کد خبر: 974805
تاریخ انتشار: ۰۱ آبان ۱۳۹۸ - ۱۳:۱۰
«بازخوانی فراز‌هایی از تاریخ انقلاب اسلامی به بهانه سالروز رحلت آیت الله محمدرضا مهدوی کنی» در گفت وشنود با حسین مهدیان
در بازخوانی سیره آیت الله محمدرضا مهدوی کنی چهره نامدار انقلاب، با جناب حسین مهدیان از فعالان نهضت اسلامی گفت وشنودی انجام داده ایم که نتیجه آن پیش روی شماست
محمدرضا كائينی
سرویس تاریخ جوان آنلاین: روز‌هایی که بر ما می‌گذرد، تداعی گر سالروز ارتحال عالم مجاهد زنده یاد آیت الله محمدرضا مهدوی کنیب است. هم از این روی و در بازخوانی سیره آن چهره نامدار انقلاب و برخی همگنانش، با جناب حسین مهدیان از فعالان نهضت اسلامی گفت وشنودی انجام داده ایم که نتیجه آن پیش روی شماست. امید آنکه مقبول آید.
 
جذابیت دو چهره روحانی برای راوی

حاج حسین مهدیان راوی خاطراتی که درپی می‌آید، از دوران نوجوانی با بسیاری از عالمان پرآوازه و مبارز ارتباط و دوستی نزدیک داشته است. با این همه و به گفته وی، او با دو شخصیت روحانی ارتباط و مراوده بیشتری یافته است. او در این گفت و شنود علل این امر را به شرح ذیل تشریح می‌کند:

«بنده در دوران جوانی، به‌رغم اینکه با بسیاری از علما و چهره‌های شاخص دینی و سیاسی ارتباط داشتم، اما دو چهره بیش از دیگران مرا جذب کردند. یکی مرحوم آقای فلسفی بود که با ایشان نسبت فامیلی هم داشتیم. داخل پرانتز باید عرض کنم متأسفانه جایگاه و شأن آقای فلسفی به‌درستی برای عموم مردم، به‌ویژه جوانانی که منابر ایشان، دانش و بینش عمیق ایشان را از نزدیک درک نکرده‌اند، هنوز روشن نشده است. ایشان مقام معنوی بالایی هم داشت که در این زمینه داستان‌های زیادی وجود دارد که مناسب می‌دانم به یکی از آن‌ها اشاره کنم. آیت‌الله سید احمد علم‌الهدی ـ که الان امام جمعه مشهد مقدس هستند ـ برایم نقل می‌کردند که چندی پس از رحلت مرحوم پدرم، آیت‌الله حاج سید علی علم‌الهدی که از علمای شاخص و پرآوازه مشهد بود، ایشان را خواب دیدم. در خواب از ایشان سئوال کردم شما هنوز به زیارت پیامبر اکرم (ص) موفق شده اید یا نه؟ ایشان پاسخ دادند: هنوز خیر، اما به من وعده داده‌اند وقتی آقای فلسفی بیایند، پیامبر اکرم (ص) به دیدن ایشان خواهند رفت و در آن زمان شما هم می‌توانید ایشان را زیارت کنید! من به خاطر اینکه این داستان در تاریخ بماند، از ایشان خواستم این خاطره را مکتوب کنند و به من بدهند که در جایی منتشر کنیم که این کار راهم کردند. آقای فلسفی چنین جایگاهی داشت که متأسفانه به درستی هم شناخته نشد.

چهره دومی که خیلی ما را جذب کردند، مرحوم آیت‌الله مهدوی کنی بودند. در آن دوره ایشان در مسجد جلیلی نماز می‌خواندند و در بسیاری از موارد، ما در نماز‌های جماعت ایشان و مخصوصاً در برخی از محافل و مجالس ایشان در شب‌های احیا، شرکت می‌کردیم. در مجالس احیای ایشان چهره‌های شاخصی از مبارزین شرکت می‌کردند و در واقع یکی از محل‌های تجمع شخصیت‌های مبارز در آن دوره بود. مثلاً مرحوم آیت‌الله طالقانی و دیگران هم به‌رغم اینکه خودشان مساجد آباد و پررونقی داشتند، در مجالس مسجد جلیلی شرکت می‌کردند. در پایان یکی از همین جلسات احیا، ایشان را دستگیر و ابتدا به بوکان تبعید کردند و بعد هم به موازات پرونده جدیدی که در اثر اعترافات وحید افراخته برای بسیاری از علما، از جمله ایشان باز شد، مجدداً به زندان اوین منتقل شدند که تا مدت‌ها هم در آنجا بودند».
حسابداری برنج فروشی برای عدم استفاده از وجوه شرعیه

