سرویس ورزشی جوان آنلاین: آسمان خراشهای ایران در شبی که تمام ایران درگیر مراسم عظیم و بزرگ تاسوعای حسینی بودند کاری کردند کارستان کاری که همه را به تحسین وا داشت و ثابت کرد که اگر ناامید نشد و به تلاش و پشتکار ادامه داد میتوان از هیچ همه چیز ساخت. کار بسکتبال ایران سخت بود و میزبانی چینیها بعنوان اصلیترین رقیب آسیایی ایران در جام جهانی این کار را سختتر هم کرده بود. طبیعی بود که بعد از سه شکست مقابل پورتوریکو، تونس و اسپانیا امید چندانی به صعود نداشته باشیم، اما اگر یاد گرفته باشیم که فعل خواستن را خوب صرف کنیم آنوقت حتی در سختترین شرایط هم میشود پیروز از میدان خارج شد.
حالا بسکتبال ایران المپیکی است. چگونگی اش دیگر مهم نیست چرا که حالا باید آماده حضور در میدان بزرگ المپیک شویم. تمام تیمها و ورزشکارانی که حال و هوای المپیک را لمس کرده اند به این حقیقت معترفند که فضای المپیک و رقابت در آن با تمام رقابتها و مسابقات متفاوت است و حتی قهرمانان جهان نیز در المپیک از پیش برنده نیستند.
ورزش ایران هم قهرمانان بسیاری به خود دیده که در میدان المپیک نتوانسته اند حتی اندکی از تواناییهای خود را نشان دهند. طبیعی است که بسکتبال هم از این قاعده مستثنی نباشد. بسکتبال ایران تجربه حضور در المپیک ۲۰۰۸ را در کارنامه دارد، اما هم شاهین طبع و هم ملی پوشان ایران خوب میدانند که شرایط امروز بسکتبال دنیا با سال ۲۰۰۸ فرسنگها فاصله دارد. حتی این را هم میدانند که شرایط تیمهای حاضر در المپیک با تیمهایی که در جام جهانی حضور داشته اند کاملا متفاوت است. بعنوان مثال همین اسپانیایی که ما در جام جهانی مقابلش قرار گرفتیم و علیرغم قبول شکست انصافا بازی خوب و در خور توجهی مقابلش انجام دادیم در المپیک چهره ایی کاملا متفاوت خواهد داشت. بنابراین ما هم باید تغییر کنیم و این تغییر علاوه بر مسائل فنی و تاکتیکی و تکنیکی باید در نوع نگاه به رشتههای المپیکی از جمله بسکتبال صورت گیرد.
بدون هیچ تردیدی کسی از بسکتبال توقع فتح سکوی المپیک و مدال آوری ندارد، اما این تیم پانگیزه حالا این توقع را ایجاد کرده که در المپیک ۲۰۲۰ توکیو مفت باز نباشد و تا سرحد توان برای کسب موفقیت تلاش کند و بجنگد. آسمان خراشهای ایران در جام جهانی ثابت کردند که با اندکی توجه و رسیدگی و در اختیار داشتن امکانات میتوانند کارهای بزرگی را انجام دهند نگاهی دوباره به بازی ایران مقابل اسپانیا و حتی پورتوریکو این مسئله را بخوبی ثابت میکند که بسکتبال ایران با اندکی تجربه بیشتر میتوانست به راحتی از پس این دو حریف قدر خود بر بیاید و اگر دو بازی فوق را واگذار کردیم تنها و تنها بدلیل حرفه ایی گری بیشتر دو رقیب و تجربه بالاتر آنها بود.
بنابراین برای موفقیت بسکتبال در المپیک باید برنامه داشت. باید به این تیم پر امید با نگاه ویزه چشم دوخت. بسکتبال برای رویارویی با قدرتهای بزرگ جهان در میدان بزرگ المپیک باید تجهیز شود چه بلحاظ روحی و روانی و چه بلحاظ مسائل فنی و امکانات و تجهیزات فیزیکی برای موفقیت در المپیک باید هزینه کرد درست مانند آنچه در جام جهانی رخ داد. اردوهای منظم پیش از جام جهانی ثمر بخش بود و بسکتبال به موقع نتیجه آنها را دید، اما تصور اینکه با اکتفا به همین اردوها میتئان در المپک هم خوب ظاهر شد تصوری غلط و اشتباهی جبران ناپذیر است. تیمهای حریف بسکتبال در المپیک تا دندان مسلح هستند و بسکتبال ایران برای مقابله با آنها حداقل باید بدیهیترین امکانات را داشته باشد. بدیهیترین امکانات یعنی برگزاری اردو و بازی تدارکاتی هرچقدر ارتباط این تیم با بسکتبال دنیا قوی و مستمر باشد نتیجه ایی که بدست میآید بطور حتم بهتر خواهد بود. بسکتبال حالا که المپیکی شده به حمایت بیشتر و ویژه نیاز دارد و این را باید از مسئولین ورزش خواست مسئولینی که امیدواریم بدانند و متوجه باشند که این موفقیت بزرگ چگونه و با چه زحمتی بدست آمده و چگونه میتواند در المپیک اسباب سرافرازی و اعتلای نام بزرگ ایران باشد. بسکتبال در المپیک مانند جام جهانی موفق خواهد شد بشرط آنکه هم بازیکنان، هم کادر فنی، هم فدراسیون و هم مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک به این تیم المپیکی نگاه کنند.