علیرضا دبیر را باید نماد مدیران ورزش ایران دانست، مدیرانی که خیلی‌هایشان وقتی پای رسیدن به هدف‌شان در میان باشد با وجود شرایطی سختی که انتظارشان را می‌کشند، هزاران وعده و وعید می‌دهند، اما وقتی با همان وعده‌ها به هدف‌شان می‌رسند خودشان را کنار می‌کشند و پیام می‌دهند که انتظاری از من نداشته باشید. صحبت‌های دیروز رئیس فدراسیون کشتی را هم باید از این زاویه دید، آن هم در شرایطی که تنها یک ماه از انتخاب دبیر می‌گذرد. او دیروز سعی کرد با گزارشی کاملاً منفی از شرایطی که بر کشتی حاکم است انتظار‌ها را از این رشته ورزشی به حداقل برساند. دبیر مدعی است ورزش اول کشور که امید اول کاروان ایران برای مدال‌آوری در مسابقات سال آینده توکیو است، شاید حتی نتواند سهمیه ورود به این رقابت‌ها را هم بگیرد.
در پیش گرفتن چنین رویکردی از سوی دبیر تنها یک فرار رو به جلو است. رئیس فدراسیون کشتی در حالی این‌چنین ته دل مردم و هواداران این رشته ورزشی را خالی کرده است که کشتی‌گیران کشورمان نشان داده‌اند در سخت‌ترین شرایط هم توانسته‌اند با مدال‌هایشان برای کشورمان در رقابت‌های آسیایی و المپیک آبروداری کنند. انگشت گذاشتن دبیر روی مشکلات اقتصادی، گرانی ارز و ادعای بدهی ۵۰ میلیاردی در شرایطی است که همه فدراسیون‌ها کم و زیاد با چنین شرایطی درگیر هستند و اینطور نیست که تنها کشتی چنین وضعیت سختی را داشته باشد. بدیهی است بالا رفتن قیمت ارز و سخت شدن شرایط اقتصادی کشور، ورزش را نیز تحت تأثیر قرار داده است، اما این مسئله‌ای نیست که در یک ماه گذشته و پس از انتخاب دبیر کشور را فراگرفته باشد و نزدیک به یک سال و نیم است که کشورمان تحت نوسانات شدید اقتصادی قرار دارد.
دبیر هم در حالی وارد کارزار انتخابات فدراسیون کشتی شد که قطعاً به عنوان یک مدیر ورزشی که سابقه حضور در شورای شهر را هم دارد از وضعیت سختی که از نظر مالی بر ورزش کشور حاکم است، آگاهی داشته و با علم به این شرایط به انتخابات ورود کرده است. در حالی امروز دبیر ناامیدانه از شرایط کشتی صحبت می‌کند که او در مجمع انتخاباتی وعده داد که کشتی را به اوج برمی‌گرداند. با این حال صحبت‌های دیروز دبیر و ارائه یک تصویر تیره از شرایط ورزش اول کشور با وعده‌های رنگارنگ او روز انتخابات تفاوت اساسی دارد و بیانگر این است که رئیس فدراسیون کشتی برخلاف شعار‌های انتخاباتی‌اش، این روز‌ها بیشتر از آنکه به دنبال احیای وضعیت اقتصادی و فنی کشتی باشد، در حال رفع مسئولیت از خودش است تا ناکامی‌های احتمالی کشتی به نام رئیس جدید نوشته نشود.
دبیر در حالی مدعی است با این شرایط اقتصادی نباید از کشتی انتظار سهمیه و کسب مدال در المپیک توکیو را داشت و از وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک کمک‌های فراتر از بودجه فدراسیون می‌خواهد که یکی از وظایف رؤسای فدراسیون‌ها در وضعیت اقتصادی نامناسب مالی کشور فراهم کردن بودجه از طریق اسپانسر‌ها و حامیان مالی است. در این راستا وزارت و کمیته با توجه به بودجه محدودی که در اختیار دارند نمی‌توانند پاسخگوی تمام و کمال هزینه‌های جاری ورزش کشور باشند. در این شرایط یکی از مهم‌ترین انتظاراتی که به گفته وزیر ورزش و رئیس کمیته ملی المپیک از مدیران فدراسیون‌ها می‌رود، تلاش برای جذب اسپانسر برای تأمین بخشی از هزینه‌هاست.
با این تفاسیر مخاطب صحبت‌های علیرضا دبیر درباره شرایط بد مالی این رشته ورزشی بیشتر از آنکه مدیران گذشته این فدراسیون باشند، خود او است و جامعه کشتی از دبیر انتظار دارد تا به وعده‌هایی که با آن رأی اعضای مجمع را گرفته است پایبند باشد و به جای ناله کردن از وضعیتی که از آن آگاه بوده و اظهارات ناامید‌کننده درصدد برطرف مشکلاتی باشد که با انگشت گذاشتن روی آن‌ها توانسته رأی اعضای مجمع را بگیرد. ارائه یک تصویر کاملاً سیاه از وضعیت کشتی نه تنها کمکی به حال رئیس جدید فدراسیون کشتی نمی‌کند، بلکه همه اهالی کشتی که با امید او را به عنوان رئیس جدید انتخاب کرده‌اند، انتظار دارند وی در مسیر عملی کردن شعار‌ها و برنامه‌های انتخاباتی‌اش حرکت کند، نه اینکه پس از انتخاب به عنوان رئیس فدراسیون کشتی مانند یک رئیس منفعل به وعده‌هایی که داده است پشت‌پا بزند.
