین، بی‌هیچ خواسته و ادعایی جاده‌های صعب‌العبور را طی می‌کنند تا به دورترین و محروم‌ترین نقاط ایران برسند. نکته حائز اهمیت این است که تعداد زیادی از دانشجویان و نخبگان این سرزمین در کنار شهروندان عادی، گرد هم آمده و گروه‌هایی را تشکیل داده‌اند تا خدمت به نیازمندان و محرومان را به بخشی از کار و زندگی روزمره خود تبدیل کنند. دکتر سعید سبحانی که دکترای عمومی دندانپزشکی دارد یکی از این جهادگران است که در دو سال اخیر بیش از ۳۰ سابقه حضور در اردو‌های جهادی داشته و به همراه دوستانش گام بزرگی در جهت کمک به بهداشت و سلامت مناطق کم برخوردار و ساکنان آن برداشته است.
آقای دکتر! در چه سالی فارغ‌التحصیل شدید و از چه زمانی به گروه‌های جهادی پیوستید و مشغول خدمت به محرومان شدید؟
بنده متولد ۱۳۷۰ تبریز هستم. از سال ۱۳۹۱ در رشته دندانپزشکی مشغول تحصیل و در سال ۹۶ هم فارغ‌التحصیل شدم. اولین سابقه حضورم در اردو‌های جهادی، سال آخر دانشگاه و ترم ۱۱بود. دکترای عمومی دندانپزشکی ۱۲ ترم است، ترم‌های اول سعی نمی‌کردم در اردو‌های جهادی شرکت کنم، به خاطر اینکه دانشجویان ترم‌های پایین نمی‌توانند کار تخصصی انجام بدهند. به همین دلیل اولین بار که در گروه‌های جهادی شرکت کردم بهار ۹۶ بود که در اردوی جهادی در روستا‌های خراسان جنوبی همراه گروه ثارالله بود. اولین دفعه هم که با اردو‌های جهادی آشنا شدم با همین گروه بود. بعد پشت سر هم با گروه‌های جهادی دیگر در اردو‌های بسیاری حضور داشتم که همه در حوزه دندانپزشکی بوده است و هنوز هم ادامه دارد.
در اردو‌ها خودتان تعیین می‌کنید که چه خدماتی ارائه شود؟
در تمام اردو‌ها اصل کار بر تأمین امکانات و تجهیزات مورد نیاز دندانپزشکی است. وقتی این کار صورت گیرد می‌شود همه خدمات را ارائه کرد. کار‌هایی مثل آموزش‌های بهداشت دهان و دندان، ترمیم و کشیدن دندان و حتی جراحی‌های کوچک. اما بعضاً دیده می‌شود مسئولان قول‌هایی در رابطه با تهیه امکانات اولیه برای درمان می‌دهند، اما در عمل کاری انجام نمی‌دهند که در این شرایط میزان خدمات و نحوه ارائه آن به‌صورت مطلوب صورت نمی‌گیرد.
مسلماً نمی‌توان امکانات موجود در این مناطق را با یک مطب در شهر مقایسه کرد با این حال آیا با همین تجهیزات کم هم می‌شود در مناطق محروم به مردم و سلامت دهان و دندان آن‌ها کمک کرد؟
بله حتماً می‌شود. اما مهم این است که بدانیم دندانپزشکی علمی نیست که با یک قرص و آمپول بتوان بیمارانش را درمان کرد. وقتی دندان شخصی پوسیده می‌شود، علاوه بر آن‌که فرد اذیت می‌شود و درد دارد، عفونت می‌کند و اثرات سیستمیک هم دارد، یعنی روی سلامت کل بدن اثر می‌گذارد. خیلی وقت‌ها عفونتی ایجاد می‌کند که باید مورد توجه ویژه قرار گیرد. همه می‌دانیم بهداشت دهان، مسواک زدن، دهان‌شویه و کار‌هایی از این دست مهم است ولی وقتی ما به منطقه‌ای می‌رویم که فقر امکاناتی وجود دارد، قطعاً در هر دهان، هفت، هشت دندان پوسیده و مشکل‌آفرین وجود دارد.