راوی در ادامه گفت وشنود و بیان خاطرات خویش از آیت الله محمدرضا مهدوی کنی، از برادر ارجمند وی آیت الله حاج شیخ مهدی باقری کنی نیز سخن به میان می‌آورد و به نقل داستانی حیرت انگیز و آموزنده می‌پردازد:

«البته آن بزرگواران هم به ما لطف داشتند، اما در آقای مهدوی کنی خصیصه‌ای وجود داشت که نه تنها من، بلکه بسیاری از افراد به ایشان نزدیک‌تر می‌شدند و آن، عاطفه و محبت سرشار و در عین حال تواضع بسیار زیاد ایشان بود. از وقتی که با ایشان آشنا شدم، جذب همین عواطف و الطاف ایشان شدم. خانواده ایشان هم خانواده بسیار بزرگواری هستند. اخوی بزرگشان آیت‌الله باقری کنی هم که از ایشان بزرگ‌تر و از علما هستند، ادب، وارستگی و زهد عجیبی در رفتارشان مشاهده می‌شود. خاطرم هست قبل از انقلاب، این بزرگوار برای اینکه از وجوهات شرعیه استفاده نکنند، کار‌های حسابداری یک تاجر برنج را در خیابان پامنار انجام می‌دادند! این درجه احتیاط آقای باقری کنی را نشان می‌دهد. پس از پیروزی انقلاب هم ایشان در تمام جایگاه‌هایی که در کنار برادر بزرگوارشان حضور داشتند و کمک کار مرحوم آیت‌الله مهدوی کنی بودند، بدون اجازه ایشان، کوچک‌ترین اقدامی نمی‌کردند. ایشان سال‌هاست عضو مجلس خبرگان هستند، اما کوچک‌ترین نام و اظهار وجودی که شائبه خودنمایی داشته باشد، در وجود ایشان نیست. ایشان هم از نظر اخلاقی واقعاً شخصیت بارز و ارزشمندی هستند».

جلسات مهم روزهاي اوج گيري انقلاب در منزل راوي

حسين مهديان به لحاظ مكانت خويش در ميان مبارزان انقلاب،مورد اعتماد اكثريت رهبران روحاني نهضت اسلامي قرار داشت.هم از اين روي،بسياري از جلسات شاخص مشاوره و تصميم گيري اين چهره ها در منزل وي انجام مي شد.وي خاطره شماري از اين مجالس را به شرح ذيل نقل كرده است:

«در دوره‌ای که در بوکان تبعید بودند و همین‌طور در دوره‌ای که در زندان بودند، امکان ارتباط بسیار کم بود. در بوکان یکی دو نفر از رفقای مسجد جلیلی به دیدن ایشان می‌رفتند و از ایشان احوالی می‌گرفتند و به بقیه خبر می‌دادند. در زندان اوین هم ملاقات برای غیر از افراد خانواده ممنوع بود و سختگیری می‌کردند تا اطلاعاتی رد و بدل و پیغامی به بیرون منتقل نشود. بنابراین ما در آن دوره سعادت دیدار ایشان را نداشتیم، اما وقتی آزاد شدند و شورای انقلاب تشکیل شد، در جلساتی که به نوعی براي خط‌دهی در باره مبارزات تشكيل مي شد، ایشان را زیارت می‌کردیم. بسیاری از این جلسات که توجیهی و برای آماده کردن اقشار مختلف جامعه برای انقلاب بود، در منزل ما برگزار می‌شدند. خاطرات هست یک روز شهید بهشتی به من زنگ زدند و گفتند: شما به کریم آقا بگویید رأس ساعت چهار بعد از ظهر، به منزل شما بیایند! منظور ایشان آقای دکتر سنجابی رهبر جبهه ملی بود که قرار بود در دولت موقت، وزارت خارجه را به عهده بگیرند. سر ساعت جلسه تشکیل شد و آقای بهشتی گفتگوهای لازم را با ایشان کردند و چون عادت داشتند مذاکرات مکتوب باشد، از من کاغذی خواستند که صورتجلسه‌ای را بنویسند و هر دو امضا کنند. من کاغذی را به ایشان دادم و خاطرم هست که گفتند: این کاغذ کوچک است و کاغذ بزرگ‌تری را به من بدهید! ایشان در آن مفاد مذاکرات را نوشتند و از آقای سنجابی هم امضا گرفتند. البته آقای سنجابی مدت کوتاهی وزیر بود و نتوانست ادامه بدهد و استعفا داد.

