سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: دبیر اجلاس شاعران هم‌سرا، از تجلیل محمدعلی بهمنی در «نشست شاعران آزاد ایران» مصادف با میلاد امام رضا (ع) خبر داد.
به گزارش «جوان» به نقل از دبیرخانه پنجمین اجلاس شاعران هم‌سرا، امیر عبدالحسینی درباره این تجلیل گفت: استاد بهمنی از چهره‌های شاخص و محبوب شعر معاصر به ویژه در قالب غزل‌سرایی است که طی بیش از نیم‌قرن فعالیت شاعرانه، علاوه بر سرایش و ارائه اشعار متعدد، بر شعر معاصر نیز تأثیر گذاشته است. فروردین امسال این شاعر پیشکسوت وارد هفتادوهشتمین سال زندگی‌اش شد. با این وصف این هنرمند عرصه شعر و ادب نزدیک به ٧٠ سال است که شعر می‌سراید.
این پژوهشگر و مدیر هنری در ادامه گفت: دیگر نکته قابل توجه در آثار بهمنی معاصر بودن و امروزی بودن آنهاست. کارشناسان و منتقدان حوزه شعر معتقدند بهمنی از نیما یوشیج تأثیر پذیرفته است و خود بهمنی هم این نگاه را تأیید کرده و آثارش را تلفیقی از فرم آثار نیما و قالب غزل‌های عاشقانه دانسته است. بهمنی در بیتی گفته؛ «جسمم غزل است اما، روحم همه نیمایی است، در آینه تلفیق، این چهره تماشایی است».
دبیر اجلاس شاعران هم‌سرا با اشاره به تعداد کتاب‌های منتشرشده از این شاعر غزل‌سرا به مسئولیت او به عنوان رئیس شورای شعر و ترانه دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اشاره کرد و گفت: حضور بهمنی در این شورا از منظر کیفی‌سازی سرود‌ها و ترانه‌ها بسیار پراهمیت بود، اما بهمنی از کیفیت پایین آثار و ارائه کار‌های سخیف و دم‌دستی آزرده‌خاطر شده بود و با انتشار نامه‌ای در شهریور ٩٧، خداحافظی‌اش از ریاست شورای شعر و ترانه را اعلام کرد.
عبدالحسینی در پایان با اشاره به این‌که اجلاس شاعران هم‌سرا هر سال در روز میلاد حضرت علی بن موسی الرضا (ع) برگزار می‌شود به نقل قولی از بهمنی برای سرایش غزلی برای ساحت امام هشتم اشاره کرد و گفت: زمانی که ٦٣ ساله بوده، برای داوری جشنواره رضوی دعوت می‌شود. بهمنی به آن‌ها می‌گوید که من خود شعری برای امام رضا (ع) ندارم و نمی‌توانم برای این موضوع داوری کنم، اما برگزارکنندگان اصرار می‌کنند که او داور جشنواره باشد. استاد بهمنی می‌گوید پس فرصت دهید که ببینم می‌توانم شعری برای حضرت بگویم یا خیر و اگر شعری سرودم، داوری جشنواره را می‌پذیرم.
او در ادامه بیان این نقل قول و خاطره افزود: خلاصه آن‌که استاد بهمنی در ٦٣ سالگی به همراه همسرش و برای اولین‌بار راهی مشهد می‌شود و در داستان و روایت و خاطره جذاب و دلنشینی در صحن و رواق حرم مطهر این غزل با این مطلع متولد می‌شود که «شرمنده‌ام که همت آهو نداشتم / شصت و سه سال، راه به این سو نداشتم».
