سرویس ورزشی جوان آنلاین: در لیگ برتر امسال فاصله تیم‌ها با هم زیاد نیست و چند تیم مدعی قهرمانی هستند. در عین حال حضور ملی‌پوشان قدیمی جذابیت مسابقات را افزایش داده است. صمد نیکخواه‌بهرامی یکی از همین نفراتی است که دوباره به لیگ ایران بازگشته و تأثیر مستقیمی روی دو برد مهرام داشته است. کاپیتان تیم ملی و تیم مهرام تمرینات سخت و مداوم و همچنین رعایت اصول حرفه‌ای را رمز موفقیتش می‌داند.
پس از یک سال دوری از بسکتبال ایران دوباره به لیگ برتر کشورمان بازگشتید. چطور شد که تصمیم به این کار گرفتید؟
چند سالی را خارج از ایران بازی می‌کردم. باید اعتراف کنیم که شرایط لیگ برتر کشورمان به ویژه سال گذشته اصلاً خوب نبود و ترجیح می‌دادم در خارج بازی کنم ولی خوشبختانه امسال اوضاع بهتر شده است و من هم با توجه به شرایطی که داشتم تصمیم گرفتم در ایران بازی کنم. ضمن اینکه باید آمادگی‌ام را برای حضور در تیم ملی حفظ می‌کردم.
چرا تیم مهرام را انتخاب کردید؟
صحبت‌هایی با مسئولان باشگاه مهرام داشتم و شرایط به گونه‌ای پیش رفت که پس از توافق با این باشگاه امسال در خدمت تیم مهرام هستم.
اوضاع لیگ برتر در این دوره با ادوار دیگر چه تفاوت‌هایی دارد؟ از نظر کمی و کیفی پیشرفتی داشتیم؟
به نظر پیشرفت‌های داشتیم و این مسئله از ابتدای رقابت‌های این فصل مشهود بود. متأسفانه هر سال که لیگ تمام می‌شود همه به خواب طولانی مدت می‌روند. این روند ادامه دارد تا یک ماه مانده به آغاز دوباره فصل و در فاصله چند هفته تا شروع رقابت‌ها باشگاه‌ها به تکاپو می‌افتند. امسال اوضاع کمی فرق می‌کرد و تیم‌های بسیار خوبی در لیگ برتر حضور دارند. می‌توان گفت که اکثر تیم‌های خوب و مدعی و قدیمی بسکتبال کشورمان در لیگ پرقدرت ظاهر شده‌اند. ضمن اینکه بازیکنان ملی‌پوش انگیزه زیادی برای بازی در لیگ دارند و توزیع ملی‌پوشان هم در بین تیم‌های رقیب خوب بوده است. از طرفی مربیان بزرگ و شناخته شده نیز همگی هستند. تمامی این مسائل نوید روز‌های خوبی را به بسکتبال کشورمان می‌داد. تیم‌های ضعیف‌تر هم بازیکنان خیلی خوبی را به خدمت گرفتند و باید اذعان کرد که لیگ باکیفیتی داریم. در هفته‌های ابتدایی نیز نتایج جالبی رقم خورد و بازی‌های زیبایی را شاهد بودیم.
حضور چند تیم مدعی رقابت را برای رسیدن به قهرمانی سخت کرده است و دیگر نمی‌توان از ابتدا یک تیم را قهرمان نامید.
دقیقاً همینطور است. اهل فن به خوبی می‌دانند که در حضور تیم‌های همسطح احتمال برد و باخت بسیار متغیر است و بنا بر شرایط بازی و تیم‌ها نتایج رقم می‌خورند. رقابت زیاد و نزدیک بین تیم‌ها باعث پیشرفت بازیکنان، تیم‌ها و سطح بسکتبال ایران می‌شود.
