سرویس ورزشی جوان آنلاین: قضیه از این قرار است که باشگاه پرسپولیس اسامی دو بازیکن خود بنام های سروش رفیعی و شایان مصلح را در لیست مازاد گذاشته و خواسته که با باشگاه تسویه حساب کنند.
این حق باشگاه است که بازیکنی را جذب یا بازیکنی را در لیست مازاد قرار دهد.
بازیکن اگر جزو بهترین های جهان هم باشد وقتی از سوی باشگاه در لیست مازاد قرار می گیرد براساس قانون می تواند حق و حقوقش را بگیرد و برود دنبال کارش.
باشگاه هم موظف است حق و حقوقش را بدهد اما اینکه مدیرعامل باشگاه جلسه بگذارد و بخواهد این دو بازیکن را به لحاظ عاطفی راضی کند که بدون سروصدا بروند بدعت نادرستی است که برگرفته از ضعف مدیریت است و هیچ توجیهی ندارد.
اگر مدیر باشگاه کارش را بلد باشد و کمی به قوانین آشنا باشد نباید کار را بجایی برساند که دو بازیکن جوان رودروی او بنشینند و کار را به جایی برسانند که بدترین حرفها بین دو طرف رد و بدر شود.
سروش رفیعی و شایان مصلح در مواجهه با ایرج عرب مدیر عامل باشگاه به شکلی طلبکارانه ظاهر شده اند و گویا باشگاه را ملک شخصی خود دانسته اند که جدایی از باشگاه برایشان آنقدر سنگین آمده که تمام اخلاقیات را زیر پا گذاشته اند.
از بازیکن انتظاری نیست ولی جایگاه مدیر عاملی پرسپولیس باید آنقدر رفیع و بالا باشد که بازیکن از صد متری دفتر مدیرعامل هم نتواند رد شود.
ایرج عرب به قول داریوش مصطفوی که خود مدیریت پرسپولیس را برعهده داشته پسر خوبی است ولی بدرد نفر اول نمی خورد و او باید نفر دوم و سوم باشگاه باشد وقتی خودش به ترکیه می رود تا بازیکن یا مربی جذب کند حالا هم باید این برخوردها را چشم خود ببیند.(ما تایید نمی کنیم حرکت بازیکن پرسپولیس را ولی اعتقاد د اریم مدیریت ضعیف باعث واکنش بازیکنان می شود).
شما نگاه کنید به جعفر کاشانی رییس هیات مدیره پرسپولیس که سالهاست در کنار پرسپولیس حضور دارد و همیشه نقشی تاثیر گذار و بی سروصدا در این باشگاه داشته و آیا دیده یا شنیده اید که با یک بازیکن مستقیم و رودرو صحبت کند.
حتی با مربیان هم وی صحبتی ندارد چه اینکه هرکس جایگاه خود را دارد.
سرمربی اگر مشکلی دارد به سرپرست تیم می گوید و سرپرست به مدیر عامل گزارش می کند و مدیرعامل هم گزارش را در هیات مدیره مطرح می کند تا مورد ارزیابی قرار گیرد.
اینجا کار برعکس است.
همین علی پروین که او را یک مدیر و مربی سنتی می نامیم وقتی خودش همه کاره پرسپولیس بود در دهه 60 و 70 بازیکنان بزرگی مثل ناصر ممدخانی – مجتبی محرمی – ضیا عربشاهی و...برای دیدن پروین و قرارداد و سایر مسایل با چند واسطه وقت می گرفتند تا بتوانند در دفتر کار علی پروین لحظاتی او ر ا از نزدیک بینند.
واما سخنی با سروش رفیعی که با همین حاشیه ها فوتبالش را نابود کرد و خیلی زودتر از آنچه تصورش را داشتیم وارد حاشیه شد.
او بعد از درخشش در فولاد به پرسپولیس آمد ، یک فصل در پرسپولیس بد نبود و تا تیم ملی هم رفت و بعد به لیگ ترکیه پیوست و پس از ناتوانی و ناکامی در آنجا به ایران آمد. نیم فصل در فولاد خودش را به هزار بهانه زد تا بازی نکند و نیم فصل دوم گذشته به پرسپولیس امد اما آنقدر ضعیف بود که برانکو بناچار دقایقی از او استفاده می کرد.
حالا که مربی پرسپولیس او را نخواسته چه حقی دارد و چه طلبی دارد که به سمت مدیرعامل پرسپولیس اشیا روی میز را پرت کند و ناسزا و بدوبیراه به باشگاه مسئولین ورزش و همه و همه بدهد و مدیر عامل را تهدید به افشاگری کند.
بدبختی یکی دوتا نیست و بدتر از او ایرج عرب مدیرپرسپولیس است که اول گفتیم اگر مدیریت را بلد بود بازیکن اجازه ورود به دفترش را نداشت و وقتی هم که آمد طوری رفتار نمی کرد که به بازیکن بگوید من حراست بودم و همه از من حساب می بردند و حالا ....
بازهم مثل هموطنان آذری زبان را باید یادآوری کنیم که می گویند: بیله دیگه بیله چغندر.
آقای وزیر ورزش لطفا جایگاه مدیریت استقلال و پرسپولیس را اینقدر پایین نیاورید که یکی بخواهد از طریق یک آقازاده کارش را زودتر راه بیندازد و یکی هم بازیکن را تهدید کند که من حراست بودم و همه از من حساب می بردند....
