ابراز تأسف علیرضا دبیر، رئیس جدید فدراسیون کشتی بعد از بازدید از امکانات نوجوانان ملی‌پوش کشتی ایران در خانه کشتی در نگاه اول دارای نکات مثبتی است. اینکه دبیر عذرخواهی کند بابت امکانات نداشته خانه کشتی و تمرین آینده‌سازان ورزش اول کشور در سخت‌ترین شرایط و با کمترین امکانات نکته خوبی است، اما سؤال اصلی اینجاست که آیا این مشکلات با یک ابراز تأسف و عذرخواهی حل می‌شود؟
سال‌ها قبل بود که محمد بنا فریاد زد با عدس پلو نمی‌توان قهرمان المپیک و جهان شد. نه اینکه عدس پلو بد باشد و نه اینکه محمد بنا تقاضای غذا‌های سنگین و رنگین برای شاگردانش داشته باشد نه، فریاد محمد بنا برای همین کمبود‌ها بود. برای همین نداشتن‌ها و برای همین ایراد‌هایی که امروز علیرضا دبیر بابت آن‌ها عذرخواهی می‌کند.
دبیر عذرخواهی کرد وقتی پای درد دل نوجوانان کشتی نشست. وقتی رفت و دید که چگونه در خانه کشتی تمرین می‌کنند و همین جاست که یک سؤال دیگر ایجاد می‌شود که قهرمان سابق المپیک و رئیس آشنا با کشتی آیا در تمام این سال‌ها خانه کشتی را از نزدیک ندیده بود که حالا با دیدن امکانات آن اینگونه وادار به عذرخواهی شده است؟ اصلاً برای چه عذرخواهی؟ مگر تقصیری متوجه اوست که عذرخواهی کرده است؟ نوجوان، جوان و بزرگسال حاضر در خانه کشتی امکانات می‌خواهد و حالا که یک نفر از خود کشتی را بالای سر خود می‌بیند توقع کار دارد نه عذرخواهی.
دبیر با کشتی آشناست هرچند کشتی امروز با زمانی که او روی تشک حاضر می‌شد تفاوت‌های اساسی پیدا کرده است و کشتی‌گیران هم با دوبنده پوشان زمان او فرق‌های زیادی دارند. دبیر، اما این نکته را حتماً خوب می‌داند که کار امروز با یک عذرخواهی و ابراز تأسف به انجام نمی‌رسد و برای اینکه به اهدافی که در برنامه‌هایش گفته است دست پیدا کند باید از حرف زدن فاصله بگیرد و بیشتر از آنچه می‌گوید عمل کند که بزرگان گفته‌اند «بزرگی سراسر به گفتار نیست / دو صد گفته، چون نیم کردار نیست». ابراز تأسف و معذرت‌خواهی در جای خود درست، اما دبیر برای آنکه ثابت کند با مدیران قبلی متفاوت است باید نشان دهد بیشتر از آن‌ها مرد عمل است و وارد میدان می‌شود.
درد کمبود امکانات کشتی درد امروز و دیروز نیست، تقریباً تمام افتخاراتی که در کشتی به دست آمده با همین امکانات محدود و تمرین در فضای غربت‌آلود خانه کشتی کسب شده است. این را تمام کسانی که حتی یک‌بار به خانه کشتی سر زده باشند درک می‌کنند و خوب می‌دانند که تیم‌های ملی ایران چگونه و در چه شرایطی آماده می‌شوند. علیرضا دبیر اگر این مهم را می‌دانسته که حتماً باید برای آن برنامه‌ریزی انجام داده باشد و با برنامه و هدف به اردوی نوجوانان سرکشی کرده باشد نه اینکه فقط برود و ابراز تأسف و عذرخواهی کند. اگرهم نمی‌دانسته که به عنوان یک پیشکسوت کشتی باید به او ایراد گرفت که چگونه از حال و روز کشتی بی‌خبر است و برای ریاستش سر و دست شکسته است.
نکته مهم‌تر اینکه دبیر به این موضوع علم داشته یا نه فعلاً تمام شده و او حالا با این حقیقت مواجه شده است و خوب می‌داند که کشتی در خانه کشتی غریب افتاده است و باید برای نجات آن از این غربت برنامه داشت و کار کرد. ابراز تأسف و عذرخواهی دبیر از نوجوانان کشتی تا اینجا قبول، اما از روزی که او در خانه کشتی نشست و درد دل‌ها را شنید دیگر کسی تنها حرف زدن را از او نخواهد پذیرفت. حالا همه منتظر هستند که عذرخواهی او به فراهم شدن امکانات و بهبود یافتن وضعیت کشتی‌گیران در خانه کشتی بینجامد والا همه خوب می‌دانستیم که بر و بچه‌های تیم ملی چگونه و با چه شرایطی برای مسابقات و سرشاخ شدن با حریفان تا دندان مسلح جهانی آماده می‌شدند و می‌شوند؛ نکته‌ای که دبیر احتمالاً نمی‌دانست ولی جای شکرش باقی‌است که حالا می‌داند. پس هم ما و هم جامعه کشتی بعد از عذرخواهی منتظر اقدام رئیس جدید کشتی هستیم.