یکی دیگر از جلسات مهمی که در منزل ما برگزار شد، جلسه با مدیران مسئول مطبوعات بود. مطبوعات در اعتراض به سانسور، حدود 61 روز اعتصاب کردند. یک شب که قرار بود این اعتصاب پایان بگیرد، مدیران مسئول آنها به منزل ما دعوت شدند که با رهبران روحانی انقلاب دیداری داشته باشند. در آن جلسه آیت‌الله مهدوی کنی، آیت‌الله مطهری، آیت‌الله بهشتی و مرحوم آقای فلسفی حضور داشتند و هر کدام به فراخور، نظرات خودشان را به سردبیران جراید اعلام کردند. در آخر آقای بهشتی با قدرت جمع‌بندی و مدیریتی‌شان، مجلس را در دست گرفت و شاید کسی که توانست در آن جلسه به بهترین نحو، مطالب را به سردبیران منتقل و مجلس را ختم کند، ایشان بود. خاطرم هست بعد از اتمام جلسه به شهید مطهری گفتم: حالا که قرار است مطبوعات کار خودشان را شروع کنند، بهتر است با پیام حضرت امام باشد. ایشان با آقای فردوسی‌پور در پاریس تماس گرفت و امام فردا صبح پیامی را از طریق تلفن به ایران فرستادند و من کلمه به کلمه یادداشت کردم و در اختیار مطبوعات گذاشتم که تیتر همه روزنامه‌ها شد.

فراموش كردم از يك جلسه مهم ديگر هم ياد كنم. زمانی‎که دكتر شریعتی دستگير و مورد بازجویی قرار گرفت، جلساتش تعطیل شد.پس از آزادي از زندان، سخنرانی‎ هايش را به‎صورت خصوصی در خانه عده‎ای از دوستانتشکیل می‌‎شد. یکی از این جلسه‎‎‌ها هم در منزل ما برپا شد. آن وصیت‎نامه معروف میان شریعتی و آقاي محمدرضا حکیمی هم، در منزل ما رد و بدل شد. آقای حکیمی گفته بود: دوست دارم شریعتی را ببینم. آن شب که در منزل ما دور هم جمع شدند،به آقای حکیمی هم خبر دادم که بیاید و آمد. جلسه تا سه نصف شب طول کشید. شریعتی خیلی سیگار می‌‎کشید. آخر شب پسرم ته‎سیگار‎‌ها را شمرد، ۶۰ - ۷۰ تا بود! شاید همین سیگار او را از پا درآورد. وقتی جلسه تمام شد، هنگام رفتن و جلوی در، حکیمی گفت: شریعتی یک پاکت نامه را از جیبش درآورد که حاضر و آماده بود و به من تحویل داد. حکیمی از من پرسید: به شریعتی گفته بودی من می‌‎آیم؟ گفتم: نه. گفت: مثل این‎که اطلاع قبلی داشت، یک نامه به من داد که در آن نوشته: من به تو (حکیمی) علاقه و اعتماد دارم و تقاضا می‌‎کنم مجموعه آثار من را ببین و حک و اصلاح و اشتباه‎‎‌ها را درست کن!...البته همین کار، تواضعی می‌‎خواهد که شریعتی داشت».

آيت الله مهدوي كني و رفع يد از وابسته گان به قائم مقام معزول رهبري در دانشگاه امام صادق(ع)

تاسيس دانشگاه امام صادق(ع)،از يادگارهاي ارزنده زنده ياد آيت الله محمدرضا مهدوي كني است كه با تلاش و پايمردي وي تحقق يافت.راوي از جمله چهره هايي است كه از آغازين روزهاي تاسيس اين دانشگاه دركنار آن مرحوم بوده و از فراز و نشيب هاي نضج گيري اين كانون علمي خاطراتي شنيدني دارد.وي شمه اي از اين يادمان ها را به شرح ذيل نقل مي كند:

