سرویس ورزشی جوان آنلاین: موفقیت بسکتبال با مهران شاهینطبع و صعود به عنوان بهترین تیم آسیایی جام جهانی به المپیک توکیو، آخرین دستاورد بزرگی است که ورزش کشورمان مدیون مربیان داخلی است. چنین موفقیتهایی در شرایطی است که در یک دهه اخیر مربیان ایرانی با وجود تواناییهایی که نشان دادهاند، کمتر مورد حمایت متولیان ورزش قرار گرفتهاند و همواره مربیان درجه ۳ خارجی بر مربیان درجه یک ایرانی ترجیح داده شدهاند. این در حالی است که مرور موفقیتهای ورزش در سالهای اخیر بیانگر این است که ورزش ایران توانسته با مربیان داخلی به موفقیتهای بزرگی دست پیدا کند، اما در ادامه مربیان داخلی مورد بیمهری مسئولان قرار گرفتهاند و این مسئله سبب شده این مربیان یا خانهنشین شوند یا به پیشنهادهای خارجیشان پاسخ مثبت بدهند و تواناییهایشان را خرج ورزشکاران خارجی کنند.
نمونه چنین فرصتسوزیهایی در ورزش ایران زیاد است، رضا مهماندوست سرمربی سابق تیم ملی تکواندو که تیم کشورمان را پس از چهار دهه قهرمان جهان کرد و برای دو سال پیاپی به عنوان بهترین مربی جهان انتخاب شد، یکی از مربیان موفق داخلی است که با وجود افتخارات بزرگی که برای ورزش ایران به ارمغان آورد، اما از تکواندو کنار گذاشته شد تا برای مربیگری راهی کشورهای دیگر شود. البته مهماندوست تنها نمونهای از این مربیان موافق داخلی است که با توجه به تواناییهای بالایی که در مربیگری نشان دادند، نتوانستهایم از چنین ظرفیت و پتانسیلهای بزرگی برای تداوم موفقیتهایمان در میادین جهانی و المپیک استفاده کنیم.
با وجود چنین بیتوجهیهایی، مربیان بادانش داخلی هرگاه فرصتی به آنها داده شده، توانستهاند شایستگیشان را ثابت کنند، مانند مهران شاهینطبع که بسکتبال ایران را به المپیک رساند یا بهروز عطایی که ماه گذشته تیم ملی والیبال نوجوانان کشورمان را قهرمان جهان کرد، قطعاً چنین افتخاراتی در رشتههایی مانند بسکتبال و والیبال در حالی به نام مربیان داخلی نوشته شده که در سالهای گذشته حضور مربیان خارجی به خصوص در رشتهای مانند بسکتبال با وجود هزینههای زیادی که به همراه داشته، کمتر موفقیتی را برای کشورمان رقم زده است.
در چنین شرایطی به نظر میرسد مسئولان وزارت ورزش، فدراسیونها و کمیته ملی المپیک باید چتر حمایتیشان را از مربیان داخلی گستردهتر کنند و بیشتر از گذشته به آنها بها بدهند. بدیهی است ورزش ایران در برخی رشتهها به مربیان توانمند خارجی برای پیشرفت احتیاج دارد و نمیتوان ادعا کرد مربیان داخلی میتوانند در همه رشتهها موفق باشند، اما چنین واقعیتی نباید سبب شود تا چشممان را بر موفقیتهایی که ورزش با مربیان داخلی به دست آورده، ببندیم و همواره نگاهمان برای توسعه ورزش به دست خارجیها باشد.
قطعاً حضور مربیان بادانش خارجی و نه مربیان درجه چندم، در رشتههایی که مربیان کشورمان از دانش روز دنیا عقبند، ضروری است، با این حال از فرصت حضور مربیان بزرگ خارجی در رشتههای مختلف نیز باید به بهترین شکل ممکن استفاده کرد، به خصوص که با توجه به هزینه ارزی که برای این مربیان میشود، هزینههای سنگینی به کشور برای پرداخت حقوق این مربیان تحمیل میشود. به همین خاطر باید شرایطی را به وجود آورد که مربی داخلی این فرصت را به دست بیاورد که از دانش مربیان بزرگ خارجی بیشترین استفاده را ببرد و چنین مسئلهای میتواند با حضور مربی ایرانی در کادر فنی و همچنین برگزاری کلاسهای مربیگری برای انتقال دانش مربی خارجی به مربی داخلی، محقق شود. این رویکرد سبب خواهد شد تا مربی ایرانی با آموزههایی که از مربیان خوب خارجی میآموزد در سالهای آینده تبدیل به یک مربی توانمند و باتجربه شود و این توانایی را داشته باشد که به جای سرمربیان غیر ایرانی، ورزش را به سمت موفقیت هدایت کند.
علاوه بر این متولیان ورزش از وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک گرفته تا فدراسیونهای ورزشی باید نسبت به پشتوانهسازی برای آینده مربیگری ورزش غافل نشوند و همان طور که برای ردههای پایه و جذب ورزشکاران بااستعداد برنامههای مختلفی در نظر گرفته میشود، برای تربیت مربیان توانمند داخلی نیز باید برنامهریزی گستردهای صورت گیرد تا رشتههای مختلف ورزشی در رقابتهای جهانی و المپیک با مربیان داخلی پرچم کشورمان را بالا ببرند. هدفی که مربیانی مانند مهران شاهینطبع در بسکتبال و بهروز عطایی در والیبال ثابت کردند میتوان به آن دست پیدا کرد.