سرويس سياسی جوان آنلاين: «کاهش شتاب علمی در مراکز علمی و به ویژه دانشگاه‌ها» از موضوعاتی است که در برخی از مقاطع مختلف بعد از پیروزی انقلاب اسلامی با آن روبه‌رو بوده‌ایم از جمله دوران هشت ساله دولت اصلاحات که مراکز علمی و آموزشی به واسطه تفکرات دولت و مسئولان اجرایی دچار آفت سیاست‌زدگی شدند، حوادث تلخ و هزینه‌زایی مانند غائله ۱۸ تیر سال ۷۸ از جمله نتایج سیاست‌های حاکم بر آن دوره زمانی توسط دولت است.
در شش سال اخیر شاهد کاهش شتاب علمی در عرصه‌های مختلف علمی و دانشگاهی بوده‌ایم؛ مسئله‌ای که بار‌ها هشدار‌های رهبر معظم انقلاب را نیز به همراه داشته است، اما کما‌فی‌السابق مسئولان دولتی و دانشگاهی همچنان در تلاش هستند به جای افزایش رشد شتاب علمی، اولویت‌های قشر جوان و به ویژه دانشجو را با شعار‌های سیاسی تغییر و حتی آن‌ها را از اصول انقلابی نیز منحرف کنند.
یکی از اقدامات مؤثر در دستیابی به چنین هدفی، تغییر ماهیت مناسبت‌هایی انقلابی است که در تقویم انقلاب اسلامی به اسم دانشجو و در جهت استقلال‌دهی به قشر نخبه و آینده‌دار انقلاب اسلامی درج شده است که از جمله آن می‌توان به روز ۱۶ آذر روز دانشجو اشاره کرد؛ روزی که برای بزرگداشت آن در روز گذشته، برنامه مدون و جامعی از طرف مسئولان دولتی کشور ارائه نشد و این روز مهم و تاریخی در هیاهوی ثبت‌نام نامزد‌های انتخابات یازدهم مجلس شورای اسلامی همانگونه که دولت می‌خواست، به حاشیه رفت.
ممانعت از تبدیل شدن مراکز علمی به خانه احزاب
طی شش سال اخیر رهبر معظم انقلاب بار‌ها از لزوم تقویت جنبه علمی در دانشگاه‌ها سخن به میان آورده‌اند که این مطالبه نباید به معنای حذف مناسبت‌های انقلابی و تغییر ماهیت آن‌ها در مراکز علمی به ویژه مناسبت‌هایی که با کارکرد دانشجوی انقلابی در تراز انقلاب اسلامی رابطه مستقیم دارد، تفسیر شود چراکه در بسیاری از سخنرانی‌های ایشان استکبارستیزی بودن قشر جوان و نخبه دانشگاهی و افزایش بصیرت و فهم سیاسی این قشر برای بی‌اثر کردن توطئه‌های کشور‌های بیگانه یک اولویت تمام‌عیار است.
ایشان در یکی از سخنرانی‌های سال ۹۳ با تأکید بر اینکه نباید مراکز علمی به «باشگاه سیاسی» یا «خانه احزاب» تبدیل شود و به عنوان ابزاری جهت اهداف جناح‌های سیاسی به حساب آید، عنوان می‌کنند: «آرامش دانشگاه‌ها، زمینه‌ساز و شتاب‌بخش حرکت علمی کشور است و اگر خدای ناکرده این آرامش ضربه بخورد، حرکت علمی متوقف می‌شود و ایران به عقب بازمی‌گردد.» معظم‌له همچنین اشاره می‌کنند: «مسئولان ذیربط و مدیران دانشگاه‌ها باید با جدیت از تبدیل مراکز علمی به محل جولان و فعالیت‌های جریان‌های سیاسی جلوگیری کنند... تبدیل دانشگاه‌ها به باشگاه‌های سیاسی سم مهلک حرکت علمی کشور است.»
رهبر معظم انقلاب در جای دیگری می‌فرمایند: «محیط دانشگاه باید محیط فهم سیاسی، آگاهی و دانش سیاسی باشد، اما سیاسی‌کاری و حاشیه‌پردازی به کار اصلی دانشگاه‌ها یعنی تلاش و پیشرفت علمی ضربه جدی می‌زند... سیاست‌بازی سم محیط‌های علمی است... سمی که در این موضوع به دانشگاه‌ها تزریق شد از بینش فکری مبتنی بر سیاست‌کاری نشئت می‌گرفت و متأسفانه، هم خلاف قانون، هم خلاف تدبیر و هم خلاف اخلاق بود.»
