سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: علی نصیریان در نشست خبری سریال «برادر جان» با انتقاد از سبک نگارش دیالوگهای این سریال گفت: من نسبت به دیالوگها کمی اشکال میبینم؛ نعمتالله خیلی خوب نوشته است، اما گاهی اوقات پیچیدگی جملات باعث میشد حفظ آنها دشوار بشود، البته هیچ کاری ایدهال نمیشود.
وی اظهار کرد: تا آنجا که من با مردم کوچه و بازار تماس داشتم، تقریباً همه این مجموعه را نگاه کردند و ابراز لطف داشتند. عوامل سریال بسیار تحت فشار بودند و اگر فرصت بیشتری داشتند، قطعا کار را با خیال راحت تری انجام میدادند. در مجموع سریال جذابیتهایی داشته که مردم را راضی کرده است. سینما و تئاتر روایتی دارد که عکسبرداری از واقعیت نیست، اساس یک کار دراماتیک جنگ و برخورد است. دنیا در حال برخورد است و درام بدون جنگ نیز نمیشود.
آفرین عبیسی بازیگر نقش خاله خانم درباره خشونت موجود در «برادر جان» گفت: خشونتی که درباره آن صحبت شد، روی من هم تأثیر گذاشت. از من خواستند بلندتر حرف بزنم و من گفتم نمیتوانم چراکه در طول زندگیام آرام بودهام، اما تجربه جدیدی بود و خوشحالم که در کنار عزیزان بودم. در بخش دیگری از این نشست خبری محمدرضا آهنج کارگردان این سریال پیرامون روند روایتگری فیلمنامه و انتقادهایی که نسبت به افت بخش دوم داستان مطرح میشود، اظهار داشت: خود من بخشهای ابتدایی را خیلی دوست داشتم، اما یکسری مسائل باعث میشود که فیلمنامه به چه سمتی برود. از همان زمان که قتل هابیل شکل گرفت حقالناس مطرح شد و تا ابد هم مطرح خواهد بود و نوع این قصه خیلی مسائل مبتلابه روز را در نظر گرفته و همین که قصه جذاب است و خیلیها میگویند همذاتپنداری میکنیم هنوز شنیدنی و باز هم ساختنی است.
محمدرضا شفیعی تهیه کننده سریال «برادر جان» نیز گفت: تلاشهای شبانه روزی گروه ما این بود که خانوادهها از دیدن سریال لذت ببرند. آهنج در خصوص سبک نگارش نویسنده سریال اظهار داشت: هر نویسندهای امضایی دارد و این خاصیت متنهای نویسنده است و نمیتوان گفت: اشکال دارد. در ادامه این نشست خبری، حسام منظور بازیگر نقش «چاوش» درباره نوع دیالوگهای این سریال گفت: من ادبیات دراماتیک خواندهام و با این منظر میتوانم به دیالوگها نگاه کنم. نمیتوان انتظار داشت دیالوگها شبیه زندگی واقعی باشد. از طرفی هر نویسندهای قلم خود را دارد و با آن شناخته میشود. بازیگر سریال «بانوی عمارت» پیرامون جلوه خشونت بر قصه سریال عنوان کرد: اگر این صحنهها نباشد، بازیگری کسلکننده میشود. همه این فراز و فرودها و کنشهای دراماتیک نقش را جذاب میکند. خشونت هیچ حد و مرزی ندارد. این را هم باید بدانیم که نمایش خشونت هیچ وقت به معنای ترویج آن نیست، اصلاً نمایش هر مسئلهای به معنای ترویج آن نیست.