سرویس تاریخ جوان آنلاین: محمد رضا کائینی، دبیر سرویس تاریخ روزنامه جوان، به مناسبت درگذشت «جمشید مشایخی»، در صفحه اینستاگرام خود نوشت:
گفت وگو که تمام شد، عکاس می‌خواست از او تصاویری غیر مصاحبه‌ای بردارد. خودش پیش قدم شد وگفت:"در اتاق کناری عکسی از تختی را بر دیوار آویخته‌ام، دوست دارم با عکس او عکس بگیرم"... بله، او تختی را بسیار دوست داشت، من هم این را می‌دانستم. داستان مربوط به حدود ده سال پیش است. این عکس را هم برای اولین بار منتشر می‌کنم.
حال که خبر درگذشت غم انگیز استاد جمشید مشایخی منتشر شده است، از خود می‌پرسم:چرا باید جامعه، فرهنگ و سیاست تا این حد هنرمند را به عرصه‌هایی وارد کند که متعلق به او نیست؟ یعنی بر مرکب احساس او سوار شود، آبرویش را به مخاطره بیفکند و نهایتا جسم و جان فرسوده او را در برابر موجی از هیجانات کشنده رها سازد و در خود فروریختن و مرگ او را به نظاره بنشیند؟ ازچه روی، هم سیاست پیشه گان و فرهنگیان و تاجران و حتی عامه مردم، نباید حد یک هنرمند را بشناسند و از او بیش از آنچه در چنته دارد، نخواهند و از سوی دیگر هنرمند هم نداند که کجا میدان حضور و تاخت او هست و کجا نیست؟
به هرروی فارغ از حاشیه سازی‌های سیاسی، اقتصادی و تاریخی سالیان اخیر در اطراف مرحوم مشایخی-که یکی از آخرین‌های آن را در این پیج به نقد نشستم-ترجیح می‌دهم که در عرصه خاطره سازی‌های هنری، او را بیشتر در قامت"رضا تفنگچی"ِ هزاردستان ودر حیطه اعتقادات و هویت فردی، وی را از ارادتمندان مخلص مولی الموحدین (ع) -که به تقلید از حافظ هماره از حضرتش به "شحنه نجف" نام می‌برد-به خاطر بیاورم. خدایش رحمت کند.
