بودجه‌شان ۵۰ میلیارد است، اما به اندازه ۱۰۰ میلیارد هزینه می‌تراشند و قرارداد‌های بی‌ضابطه می‌بندند؛ این حکایت باشگاه‌های دولتی فوتبال کشورمان است که مدیران آن در سال‌های اخیر تا توانسته‌اند خارج از بودجه‌ای که پیش‌بینی شده است خرج کرده‌اند و علاوه بر اینکه سبب افزایش نجومی قرارداد‌های فوتبال شده‌اند، بدهی‌های باشگاه‌ها را نیز هر سال سنگین‌تر کرده‌اند، به طوری که هر مدیر با انبوهی از بدهی‌های انباشته و قرارداد‌هایی که بدون ضابطه امضا شده‌اند، صندلی مدیریت یک باشگاه دولتی را تحویل مدیر بعدی داده است.
حال وقتی بودجه مصوب یک باشگاه مشخص است، این سؤال پیش می‌آید که چرا مدیران باشگاه‌های دولتی بدون توجه به بودجه‌ای که در اختیار دارند، دست به چنین بدهی‌تراشی‌هایی می‌زنند و در خوش‌بینانه‌ترین حالت ناخواسته با بازیکن ۱۰۰ میلیونی، قرارداد یک میلیاردی امضا می‌کنند. امیرحسین فتحی، مدیرعامل باشگاه دولتی استقلال در مصاحبه‌ای که جمعه شب با رادیو ایران داشته در این باره سعی کرده توجیهاتی بتراشد و چنین سوءمدیریتی را که در نهایت به حیف‌ومیل بیشتر بیت‌المال ختم می‌شود، موجه جلوه دهد.
فتحی در توجیه قرارداد‌های نجومی فوتبال گفته است، وقتی بازیکن مورد نظر سرمربی تیم را یک باشگاه دیگر با دو برابر پیشنهاد استقلال می‌خواهد، او هم سعی می‌کند تا با رقمی خارج از چارچوب‌های باشگاه، بازیکن را راضی کند تا هواداران، مدیرعامل را به دلیل از دست دادن این بازیکن شماتت نکنند!
فتحی نمونه‌ای از مدیران دولتی فوتبال ایران است، مدیرانی که با توجه به عملکردشان بازخواست نمی‌شوند و نگرانی از بابت هزینه‌های غیرمعقولی که روی دوش باشگاه می‌گذارند، ندارند. بی‌تفاوتی مدیران بالادستی‌شان چراغ سبزی می‌شود تا اینگونه مدیران بدون هیچ متر و معیاری به حراج بیت‌المال بپردازند و در این راه برای خودشان حدومرزی هم قائل نشوند، مسئله‌ای که در نهایت به گسترش فساد در فوتبال منتهی می‌شود.
چنین رویکردی سبب می‌شود مدیران باشگاه‌های دولتی تا جایی که دست‌شان می‌رسد و می‌توانند، در فصل نقل و انتقالات بدون توجه به عدد مشخص بودجه‌شان، در زیاد کردن صفر‌های قرارداد بازیکنان زیاده‌روی کنند. وقتی مدیر یک باشگاه دولتی می‌داند در نهایت دولت باید هزینه قرارداد‌ها را بدهد، دغدغه‌ای درباره منطقی بودن رقم قراردادی که امضا می‌کند، ندارد و سعی می‌کند با دست‌درازی بیشتر به بودجه دولتی با یک تیر دو نشان بزند؛ هم خودش را بین هواداران محبوب کند و هم در ظاهر ژست یک مدیر موفق را بگیرد که بازیکنان اسم و رسم‌داری را به ترکیب تیم اضافه کرده و اینگونه رزومه مدیریتی‌اش را پر می‌کند.
جایی، اما باید جلوی چنین دست‌درازی‌هایی به بیت‌المال، آن هم در روز‌های سخت اقتصادی مردم گرفته شود. نمی‌شود مدیر باشگاه دولتی با توجیه اینکه که اگر او نجنبد، باشگاه‌های دیگر بازیکنان باکیفیت را جذب می‌کنند، توجهی به بودجه‌ای که در اختیار دارد، نکند و دست و دلبازانه برای خوشامد بازیکنان، قراردادشان را در کمتر از یک سال سه برابر کند. در چنین شرایطی بدیهی است که باید اراده‌ای بالاتر از باشگاه‌ها به وجود بیاید و جلوی حیف‌ومیل بیت‌المال را بگیرد. در این بین وزارت ورزش و سایر بخش‌های دولت که در فوتبال تیمداری می‌کنند، در کنار فدراسیون فوتبال باید با افزایش نظارت و همچنین بازخواست مدیران متخلف اجازه ندهند که یک مدیر برای خوشامد هوادار و همچنین پر کردن رزومه مدیریتی‌اش، بیشتر از سهمی که برای یک باشگاه، بودجه در نظر گرفته شده، هزینه بتراشد و در این راه کوچک‌ترین نگرانی هم از عواقب عملکردش نداشته باشد.
البته علاوه بر مدیران بالادستی، حضور مدیران سالم و شایسته نیز می‌تواند از گسترش فساد و شبیخونی که فوتبالی‌ها به بیت‌المال می‌زنند، جلوگیری کند، مدیرانی که حضورشان در فوتبال انگشت‌شمار است و سال‌هاست که خانه‌نشین شده‌اند. به‌طور قطع یک مدیر کارآمد پاک‌دست، علاوه بر هزینه کردن در چارچوب بودجه‌ای که در اختیار دارد، هیچ‌گاه برای خوشامد سکو‌ها دست از اصول اخلاقی مدیریتی‌اش نمی‌کشد و به خودش اجازه نمی‌دهد که با بازیکنی که ۱۰۰ میلیون می‌ارزد، یک میلیارد قرارداد ببندد و بدهی باشگاه را هر سال کمرشکن‌تر کند.
