سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: مرتضی سرهنگی در نشست تخصصی خاطرهنویسی گفت: ادبیات اسارت در واقع قیمت تمام شده جنگ است، چراکه در آن وقایعی به ثبت رسیده و شخصیتهایی شناسنامهدار میشوند که قبلا بر اثر غفلت جنگنگاران دیده نشدهاند.
سرهنگی بیان داشت: وقتی جنگ تمام میشود و سربازان به خانههای خود برمیگردند و اسرا مبادله میشوند، آن وقت است که کاغذ و قلمها برداشته شده و خاطرات نوشته میشوند. وی با بیان اینکه ادبیات اسارت در واقع در برگیرنده دو نوع جنگ یک سرباز است، ادامه داد: در بخش اول خاطرات سرباز در طول جنگ روایت میشود و در بخش دوم خاطرات اسارت است که تنها سلاح پیش روی یک سرباز گفتار وی است و در این میدان که بیدفاع است، نیازمند کمک میشود.
سرهنگی با اذعان به اینکه دنیا این ادبیات را به قیمت گران بهدست میآورد، گفت: هر نسلی که میآید چیزی به این دارایی میافزاید و آن را غنیتر میکند، چراکه دیدگاه نویسنده در این ادبیات خیلی مهم است و این نویسنده است که میتواند با کنجکاوی در اعماق خاطرات یک اسیر، ناگفتهها را به زبان قلم دربیاورد.
پایهگذار ادبیات پایداری کشور در ادامه سخنان خود به تشریح ادبیات جنگ در کشورهای آلمان، روسیه و بوسنی پرداخت و بیان کرد: در آلمان اعضای گروه ۴۷ به خاطر تلاشهایشان جهت زنده نگه داشتن خاطرات و رشادتهای سربازان در طول جنگ جهانی دوم، بارها جایزه نوبل را به دست آوردند.
وی با بیان اینکه در روسیه نیز اتحادیه نویسندگان جنگ تشکیل شده است، گفت: ادبیات پایداری ایران بیبدیلترین نوع ادبیات جنگ در جهان است، چراکه جنگ ایران با سایر جنگها متفاوت است. سرهنگی با بیان اینکه معنویت در رزمندگان ما در طول دوران اسارت مثال زدنی بود به طوری در اردوگاههای بعثیها شدیدترین نوع شکنجههای جسمی و روانی را بر رزمندگان ما وارد میکردند، ولی ایثارگران ما با نشان دادن ایمان راسخ خود، سفیران صلح و دوستی و صادرکنندگان پیام انقلاب در دوران اسارت بودند.
پژوهشگر ادبیات پایداری به همایش بزرگ ادبیات جنگ در بوسنی اشاره و عنوان کرد: در این همایش جهانی که کشورهای آلمان، ایتالیا و روسیه نیز حضور داشتند، ادبیات پایداری ایران مورد توجه نویسندگان بزرگ ادبیات جنگ در جهان قرار گرفت.