«تأسیس دانشگاه و تدارك زمین آن داستان مفصلی دارد که معمولاً هم گفته شده است. در آغاز هیئت امنایی برای آنجا تشکیل شد که اکثر آنها از وابستگان آيت الله منتظری بودند و از نظر روش، سبک زندگی و سیاست‌گذاری با آقای مهدوی کنی هماهنگ نبودند. حتی یک بار در رأی‌گیری‌هایشان، آقای مهدوی کنی را از ریاست آنجا برداشتند! امثال ما هم که به نوعی در تأسیس این نهاد، تمهید و تدارک آن سهیم بودیم، از رفتار این عده ناراضی بودیم تا اینکه آقای منتظری از قائم مقامی عزل شد و چند ماه بعد هم امام رحلت کردند و آیت‌الله خامنه‌ای رهبر شدند. بعد از رهبری ایشان با حکمی که به آیت‌الله مهدوی کنی دادند، عملاً اداره آن دانشگاه را به ایشان سپردند و از آن جماعت رفع ید شد. به نظر من دانشگاه امام صادق(ع) از لحاظ دستاورد، یکی از موفق‌ترین تجربیات آموزشي نظام در طول این 35 سال، برای تربیت مدیران آینده است. خود آقای مهدوی هم مکرراً می‌فرمودند: امید من، این جوان‌ها هستند و قبلاً که صحبت از تأسیس و اداره این دانشگاه بود، پیش‌بینی نمی‌کردم این مرکز تا این حد در زمینه تربیت نیروهای انسانی توفیق داشته باشد. خوشبختانه فارغ‌التحصیلان این دانشگاه به هر جایی که رفتند و مسئولیتی را به عهده گرفتند، خوش درخشیدند.به هر حال در جریان تأسیس و اداره دانشگاه امام صادق(ع) تا مقطع رحلت ایشان،در حدود 33 سال، همکاری نزدیک داشتیم. هر دوشنبه جلسات هیئت امنا بود و من چون دبیر جلسه بودم، صورت جلسات را هم می‌نوشتم. گاهی در آغاز جلسات چند آیه قرآن هم می‌خواندم و ایشان با لطف و محبتی که داشتند، همان آیاتی را که بنده برای تیمّن و تبرک و آغاز جلسه خوانده بودم، معنی و تفسیر می‌کردند. دوره بسیار شیرین و خاطره‌انگیزی بود».

همه به آيت الله مهدوي اصرار كردند تا ریاست خبرگان را بپذیرند

پذيرش رياست مجلس خبرگان از سوي آيت الله مهدوي كني پس از وقايع مربوط به فتنه سال 1388،در زمره نكات در خور خوانش در حيات سياسي ايشان به شمار مي رود.مهديان كه در زمره دوستان نزديك آيت الله بود،درباره زمينه هاي پذيرش اين سمت درآن مقطع از سوي ايشان مي گويد:

«بعد از شرایط فتنه 88 بسیاری از اعضای مجلس خبرگان از رئیس وقت آن مجلس انتقاد داشتند و این انتقادات را هم در حضور خود ایشان و هم در نطق‌های پیش از دستور، بیان می‌کردند. طبعاً با توجه به شرایطی که برای ریاست وقت مجلس پیش آمده بود، اداره مجلس برای ایشان کار سختی شده بود، چون اکثر نمایندگان نسبت به ایشان نگاه انتقادی داشتند. طبعاً همه نگاه‌ها به شخصیت بارز آن مجلس یعنی آیت‌الله مهدوی کنی برگشت و همه سعی کردند ایشان را متقاعد کنند ریاست خبرگان را بپذیرند.این مسئله با مقام معظم رهبری هم مطرح شد و ایشان فرمودند: البته این تصمیم به عهده خبرگان هست که رئیس را انتخاب کنند، اما من مخالفتی ندارم، منتهی به‌گونه‌ای رفتار کنید که آقای هاشمی لطمه روحی و شخصیتی نخورد! رفتار اخلاقی آیت‌الله خامنه‌ای در آن شرایط برای ما فوق‌العاده عبرت‌آموز بود.به هر حال مرحوم آیت‌الله مهدوی کنی در شرایطی ریاست مجلس خبرگان را پذیرفتند که واقعاً چند بیماری همزمان داشتند و مخصوصاً دیسک کمر بسیار ایشان را اذیت می‌کرد، منتهی برای حفظ مصالح نظام و انقلاب در انتخابات ریاست مجلس خبرگان شرکت کردند و رأی بالایی هم آوردند و در همان نطقی که آن روز ایراد فرمودند،واقعاً بزرگواری و اخلاق‌مداری درخشانی را از خود نشان دادند».