تجمع اغلب ملی‌پوشان در چند تیم مطرح انتقادی است که برخی مربیان آن را مطرح می‌کنند. این مسئله را مثبت ارزیابی می‌کنید یا منفی؟
البته ملی‌پوشان در چهار، پنج تیم حضور دارند و توزیع آن‌ها در بین تیم‌های لیگ برتری امسال بهتر از گذشته است. این مسئله اجتناب‌ناپذیر است و باید بگویم در همه جای دنیا این مسئله وجود دارد. از طرفی یک تیم بسکتبال ۱۲ بازیکن در اختیار دارد و تعداد بازیکنان ملی هم مشخص است. البته در یکی دو سال اخیر بیش از ۲۰ نفر عضو تیم ملی بودند و همه آن‌ها بازیکنان درجه یک هستند. خوشبختانه بیشتر آن‌ها بین چند تیم اول جدول تقسیم شده‌اند. باید به این نکته توجه کرد که پنج، شش تیم اول جدول شرایط بهتری از لحاظ ساختار باشگاهی و سابقه نسبت به سایرین دارند و قطعاً شرایط بهتری برای ملی‌پوشانشان فراهم می‌کنند. قطعاً این باشگاه در جذب ملی‌پوشان موفق‌تر از سایر باشگاه‌ها هستند. تیم‌هایی که نفرات ملی‌پوش ندارند یا کمتر دارند اکثر تیم‌های نوپا هستند، با بازیکنان جوان‌تر به میدان آمدند، از بودجه کمتری برخوردارند و سال‌های اولی است که در لیگ برتر حضور دارند. قطعاً ادامه حضور تیم‌های تازه‌وارد و نوپا به صورت پایدار در لیگ شرایط آن‌ها نیز تغییر می‌کند و رفته‌رفته هم می‌توانند ملی‌پوش‌های خوبی را به خدمت بگیرند. در حقیقت هر تیمی که سرمایه‌گذاری خوبی انجام دهد و اهداف حرفه‌ای داشته باشد، قاعدتاً بازیکنان ملی هم تمایل بیشتری برای عضویت در آن تیم‌ها خواهند داشت. این مسئله اجتناب‌ناپذیر است همانطور که باشگاه‌ها اهداف و فاکتور‌های خودشان را پیگیری می‌کنند بسکتبالیست‌ها نیز تلاش می‌کنند به تیم‌های باکیفیت‌تر بپیوندند.
به نظر می‌رسد در کنار ارسلان کاظمی زوج خوبی را در مهرام تشکیل دادید. بازیکنان جوان چه نقشی در تیم ایفا می‌کنند؟
فکر می‌کنم در رده باشگاهی برای اولین بار است که با او در یک تیم همبازی شدم. ارسلان بازیکن جنگنده و خوبی است. البته مهرام فقط من و ارسلان را ندارد بلکه بازیکنان جوانی هستند که آینده خوبی دارند و در واقع تیم ما تلفیقی از با تجربه‌ها و جوانان است و از اول فصل هم هدف باشگاه سرمایه‌گذاری روی بازیکنان جوان بوده است. بازیکنان جوان این فرصت را دارند که در کنار مربیان خوب و بازیکنان باتجربه رشد کنند تا در سال‌های آینده آن‌ها بار اصلی تیم را به دوش بکشند. همینطور هم هست، در همه بازی‌ها نفرات جوان در ترکیب حضور دارند حتی در بازی‌های مهم به روند بازی تیم کمک می‌کنند. من، ارسلان کاظمی، آرمان زنگنه، مهراد آتشی، سهراب نژاد و فرید اصلانی باتجربه‌های تیم هستیم. همه ما با هم تلاش می‌کنیم و در تمام بازی‌ها انسجام خوبی داشتیم. تک تک بازیکنان در عملکرد تیم نقش دارند و دست تیم را می‌گیرند.
ارزیابی‌تان از شرایط کلی بسکتبال ایران چیست؟
یکی از نکته‌های اصلی که باعث انسجام بیشتر و بالا رفتن کیفیت لیگ امسال شد، کسب سهمیه المپیک توکیو بود. رسیدن به موفقیت انگیزه خوبی به این رشته داد و با گرفتن سهمیه خون تازه‌ای به بدن نیمه‌جان بسکتبال ایران تزریق شد. بعد از اینکه تیم ملی از رقابت‌های کسب سهمیه برگشت، تکاپوی زیادی برای شروع لیگ به وجود آمد. حتی روی تصمیمات باشگاه‌ها نیز تأثیرگذار بود و امیدوارم این روند تداوم داشته باشد. ضمن اینکه مدیریت فدراسیون فعلی نسبت به فدراسیون قبلی بسیار کمتر از گذشته در مسائل باشگاه‌ها دخالت می‌کند. به همین خاطر باشگاه‌ها هم سعی می‌کنند بیشتر متکی به کادر فنی، مدیریت و بازیکنان باشند. لیگ جذابی داریم و برد و باخت زیادی در آن وجود دارد. تیم‌ها از پیش برنده نیستند و رقابت بین همه تیم‌ها وجود دارد.