تغییر ماهیت مؤلفه‌ای به نام استکبارستیزی
مراکز علمی و به ویژه دانشگاه‌ها محوری‌ترین مرکز برای رشد و پویایی یک کشور در عرصه‌های مختلف اقتصادی، فرهنگی و سیاسی هستند و به همین دلیل یکی از مراکز مهم غرب برای ایجاد استحاله فرهنگی، سیاسی و اجتماعی در کشور دانشگاه‌ها بوده و غائله‌سازی در کشور در برخی از هنگامه‌های مهم تاریخی نیز با همین صورت گرفته است. نظام سلطه به خوبی می‌داند که بین توسعه کشور با «علم‌محور بودن» دانشگاه‌ها رابطه مستقیم و محکمی وجود دارد و به همین دلیل تلاش می‌کند قشر دانشگاهی را دچار سیاست‌زدگی کند و «انقلابی بودن» به معنای تکیه بر ظرفیت‌ها و توانایی‌های داخلی برای پیشرفت کشور را به عنوان یک اولویت رویایی و دست‌نیافتنی جاگذاری کند.
بدیهی است چنانچه دانشگاه‌ها و مراکز تولید علم در مسیر صحیح حرکت کرده و دچار سیاست‌زدگی نشوند و روحیه انقلابی‌گری خود را حفظ کنند، نمود عینی آن را می‌توان در حوزه‌های مختلفی مانند تولید ملی مشاهده کرد و چنین روندی می‌تواند نهایتاً به واکسینه شدن کشور در مقابل تحریم‌ها و تهدیدات بین‌المللی و بی‌اثر کردن آن منتهی شود. بر همین اساس است که مقام معظم رهبری در جمع اعضای هیئت دولت بیان می‌کنند: «یکی مسئله حفظ شتاب علمی است... شتاب تنزل کرده. این را من به دوستان دانشگاهی هم گفتم و عرض می‌کنم که نگذارید شتاب علمی در دهه دوم چشم‌انداز - الان وارد دهه دوم چشم‌انداز شده‌ایم- کم بشود.»
تخریب روحیه خودباوری ملی در قشر جوان و نخبه کشور به واسطه تغییر ماهیت مناسبت‌های تاریخی است که بزرگداشت آن‌ها می‌تواند رسالت اصلی و محوری این قشر را حفظ و در مقابل تهدیدات و توطئه‌های بیرونی تحفظ کند، به عنوان نمونه ۱۶ آذر روزی که به نماد مقاومت و ایستادگی دانشجویان در برابر استکبار و استعمار غرب شهرت یافته و بر همین اساس هر ساله دانشگاه‌های مختلف کشور برای زنده نگه داشتن یاد شهدای دانشجوی سال ۱۳۳۲ در محیط‌های علمی و آموزشی کشور مراسم متعددی برگزار می‌کنند را مسئولان ارشد دولتی و دانشگاهی در محاق فرو برده‌اند تا همچنان یک پرسش اساسی برای افکار عمومی باقی بماند مبنی بر اینکه بر اساس چه دستورالعملی باید مناسبت‌های انقلابی که ماهیت آن‌ها استکبارستیزی و مبارزه با غرب است مورد کم توجهی قرار بگیرد؟
بدیهی است اگر مراکز علمی کشور و به ویژه دانشگاه‌های کشور به عنوان مهم‌ترین مقدمه پیشرفت و تعالی کشور در ریل‌گذاری جریان‌های سیاسی نشانه‌دار در کشور قرار بگیرند و به عنوان ابزار فشار احزاب و تشکل‌های سیاسی علیه حاکمیت اسلامی کشور تبدیل شوند نباید انتظار داشت که کشور مسیر توسعه را در عرصه‌های مختلف کشور تجربه کند، کمااینکه در زمان حاکمیت دولت اصلاحات یا شش سال اخیر که مسئولان دولتی و دانشگاهی فضای حاکم بر مراکز علمی را دچار سیاست‌زدگی کردند، نه تنها شتاب علمی دانشگاه معکوس شد بلکه علاوه بر تضعیف روحیه خودباوری ملی دانشجو سکوی پرتابی برای رسیدن به اهداف جناحی و انتخاباتی شد.
