سرویس ورزش جوان آنلاین:
دور از المپیک
مهیا نبودن شرایط برای آمادهسازی رشتههای المپیکی اردوهای آمادهسازی را با مشکلات زیادی روبهرو کرده است. در حالی که کشورهای مدعی برنامهریزی ویژهای برای المپیک ۲۰۲۰ کردهاند، اما ورزش ایران هنوز رنگ و بوی المپیکی به خود نگرفته است. روز گذشته نشست اعضای کمیسیونها با رئیس کمیته ملی المپیک برگزار شد و محمد پولادگر نسبت به شرایط این روزهای ورزش کشور ابراز نگرانی کرد. رئیس فدراسیون تکواندو که از انتظارات جامعه ورزش و مردم از این رشته به خوبی آگاه است با اشاره به این موضوع گفت: «فکر میکنم امسال سال حساسی است، اما رنگ و بوی المپیک را در ایران مشاهده نمیکنیم. در حالی که همه چیز باید بر آن متمرکز شود تا نمایندههای ما در المپیک ۲۰۲۰ زیاد شوند و بتوانیم در المپیک نتایج خوبی بگیریم.» پولادگر معلوم نبودن بودجه را یکی از مشکلات اصلی تکواندو دانست: «انتظاری که داریم این است که به عنوان یکی از چهار رشته دارای مدال المپیک به ما توجه شود و حمایت شویم، اما هنوز به میزان توقع و انتظار به ما توجه نمیشود. هنوز نمیدانیم چقدر بودجه داریم و تفاهمنامه هنوز امضا نشده است.»
امان از تبعیض
گلایهها تنها به یک یا دو رشته ختم نمیشود. تمامی رشتههایی که جور مدالآوری ورزش ایران را در تورنمنتهای بینالمللی کشیدهاند از شرایط موجود شاکی هستند. در حالی که مسئولان اوضاع اقتصادی را بهانه بیتوجهیها میدانند و از مدالآوران هم میخواهند تا همانند مردم شرایط را تحمل کرده و انتقاد نکنند، رفتارهای متناقض و تبعیضآمیز آقایان در قبال برخی رشتهها داد همه را درآورده است. بیپولی، کمبود امکانات اولیه و پرداخت نشدن پاداشها در حالی است که رشتهای، چون فوتبال هرگز طعم این مشکلات را نچشیده، اما پای المپیک که وسط میآید این کشتی، تکواندو، وزنهبرداری، تیراندازی و سایرین هستند که باید برای کشور افتخارآفرینی کنند. در نهایت هم پاداشهای هنگفت و چمدانهای پر از یورو سر از اردوهای فوتبال درمیآورد.
دغدغه معیشت
کاراته سال آینده برای اولین بار حضور در المپیک را تجربه خواهد کرد. ملیپوشان صاحبنام ایرانی تلاش میکنند تا با کسب حداکثر امتیاز هم سهمیه توکیو را بگیرند و هم با آمادگی بالا پا به تاتامی المپیک بگذارند. با این حال شرایط معیشتی کاراتهکاران به گونهای است که تمرکز ملیپوشان را به هم میریزد. شهرام هروی، سرمربی موفق تیم ملی کاراته دیروز در برنامهای تلویزیونی به این واقعیت تلخ اشاره کرد و گفت: «متأسفانه بچهها درآمد ثابتی ندارند. قبلاً رقم یک میلیون تا یک و نیم میلیون به بازیکنان میدادند، اما از ماه گذشته قرار شد برحسب رنکینگ بین ۵/۲ تا ۳ میلیون تومان بدهند. اگر زیر ۱۰ نفر اول باشند، ۳ میلیون میگیرند. الان دو هفته یکبار ورزشکاران مسابقه میدهند و هزینهها سنگین است. حالا بحث استخدام قهرمانهاست که انشاءالله بتوانند در اداره ورزشها استخدام شوند. خود من هم کارمند تأمین اجتماعی هستم.»
هروی ابراز امیدواری کرد با پرداخت بهموقع پاداشها بخشی از مشکلات کاراتهکاران حل شود: «متأسفانه پاداشها سر وقت داده نمیشود. فقط پاداشهای بازیهای آسیایی پرداخت شده و قول دادهاند پاداش مسابقات جهانی را هم تا پایان سال بپردازند تا بچهها روحیه بگیرند.»
پیشنهادهای خارجی
بهرغم تمام چالشهای موجود و بیتوجهیهای دنبالهدار مسئولان، ملیپوشان ایرانی هرگز از پیشنهادهای خارجی وسوسه نشده و نمیشوند: «کشورهایی مثل آذربایجان و حوزه خلیج فارس با چند بازیکن ما ارتباط گرفتند تا جذبشان کنند که در المپیک حضور موفق داشته باشند. برای آنها ملیت مهم نیست، اما بازیکنان ما به پرچم ایران و کشورشان عرق دارند و همه آنها پاسخ منفی دادهاند. من ورود نکردم و فهمیدم که پیشنهاد شده، اما خیالم راحت بود، چراکه مطمئن بودم هیچ پیشنهادی را قبول نمیکنند. شک نکنید برای کاراتهکاها هیچوقت این اتفاق نمیافتد و برای همین است که با رشتههای دیگر فرق دارد.»