وزیر ورزش از تغییر آیین‌نامه پاداش مدال‌آوران خبر داده و گفته که پاداش سکه مدال‌آوران حذف می‌شود و قرار است تبدیل به پاداش نقدی شود. البته پس از بالا رفتن قیمت سکه و نوسانات بازار ارز و طلا طبیعی بود که دولت نتواند به تعهداتش در این رابطه نسبت به مدال‌آوران عمل کند و بدیهی بود که پاداش سکه حذف شود، همانطور که در اهدای جوایز مدال‌آوران در دو سال گذشته و پس از چهار برابر شدن قیمت سکه، معادل ریالی پاداش‌ها پرداخت شده بود. اگرچه این طرح می‌تواند واکنش‌های منفی به همراه داشته باشد، اما طبیعی است که با توجه به شرایط اقتصادی کشور راهی جز این پیش‌روی وزارت ورزش نبود و رسیدن به چنین تصمیمی یک مسئله قابل پیش‌بینی بود.
با این حال به نظر می‌رسد مهم‌ترین نکته‌ای که قهرمانان و مدال‌آوران انتظار دارند در آیین‌نامه جدید پاداش‌ها مورد توجه قرار گیرد، نه تعداد صفر‌های پاداش ریالی، بلکه اجرای عدالت در تدوین آن است. سال‌هاست ورزش ایران از کمرنگ شدن عدالت رنج می‌برد و افزایش تبعیض‌ها شرایطی را به وجود آورده که برخی از قهرمانان دلسرد و خانه‌نشین شده‌اند. نگاه ناعادلانه به قهرمانان در ورزش ایران کم نبوده و شاید بارزترین آن نگاه متفاوتی است که وزارت ورزش به فوتبال و رشته‌های منهای فوتبالی دارد. البته بدیهی است که فوتبال با توجه به بعد اجتماعی همواره با فاصله از سایر رشته‌ها قرار بگیرد. با وجود این، چنین رویکردی نباید سبب شود وزارتخانه‌ای که متولی کل ورزش کشور است، فوتبال را در زمینه پاداش‌ها و موضوع امکانات تافته جدابافته بداند و تمام تمرکزش را روی این رشته بگذارد.
البته مدال‌آوران منهای فوتبالی هم انتظار ندارند که به اندازه فوتبال در باشگاه‌ها با آن‌ها قرارداد بسته شود، اما از مدیران ورزش این انتظار منطقی را دارند که موفقیت‌هایشان در هیاهوی حواشی فوتبالی‌ها گم نشود، به‌خصوص که مسئولان وزارت ورزش همواره در مسابقات المپیک و آسیایی سعی کرده‌اند عکس یادگاری را پای سکو‌های مدال‌آوران منهای فوتبالی از دست ندهند. این در شرایطی است که تنها رهاورد فوتبالی‌ها برای آن‌ها ناکامی بوده و مسئولی به خاطر نمی‌آورد که آخرین بار در کدام مسابقه پای سکوی فوتبال در رقابت‌های بین‌المللی عکس گرفته است.
با وجود حسرت فوتبالی‌ها برای کسب مدال در دو دهه اخیر، آن‌ها همواره بیشترین پاداش‌ها را از وزارت ورزش دریافت کرده‌اند. پاداش‌هایی که بهانه آن نه رفتن روی سکو، بلکه کسب چند پیروزی معمولی بوده است. آخرین نمونه آن هم جام ملت‌های آسیای سال گذشته بود که دولتی‌ها به دلیل چند پیروزی پیش‌پا افتاده، ۴۵۰ هزار یورو به صورت نقدی به فوتبالی‌ها پاداش دادند، در شرایطی که پاداش قهرمانان منهای فوتبالی در سال‌های اخیر با تأخیر و البته با منت توسط وزارت ورزش پرداخت شده است.
محمدرضا داورزنی، معاون وزیر ورزش که سال گذشته در صحبت‌هایی توهین‌آمیز در واکنش به گلایه‌های مدال‌آوران منهای فوتبالی که پاداش برای خیلی‌هایشان تنها راه امرار معاش است، گفته بود: «در حالی جوانان گمنام این مملکت در مرز‌های شرقی و غربی مظلومانه جانشان را برای این خاک می‌دهند که ورزشکاران ما نباید برای چند ریال کمتر یا بیشتر مشکل ایجاد کنند. اگر کسی مدال را برای دریافت پاداش و سکه و نه برای بالا بردن پرچم کشورش گرفته برای این آب‌وخاک به میدان نرود بهتر است.» صحبت‌های داورزنی در حالی مطرح شده بود که وزارت ورزشی‌ها فراموش کرده بودند که فوتبالی‌ها پیش از شروع مرحله دوم جام ملت‌ها تهدید کرده بودند که اگر پاداش نگیرند به میدان نمی‌روند. تهدیدی که سبب شد معاون وزیر با چمدان پر از یورو به امارات برود!
در چنین شرایطی عدالت جدی‌ترین مطالبه قهرمانان از وزارت ورزش است. اینکه مدال‌آوران را به یک چشم ببیند و به زحماتی که این ورزشکاران برای کسب مدال می‌کشند به یک اندازه توجه و از آن‌ها حمایت شود. نگاه عدالت‌محور در تدوین آیین‌نامه جدید باید پاداش‌های پیش‌بینی نشده را هم قانونمند کند تا در این زمینه عدالت رعایت شود و اینطور نباشد که مانند امروز مدال‌آوران و المپیکی‌ها به ریال پاداش بگیرند و پاداش‌های ارزی و یورویی مختص فوتبالی‌ها باشد، آن‌هم رشته‌ای که آخرین مدالش را کمتر کسی به یاد دارد.