نگاه جهان به بسکتبال ایران چگونه است؟ به ویژه پس از گرفتن سهمیه بازی‌های المپیک ۲۰۲۰؟
با گرفتن سهمیه قطعاً نگاه به بسکتبال ما تغییر کرده است. بسکتبال ما فقط در خود ایران است که مطرح نیست وگرنه خارج از ایران به ویژه در آسیا یکی از تیم‌های پرقدرت محسوب می‌شود. به خصوص در آسیا حساب ویژه‌ای روی بسکتبال کشورمان می‌کنند. در کل تیم خیلی خوبی داریم، بازیکنان جوان مستعد زیادی داریم و مستقل هستیم. در کل بیش از ۱۲ – ۱۰ سال است که در سطح اول بسکتبال قاره کهن حضور داریم و در مسابقات جهانی و المپیک هم بازی کرده‌ایم. از آنجا که تنها ۱۲ تیم جواز صعود به المپیک را کسب می‌کنند اتفاق بزرگی برای بسکتبال و ورزش ما محسوب می‌شود. بازی‌های المپیک بسیار خاص است و حتی فیبا به تیم‌هایی که سهمیه می‌گیرند برای حضور پرقدرت در این بازی‌ها کمک می‌کند. در المپیک علاوه بر اینکه ورزشکاران در رشته‌های انفرادی برای گرفتن مدال تلاش می‌کنند، رشته‌های تیمی نیز برای نشان دادن جذابیت‌ها و توانایی‌های خود در میدان المپیک با هم رقابت تنگاتنگی را پشت سر می‌گذارند. مطمئن باشید که سال آینده و پیش از اعزام به توکیو بازی‌های خوب تدارکاتی برای تیم ملی در نظر گرفته خواهد شد. فیبا هم قطعاً کمک ما خواهد بود و این مسئله به نفع بسکتبال ایران است.
رقابت‌های انتخابی المپیک برای ما به شکل دراماتیک به پایان رسید. تیم ملی چطور به سهمیه المپیک دست یافت؟
دقیقًا همینطور است. باز هم تأکید می‌کنم که اهمیت حضور در بازی‌های المپیک بسیار بالاست. در جام جهانی ۳۲ تیم حضور دارند ولی در المپیک تنها ۱۲ تیم سهمیه دریافت می‌کنند. همین مسئله حساسیت و رقابت را بسیار سخت می‌کند. حتی بسیاری از تیم‌هایی که در جام‌جهانی شرکت می‌کنند نیز نمی‌توانند به المپیک برسند و در واقع تیم‌های غربال شده به این بازی‌ها می‌رسند. تعداد کم تیم‌ها رقابت را به شدت سخت می‌کند. این اولین باری بود که جام جهانی میدانی برای کسب سهمیه المپیک به شمار می‌رفت و حساسیت این دوره به شدت بالا رفته بود. خدا را شکر که سهمیه آسیا به ایران رسید. صعودمان دراماتیک بود؛ بعد از شکست مقابل پورتوریکو فشاری ناجوانمردانه به تیم ملی وارد شد. خیلی‌ها همه چیز را تمام شده می‌دانستند و حتی بازی بعدی‌مان نیز تحت تأثیر همین جو بود. بعد از بازی با تونس شرایط سخت‌تر هم شد، در مصاف با اسپانیا همه بازیکنان با تمام قوا بازی کردند و در حقیقت بازی با اسپانیا شروع دوباره‌ای برای تیم ملی ایران بود. خوشبختانه چین نیز نتوانست به مرحله دوم صعود کند و هنوز یک روزنه امید برایمان وجود داشت. ملی‌پوشان از موقعیت به دست آمده به بهترین شکل استفاده کردند و در دور بعد رقابت‌ها بازی‌هایی بدون شک و شبهه انجام دادیم. در حقیقت با یک تلاش جمعی و قدرتمندانه در جام‌جهانی به سهمیه المپیک رسیدیم.
در شرایطی که خیلی‌ها از گرفتن سهمیه ناامید شده بودند، کادر فنی و بازیکنان چگونه امیدشان را از دست ندادند و با دست پر به ایران برگشتند؟
فشار زیادی روی همه ما بود و بسیاری از انتقاد‌ها و صحبت‌ها مغرضانه علیه تیم مطرح می‌شد. متأسفانه آدم‌های کوتوله در ورزش حرف‌هایی می‌زنند که فقط در حد و اندازه خودشان است و بس.ای کاش اصحاب رسانه توجه بیشتری به این موضوع کنند و نباید شرایطی را فراهم کرد که هر کس هر چیزی که دلش می‌خواهد را بیان کند. نقد‌های غیرمنصفانه به هر تیمی آسیب می‌زند.
