اینجا مقبرهالشعرای تبریز است. آرامگاه ۴٠٠ تن از شاعران و عارفان تاریخ پرشوکت سرزمینمان.
مولانا خاک سرخ این دیار را که مامن شمس تبریزی بوده، ستایشکرده است. تذکرههای تاریخی، پر است از نام و نشان عارفانی که در این خاک مدفون شدهاند. اما در سایه بیتفاوتی متولیان امر، این مزار امروز به بیغوله سگان شدهاست.
سگها در محوطه مقبره، به هم میلولند و صدای زوزهشان یک آن قطع نمیشود. قدمبهقدم فضولات سگها میان سنگ و سیمان محوطه تاریخی، به چشم میخورد.
ببینید مدیریت شهری و فرهنگی تبریز را، ببینید نهایت احترام و شان به جایگاه نامآوران ادب و عرفان را.
به گمانم تبریز، حتی در تلخترین دوره حیات تاریخی خود، حتی در دورههای قحطی و زلزله و محاصره، شاهد منظرهای چنین تلخ و گریهدار نبودهاست.
این عکس را در حاشیه مراسم سالگرد مرحوم استاد فردی گرفتم و به نوبه خود، از ارواح شامخ حکیم خاقانی، اسدی طوسی، قطران تبریزی، همام تبریزی، جواد آذر، پدیده تبریزی، اصغر فردی و در راس همه استاد شهریار و دیگر بزرگان خفته در مقبرهالشعرا، به سبب انتشار این عکس، پوزش میطلبم.
امیدوارم این عکس به دست مسئولانی برسد که یکی بعد از دیگری، لاف توسعه و آبادانی میزنند و از ضرورت اتمام پروژه مقبرهالشعرا سخن میگویند.