هزارو ۵۰۰ نفر از اساتید و دانشجویان مهمترین دانشگاه صنعتی کشور (شریف) در سال رونق تولید به رئیس صداوسیما نامه زدهاند و خواستار بازگشت برنامه نود و عادل فردوسیپور به آنتن تلویزیون شدهاند، هر چند نمیتوان دغدغه این عده را به همه اساتید و دانشجویان دانشگاه تعمیم داد، اما مشت نمونه خروار است. این عده دستکم باید به رئیسجمهور نامه میزدند و خواستار اقدام و عمل برای رونق تولید در کشور میشدند. این دردناک است که بازگشت عادل فردوسیپور و برنامه نود برای قشری که از آنها فرهیختگی انتظار میرود از موضوع زمین ماندن و رونق گرفتن تولید در کشور اولویت بیشتری دارد. مسئول و مقصر این اولویتسازی در جامعه واقعاً چه کسانی هستند. فوتبال در همه دنیا پدیدهای پرمخاطب است، اما همواره با عوامزدگی نیز مشحون بوده است. اگر این نامه را اعضای یک انجمن ورزشی مینوشتند قابل هضم بود.
بماند که اساساً حذف عادل فردوسیپور و برنامه نود از سوی جامعه فوتبالی کشور با بیاعتنایی روبهرو شد و دلیل این بیاعتنایی هم قابل تأمل است. آنها که نگاهی عمیقتر و کارشناسانهتر به مسائل دارند از سالها پیش به این دیدگاه رسیده بودند که برنامه نود با همه پرمخاطب بودنش نتوانسته روی سطح کیفی فوتبال کشور تاثیر مثبت بگذارد، دلایل آن هم بارها ذکر شده است، بماند که این برنامه حتی روی موضوع مهم و اساسی تقویت اخلاق و فرهنگ در جامعه فوتبالی ایران نیز تاثیرگذاری مثبتی نداشته است. مصداق این ادعا نیز فضای به شدت ضدفرهنگی سکوهای تماشاگران در اقصی نقاط کشور است؛ سکوهایی که هر از گاهی به واسطه رفتار نامناسب فوتبالدوستان بسترساز یک جنجال ضدفرهنگی میشود.
صداوسیما خوب است تاثیر برنامه نود طی ۲۰ سال گذشته را روی فرهنگ تماشاگران و همچنین جامعه فوتبالی کشور کیفیسنجی کند و نتایج آن را در معرض قضاوت مخاطبان خود قرار دهد. سکوت صداوسیما درباره برنامه نود میتواند به رفتارهای پوپولیستی دامن بزند. عادل فردوسیپور یکی از اساتید دانشگاه شریف است و در این مرکز صنعتی زبان انگلیسی تدریس میکند. میتوان دلیل نامهنگاری بخشی از اساتید و دانشجویان این دانشگاه را درک کرد. آنها ظاهراً احساس میکنند برای بازگرداندن فردوسیپور به تلویزیون تکلیفی بر دوش دارند، اما حقیقت ماجرا این است که تکلیف اصلی که بر دوش اساتید و دانشجویان صنعتیترین دانشگاه کشور باید سنگینی کند، مقولههای اولویتدار دیگری است. کشور نیاز به رونق تولید دارد.ای کاش این افراد برای این مسئله نیز دست به قلم میشدند و احساس تکلیف میکردند و نامهای به رئیسجمهور مینوشتند و از او برای اقدام و عمل در بحث تولید ملی مطالبه میکردند. این نامه به طور قطع میتوانست برای کشور دلسوزانهتر و عاقلانهتر قلمداد شود.