برای موفقیت در المپیک باید چه برنامه‌ای در دستور کار قرار بگیرد؟
قطعاً برنامه دقیق و خوبی برای تیم ملی در نظر گرفته خواهد شد و همانطور که گفتم خود فدراسیون جهانی بسکتبال نیز به تیم‌هایی که سهمیه بازی‌های المپیک را گرفته‌اند، نگاه ویژه‌ای دارد و در مسیر آماده‌سازی به آن‌ها کمک می‌کند. بازی‌های تدارکاتی در آماده‌سازی تیم ملی نقش مهمی را ایفا خواهد کرد، دیدار‌های تدارکاتی این فرصت را به کادر فنی می‌دهد که نقاط ضعف و قوت را شناسایی و برای برطرف کردن آن‌ها برنامه‌ریزی کنند. ملی‌پوشان نیز در بازی‌های دوستانه با هم هماهنگ می‌شوند و هم از نظر فیزیکی و هم از نظر روحی برای انجام دیدار‌های سخت در رقابت‌های بین‌المللی آماده می‌شوند.
صعود به دور دوم بازی‌های المپیک انتظار منطقی از تیم ملی است؟
کاملاً غیرمنطقی است ولی دور از دسترس هم نیست. با توجه به شرایط بسکتبال ایران و حریفانی که در المپیک حضور دارند نمی‌توان چنین انتظاری از تیم ملی داشت. در واقع این انتظار زیادی است که برخی‌ها آن را مطرح می‌کنند و جوری حرف می‌زنند که گرفتن سهمیه اهمیتی ندارد. در صورتی که اصلاً اینگونه نیست و تنها سهمیه قاره آسیا را ما گرفتیم. بدون شک در توکیو ۲۰۲۰ کار بسیار سختی در پیش داریم ولی همه اعضای تیم ملی مثل همیشه برای گرفتن بهترین نتیجه به میدان می‌روند و دست از تلاش نمی‌کشند. در المپیک برای برد به زمین می‌رویم و اگر بتوانیم به مرحله بعد صعود کنیم که تاریخ‌ساز خواهیم شد.
بسکتبال فعلاً تنها رشته تیمی ورزش ایران است که در توکیو حضور خواهد داشت. آیا توجهات به این رشته به اندازه افتخاراتی که در این سال‌ها به ارمغان آورده بوده است؟
متأسفانه در این سال‌ها آنقدر که شایسته بسکتبال است به این رشته توجه نشده‌اند. بار‌ها این بی‌توجهی‌ها از سوی اهالی بسکتبال مطرح شده ولی انگار گوش شنوایی وجود ندارد. ما این حرف‌ها را می‌زنیم و از بی‌توجهی‌ها گلایه می‌کنیم. مدیران و مسئولان سطح بالای ورزش ناراحت می‌شوند و از ما گله می‌کنند که چرا این حرف‌ها را می‌زنید. بار‌ها از خود من گله کرده‌اند! واقعیت تلخ این است که ما توجهی نمی‌بینیم که گله نکنیم. تیم ملی بسکتبال به عنوان اولین رشته تیمی موفق به کسب سهمیه المپیک شده، اما در کمال ناباوری هیچ خبری از توجه و نگاه ویژه نشده و در کل اتفاقی برای بسکتبال نیفتاده است. نه پاداشی، نه مراسمی و نه تجلیلی برای بسکتبال برگزار نشد و ما در سکوت مسئولان سهمیه گرفتیم. همیشه وقتی انتقاد می‌کنیم مسئولان به ما می‌گویند چرا این انتقاد‌ها را مطرح می‌کنید ما برای شما برنامه داشتیم. در حالی که الان سه چهار ماه است که ما سهمیه گرفتیم و مسابقات انتخابی به پایان رسیده است ولی تا الان که خبری از توجه و برگزاری مراسم نشده و این مسئله واقعاً جای سؤال دارد که چرا به بسکتبالی که المپیکی شده توجهی نمی‌شود؟!
فکر می‌کنید تا چه زمانی می‌توانید بازی کنید؟
تصمیم خاصی فعلاً نگرفته‌ام و روز به روز پیش می‌روم. فعلاً که بازی می‌کنم و تصمیمی هم برای خداحافظی ندارم.
عملکرد شما در چند بازی اخیر لیگ برتر بسیار درخشان بوده است. چه عاملی موجب شده که در سن ۳۶ سالگی پابه‌پای جوانان تازه‌نفس بازی می‌کنید و حتی مؤثرتر از آن‌ها نیز ظاهر می‌شوید؟
در این سال‌ها هیچ چیز به اندازه بسکتبال من را خوشحال نکرده است. به طور کلی عاشق بسکتبال هستم و تمرینات سخت برایم اصلاً سخت نیست. شاید خیلی از ورزشکاران از تمرین سخت خوششان نیاید ولی من با بقیه تفاوت دارم. تفاوتم نیز در این است که تمرینات سخت برایم لذت‌بخش‌تر است و بعد از تمرین واقعاً سرحال و خوشحال هستم. این فرق بزرگی است که من با بقیه دارم و همین تفاوت در این سال‌ها به من کمک کرده است.
