گزارشی که خبرگزاری فارس از تبعات سایبری شدن اعضای سازمان منافقین تهیه کرده، نشان میدهد که ورود سازمان به فضای مجازی چگونه به ضرر سازمان تمام شده و بخشی از همان اندک نیروهایش را هم از دست داده است. در این گزارش در وصف وضعیت نگهداری اعضای سازمان تحت کنترلهای شدید که خبری به آنها نرسد، آمده که «اعضای این گروهک در پادگان اشرف یا در کمپ لیبرتی در عراق با کنترلهای شدید سرکردگان در فضایی ایزوله و دور از رسانه و بدون هیچگونه ارتباطی با بیرون زندگی میکردند. اعضای جداشده در دهه ۸۰ یا ابتدای ۹۰ در مصاحبهها یا نقل خاطرات خود در مورد اولین تجربه لمس تلفن همراه، اولین تجربه مشاهده بسیاری از لوازم تفریحی عادی بچهها در ایران یا حتی اولین تجربه استفاده از صابون مایع صحبت کردهاند! در خاطرات بسیاری از این اعضا این گونه نقل شده که تصویر یک بیابان بزرگ، خانههای ساخته شده از حلب و گِل، مردم آواره و بدبخت را از ایران در ذهن داشتهاند و تصور میکردند که در خیابانهای ایران فقط ماشینهای نظامی و ارتشی برای کنترل مردم تردد میکنند!»
با چنین ذهنیتی برخی از آنها با گزینشهای شدیدا سختگیرانه و بر اساس میزان پایبندی و تعهد به سازمان و شخص رجوی گزینش شده، به شکلی محدود و کاملا مانیتورینگ شده، وارد شبکههای اجتماعی شدند. در این گزارش آمده: «در این پروسه یک اتفاق جالب و البته ناخواسته نیز میافتاد که دور از اراده و کنترل سران منافقین است و آن اتفاق شامل مشاهده واقعیت وضعیت جامعه ایران در فضای اینترنت، کلیپها، فیلمها، عکسها و به طور کلی صفحات مختلف شبکههای اجتماعی است. این تناقض از دو جنبه برای اعضای سازمان خُرد کننده و بسیار دردآور است. اول اینکه به شکل شوکآوری به یکباره با فریب و دروغ سرکردگان خود روبهرو میشوند. دومین جنبه رویارویی با واقعیت نیز به عمر از دست رفتهای باز میگردد که در محیط زندانگونه سازمان صرف شد. در شرایطی که اعضای سازمان در محیط پادگانی نه حق ازدواج، فرزند آوری، هرگونه تفریح، برنامهریزی برای زندگی، آزادی، تحصیل و ... را نداشتند، همنسلهای آنها و نسلهای بعدی در ایران در آرامش و امنیت برای پیشرفت آینده خود و ایران تلاش کردهاند.»
این مشاهده واقعیت به کجا انجامید؟ حسن حیرانی از اعضای جداشده از گروهک منافقین در سال ۱۳۹۷ میگوید: «حتی نفرات ایدئولوژیکی وجود داشتند که شبها در نشستهای عملیات جاری (برای بیان تناقضات ذهنی)، میگفتند وقتی وارد سایت شدم و چند تا فیلم از جشن در شهرم در ایران و از همشهریانم دیدم، دختر و پسرهای جوان و لباس پوشیدن آنها را دیدم، احساس عقبماندگی به من دست داد.» و این همه ماجرا نیست؛ موضوع مهمتر بالا رفتن آمار فرار از سازمان است: «وقتی آمار مربوط به فرارهای اعضای سازمان از مقرهای منافقین را نگاه میکنیم، متوجه رشد قابل توجه آن در طول مدت حضور اعضای سازمان در آلبانی میشویم. فرار بیش از ۴۰۰ نفر در طول مدت کوتاهی از ورود سازمان به آلبانی نشان میدهد که طرح اتاق کامپیوتر و تشکیل یگان سایبری بیش از آنکه برای منافقین دستاورد داشته باشد، ضربهای بر پیکره این فرقه تروریستی بوده است که مسیر جدایی اعضا و فروپاشی آن را فراهم آورده است.»