حدود یک سال است که در اردو‌های زیادی حضور داشته‌اید، چه ویژگی‌هایی در گروه شما وجود دارد که آن را می‌پسندید؟
ما در گروه خودمان برنامه‌های خاصی را تعریف کرده‌ایم و یکی از آن‌ها این است که پزشکان این گروه سراغ بیماران می‌روند و به تک‌تک خانه‌های محروم سر می‌زنند. در اکثر اردو‌هایی که قبلاً حضور داشتم، آن‌ها یکجا ساکن می‌شدند و اطلاع‌رسانی می‌کردند و مردم خودشان می‌آمدند تا ویزیت شوند. بعد فکر کردیم شاید واقعاً افرادی وجود داشته باشند که نتوانند بیایند. حالا ما به مناطق خیلی محروم می‌رویم و خودمان خانه به خانه به مردم سر می‌زنیم. در گروه سعی شده است از همه تخصص‌ها داشته باشیم. دامپزشک، دندانپزشک، ماما و تخصص‌های دیگر که به یاری همه اقشار می‌روند. بعضی وقت‌ها می‌گوییم ما یک بیمارستان کوچک هستیم؛ بیمارستانی که با کمک خیران و تأمین تجهیزات از طرف مسئولان می‌تواند خدمات خوبی به مناطق کم برخوردار بدهد.
اینکه می‌گویید کمک شود، منظورتان دقیقاً چیست؟
من بار‌ها شنیده و دیده‌ام که گروه‌های زیادی به مناطق محروم می‌روند و با کمترین امکانات خدمات خوبی ارائه می‌کنند و برمی‌گردند، اما باید ببینیم آن‌ها چه کار می‌کنند. مثلاً کارهای عمرانی به سیمان، گچ، ماسه و آجر احتیاج دارد که در هر منطقه‌ای می‌توان آن‌ها را تأمین کرد. حتی خود مردم هم می‌توانند پای کار بیایند و به جهادگران کمک کنند، اما در خصوص دندانپزشکی در همه اردو‌ها مشکل تجهیزات هست. همیشه چند دندانپزشک فارغ‌التحصیل مجرب همراه گروه می‌آید و هر دفعه که مسئولان آن منطقه قول می‌دهند امکانات اولیه را مهیا کنند، معمولاً عملی نمی‌شود. دندانپزشکی رشته‌ای است که تجهیزات تخصصی می‌خواهد و صرفاً یک معاینه و دارو نیست. البته بعضی از گروه‌های جهادی امکانات خوبی در بخش دندانپزشکی دارند، اما نمی‌توان این خدمات را به یک یا چند گروه ختم کرد. وقتی ما اعلام می‌کنیم وابسته به نهاد خاصی نیستیم باید از طرف خیران حمایت مالی شویم تا بتوانیم بهترین خدمت را به نیازمندان ارائه کنیم.
یعنی در بیمارستان‌های صحرایی اگر امکانات و تجهیزات لازم نرسد نمی‌توان تمام خدمات دندانپزشکی را ارائه کرد؟
بله دقیقاً همینطور است. اگر به صحبت پزشکان عمومی که در بیمارستان‌های صحرایی حضور داشته‌اند توجه کنید می‌بینید که می‌گویند برای کارهای تخصصی، بیماران را به مراکز درمانی برده‌اند. این در حالی‌است که آن‌ها می‌توانند با قرص و شربت کار درمان خود را تمام کنند. حالا در بخش دندانپزشکی کاری که می‌توان در یک بیمارستان صحرایی انجام داد، کشیدن و ترمیم است و فکر نکنم بیش از این بشود کاری کرد. عصب‌کشی و نظایر آن مقدور نیست، زیرا به امکانات زیادی نیاز دارد. برخی موارد نیاز به عکس دارد، فالوآپ می‌خواهد، وسایل ویژه و خاصی نیاز دارد ولی کار دندانپزشکی در زمینه کشیدن و ترمیم، صرفاً یک یونیت سیار شامل وسایل محدود مثل انبر و این‌جور چیزهاست. یک‌بارمصرف هم نیست، اما برای بقیه کار‌ها هست که می‌گوییم کمک شود تا وقتی به منطقه محرومی می‌رویم همه کارهای درمان را انجام دهیم و نیاز آن‌ها به خدمات مطلوب دندانپزشکی را برطرف کنیم.
