سرویس تاریخ جوان آنلاین: روز‌هایی که بر ما گذشت، یادآور سالروز درگذشت کامیار شاپور فرزند پرویز شاپور و فروغ فرخزاد بود. هم از این روی معرفی یکی از آثار تاریخی مرتبط، به‌هنگام و مفید به نظر می‌رسد. چندی پیش از درگذشت کامیار، از سوی انتشارات مروارید اثری منتشر شد با این عنوان که: «خودنویسم را از آفتاب پر می‌کنم و می‌نویسم». این کتاب مجموعه نامه‌های پرویز شاپور به فرزندش کامیار شاپور بود. این نامه‌ها به رغم اینکه میان پدر و فرزند رد وبدل شده، شامل نکاتی تاریخی هستند که تاریخ‌پژوهان را به کار خواهد آمد. فرناز تبریزی تدوینگر اثر در دیباچه خویش بر آن چنین آورده است: «نامه‌ها حرفهای همیشه ماندگار آدم‌ها هستند. کلمه‌هایی که بر جا می‌مانند، تحلیل می‌شوند و به کمک بازخوانی آن‌ها می‌توان هر چه بیشتر به روحیات نگارنده آن نزدیک شد و چرایی وقایع را درک کرد. اما در گذشته این چنین بود که وقتی کسی نامه‌ای می‌نوشت از خصوصی ماندن حرف‌هایش اطمینان داشت از آن هنگام که تاریخ و تاریخ‌نویسی اهمیت یافت این احتمال به وجود آمد به جز مخاطب خاصَ نامه، چشم‌های دیگری هم پیدا شوند که مشتاق و بی محابا بر واژه‌ها بلغزند و خاطرات و حقایق را از پس جمله‌های نوشته شده جویا شوند. این روال شد که کم‌کم حرفهای بزرگ، میان جمله‌های ساده نامه‌های خصوصی جای خود را باز کردند و ماندگار شدند. از بین جمله‌های نامه می‌شود خیلی چیز‌ها را دید. نگرانی‌ها، حسرت‌ها، خواهش‌ها و اندیشه‌ها و بیشتر از همه، خط نگاهی که برای همیشه از دلتنگی خیس خواهد ماند.
چند سال پیش بود که مجموعه نامه‌های فروغ فرخزاد به همسرش پرویز شاپور با همَت تنها فرزندشان کامیار شاپور و کوشش مرحوم عمران صلاحی عزیز در کتابی به نام اولین تپش‌های عاشقانه قلبم به چاپ رسید و فضای دیگری از آن چه میان آن دو گذشته بود را نمایان کرد و آن چه میان غبار حرف‌ها و حدیث‌ها به بیراهه شایعات کشیده شده بود، آفتابی شد. مدتی پیش به لطف کامیار شاپور مجموعه دیگری از نامه‌ها، این بار از پرویز شاپور به کامیار در اختیار من قرار داده شد. بلافاصله با مطالعه آن‌ها به چند دلیل در آماده‌سازی‌شان برای چاپ اصرار داشته و تلاش نموده‌ام: نامه‌ها حکایت هشت سال دوری شاپور از کامیار است که برای ادامه تحصیل به تشویق خود او راهی کشور انگلستان شده بود. از نظر من نامه‌های شاپور حرفهای صمیمانه پدری است که قصد دارد در زندگی پسرش حضور داشته باشد و نمی‌گذارد دوری راه بین‌شان فاصله ایجاد کند. دیگر آن که با توجه به بازه‌ی زمانی نسبتاً طولانی نگارش آن‌ها می‌شود حدود یک دهه از تاریخ معاصر و روند زندگی برخی از هنرمندان آن دوره را به شکلی ضمنی و گزارشی دنبال نمود. دانستن و خواندن روایت شخصی او از جهان پیرامونش که صد البته به جهت ویژگی آن به خودی خود جذاب است نیز، دارای نکاتی آموزشی برای رسیدن به اهداف شخصی خواننده می‌باشد.
در ادامه برای خوانندگان مهم دیدم که چند نکته ضروری را یادآور شوم؛ نخست این که تا جایی که امکان داشت از هر گونه دستکاری و اصلاح و علامت‌گذاری پرهیز کرده و قصدم آن بود که در نظر خوانندگان حتی رسم‌الخط شخصی شاپور اعم از چسباندن بعضی کلمات به هم یا استفاده از حروفی که اکنون دیگر مرسوم نیست، حفظ شود. (مانند طهران- تهران یا بآبادان- به آبادان) در ثانی در برخی از نامه‌ها، نوشته‌ها و یادداشت‌هایی از دیگر اطرافیان شاپور هم به چشم می‌خورد که حذف نشد و به جهت نزدیکی هر چه بیشتر خواننده با متن، حساسیت‌های حفظ شکل نگارش ذکر شده کاملاً رعایت شده است. مسئله دیگر حفظ روند زمانی نامه‌ها بود که به دلیل این که نامه‌ها اغلب از تاریخ روز و ماه برخوردار بودند و فاقد درج سال نگارش بود، بیشترین زمان صرف شد تا آنچه در ادامه ملاحظه می‌شود با حداقل خطا بوده و خط سیر نامه‌ها در ذهن خواننده منطقی باشد. برای من، خواندن نامه‌ها و حس کردن حال و هوای آن روز‌ها تجربه منحصر به فرد و دلپذیری بود و امید آن دارم تا برای خواننده علاقه‌مند هم مفید فایده گردد».
