صاف برویم سر اصل مطلب، فدراسیون فوتبال و مقصر اول و آخر ناکامی تیم‌ملی در پایان مرحله رفت مسابقات مقدماتی جام‌جهانی و جام ملت‌های آسیاست. می‌گویید چرا؟ واضح است، چون این فدراسیون ناکارآمد با عدم برخورداری از قدرت تصمیم‌گیری درست و نداشتن اقتدار لازم در انتخاب و برخورد مناسب با سرمربی تیم‌ملی عملاً طی چند سال گذشته کار را به گونه‌ای پیش برده که سرمربی سوارکار بوده و هر طور دلش خواسته گربه رقصانی کرده است؛ کارلوس کی‌روش به گونه‌ای و مارک ویلموتس به نوعی دیگر.
کی‌روش همیشه طلبکار بود، اما حداقل در ازای این طلبکاری تیمی برای ایران ساخته بود که حریفان آسیایی با ترس و لرز مقابل آن صف‌آرایی می‌کردند، تیمی با روحیه و جنگنده که مفت‌باز نبود. ویلموتس هم طلبکار است با این تفاوت که نسبت به کی‌روش خیلی زود صدایش درآمده و طلب پول می‌کند و بدتر از این، تیمی را به میدان می‌فرستد که ترسو، بی‌برنامه و فاقد انگیزه است که به هیچ حریفی نه نمی‌گوید. اشتباه نکنید هنگ‌کنگ و کامبوج حریفان ما نیستند هرچند که ادامه این روند آن‌ها را هم به صف مدعیان اضافه خواهد کرد.
خوب دقت کنید، ویلموتس بعد از شکست مقابل بحرین به کشورش بازمی‌گردد و تیم‌ملی را به امان خدا رها می‌کند، درست یک‌ماه از ۲۳ مهر تا ۲۳ آبان. تیم‌ملی نه تمرین درستی داشت و نه مسابقه‌ای به اسم بازی تدارکاتی، در عوض جناب سرمربی درست یک هفته مانده به بازی سرنوشت‌ساز مقابل عراق به حالت قهر طلب پولش را می‌کند و مسئولان فدراسیون را به ترکیه می‌فراخواند تا پولش را بگیرد و عملاً تیم را به جای آرامش به حاشیه می‌برد. تیم بدون بازی تدارکاتی و تنها با چهار روز تمرین به مصاف پرانگیزه‌ترین و اصلی‌ترین حریف خود یعنی عراق رفت و شد آنچه که نباید می‌شد و همه دیدند.
سؤال مهم اینجاست مسئولیت این ولنگاری با کیست؟ ویلموتس یا فدراسیون فوتبال؟ فدراسیونی که نمی‌تواند تعهدات خود را به موقع اجرا کند و تنها به‌دنبال شلوغ بازی و ماهی گرفتن از آب گل آلود است به‌طور قطع مقصر اول و آخر این شکست‌هاست. فدراسیونی که حتی امروز هم دست از این اقدامات خود برنمی‌دارد و با انتشار یک بیانیه مثلاً عذرخواهی می‌کند، اما دوباره دست به فرافکنی می‌زند و با ردیف کردن نام چند تیم بزرگ از جمله برزیل برای انجام بازی دوستانه سعی در فریب افکار عمومی و منحرف کردن ذهن علاقه‌مندان از شکست تلخ مقابل عراق و خطر حذف از مسابقات مقدماتی جام‌جهانی و جام ملت‌های آسیا را دارد.
ناکارآمدی فدراسیون فوتبال با دو شکست اخیر تیم ملی حالا دیگر به وضوح مشخص است، حقیقتی که نباید با یک عذرخواهی ساده فراموش شود. فدراسیون با انتخاب ویلموتس این فرار رو به جلو را شروع کرد، مردی که کوچک‌ترین شناختی از فوتبال ایران ندارد و کوچک‌ترین تلاشی هم برای به‌دست آوردن این شناخت انجام نمی‌دهد؛ نه لیگ را می‌بیند و نه پیگیر لژیونرهاست فقط هر چند وقت یک‌بار می‌آید و می‌رود تا بتواند در بزنگاه طلب پولش را بکند و این شرایط برای او درست نمی‌شود مگر اینکه با فدراسیونی بی‌سر و صاحب، بی‌برنامه و پرتخلف روبه‌رو باشد که کسی در آن پیدا نمی‌شود تا از ویلموتس برنامه بخواهد و او را مجبور کند، به‌خاطر قرار دادی که بسته تیمش را رها نکند و بالای سر آن باشد.
فدراسیون فوتبال مقصر اصلی است، امروز می‌توان خیلی راحت چوب برداشت و به سر ویلموتس و تک‌تک بازیکنان تیم‌ملی بابت شکست مقابل عراق زد، اما یادمان نرود آن‌که در این بین مقصر اصلی است فدراسیونی است که فقط و فقط روی اسم‌ها مانور می‌دهد و به‌خوبی بلد است افکار عمومی را فریب دهد و از دولت پول بگیرد و بیت‌المال را ببلعد.