در بازی مهرام و شهرداری گرگان شوت سه امتیازی شما یک برد دیگر به تیمتان هدیه داد.
درست است که امتیاز آخر بازی را من گرفتم، اما همه تیم در این دیدار حساس خوب ظاهر شدند و پیروزی مهرام حاصل کار همه بازیکنان بود. از برد تیمم خوشحالم، اما از عملکردم راضی نیستم. وقتی بازیکنی در بسکتبال چهار فوله می‌شود دست و پایش در ادامه بازی بسته می‌شود. متأسفانه همین اتفاق برای من در بازی با شهرداری گرگان رخ داد. کوارتر سوم که اصلاً بازی نکردم و در کوارتر چهارم هم با ترس و لرز بازی کردم، چراکه می‌ترسیدم پنج فوله شوم و ادامه بازی را از دست بدهم. خوشحالم که بازی را با شوت من بردیم ولی باز هم می‌گویم نتیجه بازی زحمت کل تیم بود. خیلی وقت‌ها شده که شوت می‌زنیم و گل نمی‌شود و خیلی وقت‌ها هم گل می‌شود. در تمرینات زدن چنین شوت‌هایی را تمرین می‌کنم. شانس با من یار بود و شوت آخر من وارد سبد شد. هر چه بازی‌هایی در این سطح در لیگمان بیشتر باشد، قطعاً سطح بسکتبال ایران بالا می‌رود.
داستان اختصاص یک سالن در مرکز شهر به بسکتبال همچنان سر دراز دارد. گویا قرار است سالن افراسیابی را به عنوان پاداش کسب سهمیه المپیک در اختیار بسکتبال قرار دهند.
ما هم شنیدیم ولی این خبر واقعاً جالب است. من به عنوان بازیکن در رده‌های سنی مختلف در سالن افراسیابی مسابقه داده و حتی چند بازی ملی را نیز در همین سالن تماشا کرده‌ام. در واقع این سالن مال بسکتبال است ولی نمی‌دانم چرا از ما گرفتند که حالا بخواهند به عنوان پاداش به ما برگردانند. متأسفانه سالن افراسیابی در زمان مدیریت آقای مشحون از دست بسکتبال درآمد. داستان سالن بسکتبال هم شده مثل داستان بنزین! پول بنزین را از خودمان می‌گیرند و می‌خواهند دوباره به خودمان برگردانند. سالنی را که قبلاً برای بسکتبال بود، گرفتند و حالا می‌خواهند آن را تحت عنوان پاداش به این رشته پس دهند. فکر کنم باید حافظه تاریخی‌مان را تقویت کنیم.
وجود یک سالن بسکتبال در مرکز شهر و برگزاری مسابقات لیگ در آن چه کمکی به بسکتبال می‌کند؟
این کمترین توقعی است که ما از مسئولان داریم و کمترین کاری است که آن‌ها می‌توانند برای بسکتبال ایران انجام دهند. همین بازی مهرام – شهرداری گرگان، سالن آزادی پر از تماشاگر بود. فکرش را بکنید اگر چنین دیدار‌هایی در سالنی که در مرکز شهر است و برای همه قابل دسترس برگزار شود، چه تعدادی تماشاگر در سالن حضور پیدا می‌کنند. همه ما می‌دانیم که برای رفتن به تالار بسکتبال آزادی فقط باید از ماشین شخصی استفاده کرد که قطعاً برای همه مقدور نیست. از ما که گذشت ولی امیدواریم برای نسل‌های بعدی امکانات بیشتری در اختیار بسکتبال قرار بگیرد. باید به بسکتبال کمک کرد. در ایران بسکتبال از نظر توجهات و اهمیت رشته چندم به حساب می‌آید در صورتی که در خارج از کشور بسکتبال یکی از مهم‌ترین رشته‌ها و پرطرفدارترین رشته‌ها محسوب می‌شود. قطعاً اگر توجهی به این رشته المپیکی و دانشگاهی شود طرفدارانش در کشورمان بیشتر و بیشتر می‌شود. رسیدن به این هدف نیازمند زیرساخت‌هایی است که مسئولان باید آن‌ها را فراهم کنند. به غیر از امکانات تصمیمات مسئولان سرنوشت‌ساز هستند و بعضی اوقات تصمیمات درست یا غلط آینده یک نسل و رشته را تغییر می‌دهد. به این مسئله هم باید توجه کرد.