«مرگ آگاهيِ جاري» در يك زندگي

آيت الله مهدوي كني نقش آفريني موثر در فرآيند شكل گيري و تداوم حيات نظام اسلامي را در عين بيماري هاي سخت و دشوار به انجام رساند.او به واقع هماره با ياد مرگ و آمادگي براي آن به فعاليت مي پرداخت كه توان روحي و خود ساخته گي خاصي را طلب مي كند.حسين مهديان در اين باره مي گويد:

«ایشان در طول سه دهه اخیر، شاید چند بار تا نزدیکی مرگ پیش رفت، اما به شکل معجزه‌وار به زندگی برگشت! قرص‌هایش ایشان همیشه همراهشان بود. حتی در روز آخر که در مراسم سالگرد ارتحال امام شرکت کرده بودند، شاهد بودم در وسط مراسم قرص‌هایشان را به ایشان می‌دادند. هر چند بسیاری معتقدند اگر ایشان در آن روز در آن مراسم شرکت نمی‌کرد، شاید این اتفاق برایشان نمی‌افتاد. به هر حال ایشان در طول این سال‌ها با بیماری قلبی دست و پنجه نرم می‌کردند که بخشی از آن معلول شکنجه‌های فوق‌العاده طاقت‌فرسا و دلخراشی بود که در کمیته مشترک ضد خرابکاری ساواک به ایشان داده شده بود. برای مدتی دکتر قلب ایشان،آقاي دکتر ملکی بودند که در چند مورد وقتی ایشان در اثر ناراحتی قلبی به ایشان مراجعه کرده بود، دکتر ملکی گفته بودند: اگر امروز نمی‌آمدید و ویزیت نمی‌شدید، شاید کارتان تمام بود! و همین حالت معجزه داشت که در لحظه متوجه شده و خود را به پزشک رسانده بودند، وگرنه کار تمام شده بود.در جلسات هم، گاهی اوقات بی‌حالی برایشان عارض می‌شد! به هر حال با همه این کسالت‌ها، سختی‌ها و ضعف‌ها سعی می‌کردند وظیفه خود را انجام بدهند و این احساس وظیفه ایشان در آن وضعیت دشوار برایم بسیار جالب بود».

آخرين ديدار در حضور رهبر انقلاب

راوي خاطرات واپسين ديدار خود با آيت الله مهدوي كني را در يكي از اعياد و باحضور رهبر معظم انقلاب اسلامي انجام داده است.وي از اين ديدار آخر،نكته ها و توصيفاتي به شرح ذيل بيان مي دارد:

«در روز عید سعید مبعث با عده‌ای از کارگزاران و مسئولین نظام خدمت رهبری رسیده بودیم. بعد از اینکه ایشان سخنرانی کردند و به حیاط بیت رفتیم، با آقای مهدوی روی یکی از نیمکت‌ها نشستیم و ایشان خیلی پدرانه، با محبت و به شکل غیرمنتظره و کم‌نظیری از بنده تفقد کردند. حدود یکی دو ماه قبل از آن در مشهد برایم عارضه‌ای پیش آمد و پایم شکست. دو ماه هم در گچ بود. ایشان وقتی مرا دید با محبت زیادی از وضعیت جسمی‌ام سئوال کرد و اینکه: بهتر است به دکتر جدیدی سر بزنی و معالجاتت را پی بگیری. در همین حین هم سخنرانی آقای خامنه‌ای تمام شد و به حیاط تشریف آوردند و روی نیمکت در کنار ما نشستند. تفقد و لطف زیادی که آقای مهدوی کنی در دیدار آخر با من داشتند، برایم اندکی غیر عادی می‌نمود و بعدها فهمیدم به ایشان الهام شده بود که این آخرین دیدار ماست!رحمت الله عليه ،رحمه واسعه».      

نظر شما
جوان آنلاين از انتشار هر گونه پيام حاوي تهمت، افترا، اظهارات غير مرتبط ، فحش، ناسزا و... معذور است
تعداد کارکتر های مجاز ( 200 )
پربازدید ها
پیشنهاد سردبیر
آخرین اخبار