روزنامه اعتماد در مطلبی نوشته: «احتمال اداره کشور بدون داشتن روابط سیاسی با کشورهای پیشرفته تقریباً وجود ندارد و کاهش مشکلات فعلی در گرو توسعه ارتباطات سیاسی و روابط اقتصادی و تجاری است… در چند سال اخیر به خوبی آشکار شد که ساختار اقتصادی کشور به گونهای است که بدون مراوده و معامله با اقتصادهای دیگر به خصوص آن دسته از اقتصادهایی که ساختار قوی دارند، امور کشور به پیش نمیرود و به ورطه رکود کشیده میشود. مدعای این گزاره مشکلات معیشتی، کاهش قدرت خرید و افت ارزش ریال است که در دو، سه سال اخیر در کشور به وجود آمده است. باید این پیشزمینه در کشور ایجاد شود که پذیرش قوانین بینالمللی لازمه تقویت ساختار اقتصادی و حل مشکلات است».
این نوشته در واقع اذعان به آن است که دولت روحانی بدون امریکا توانایی اداره کشور را ندارد. اعتماد البته نوشته «ساختار کشور» اینگونه است، اما این ساختار کشور نیست که اینگونه است و چطور در دولتهای گذشته اینگونه نبود؟ بلکه این مدل دولت همفکر روزنامه اعتماد است که نمیتواند بدون غرب، کشور را اداره کند.
این روزنامه اصلاحطلب در ادامه نوشته: «در دهه ابتدایی پس از انقلاب سرمایه اجتماعی بالا بود و مردم به شدت حامی حاکمیت بودند. در آن سالها مردم مشکلات را تحمل میکردند، اما در این چند سال اخیر و به دلیل چند دوره تحریم سخت و برخی بیتدبیریهای موجود، شرایط پیچیدهتر شده و نارضایتیهایی وجود دارد و نمود یکی از آنها نیز در اعتراضات دیماه سال ۹۶ دیده شد. بنابراین مخالفان FATF باید دلیل قانعکنندهای برای ابراز مخالفت خود به افکار عمومی ارائه دهند. در غیر این صورت باید مسئولیت تبعات منفی رخدادهای پس از آن را بپذیرند و خود را حامی مردم ننامند. تبعاتی که همین الان هم میتوان آن را در هشدارهای برخی کارشناسان دید».
دولت روحانی در دوره اول دستش برای تعامل با غرب باز بود، اما بهرغم داشتن چنین اختیاراتی نتوانست بنیان تعاملی را که مدنظر داشت، پیریزی کند و با یک تغییر دولت در امریکا همه چیز به هم ریخت. بنابراین مشکل را نه در ایران، بلکه باید در غرب جستوجو کرد. در واقع وضعیت کنونی کشور حاصل عدم ارتباط با کشورهای پیشرفته نیست، بلکه حاصل اعتماد به کشورهای غربی است. راه ارتباط با کشورهای پیشرفته شرقی هم باز است و دولت علاقهای به بهرهمندی ندارد.
نکته دیگر اینکه روزنامه اعتماد که به دلیل اداره آن از سوی یک نماینده مجلس، نمیتواند جدا از حاکمیت تعریف شود، در اقدامی تأمل برانگیز مدعی شده است که نظام دیگر مانند اوایل انقلاب از پشتوانه مردمی برخوردار نیست. حتی بر فرض درستی این ادعا، باید پرسید نقش اصلاحطلبان در این عدم رضایت مردم بعد از بیش از ۲۰ سال در اختیار داشتن دولت چقدر است؟!