سرویس زنان جوان آنلاین: زن و مرد وقتی زیر یک سقف قرار میگیرند و پیوند زناشویی میان آنها بسته میشود به خانواده تبدیل میشوند. خانواده مفهومی تازه است؛ مفهومی که با مفهوم زن یا مرد زمین تا آسمان فرق میکند. دنیای زنانه یا دنیای مردانه هم برای خودش از دنیایی که یک زن و مرد وقتی خانواده میشوند در کنار هم میسازند تفاوت بسیار دارد. پشت دیوارهای خانه زن و مرد باید در کنار یکدیگر یک زندگی را بسازند و اینجاست که فقه اسلامی وارد شده و قوانین و وظایف و نقشهایی را برای زن و مرد تعیین کرده است. قوانینی که اجرای آنها موجب میشود تا زن و مرد بتوانند در نقشهای اصلی خود یعنی همسری و پدری یا مادری فرو بروند و خوش بدرخشند. در قوانین فقهی همچون نفقه یا وظایفی که مرد و مرد در قبال یکدیگر دارند آنچنان حساب شده است که ثمرهاش جز تکثیر مودت و رحمت در کانون خانواده نیست. در برابر این، اما هر جا که با نگاههای دیکته شده دنیای غرب و تصویب قوانینی که با شرع اسلام و فقه شرعی مطابقت ندارد خانواده در برابر اجبار و اصرار بیرونی قرار داده شده آثار و نتایج آن برای خانواده و نقشآفرینیهای زنان و مردان در درون خانه مخرب بوده است. یکی از این اصرارها و اجبارهای بیرونی با نگاه تقلیدی از دنیای غرب نگاه به اشتغال زنان و طرح شعار برابری زن و مرد و شکل بومیسازی شده آن یعنی موضوع عدالت جنسیتی است. به این معنا که زنان و مردان حق دارند به نسبت برابر از موقعیت اشتغال و استخدام برخوردار باشند و این مسئله بنا شده تا در استخدامهای دولتی هم مورد توجه قرار بگیرد.
صرفنظر از اینکه الزامات جامعه امروز زنان را هم ناگزیر کرده تا همپای مردان کار کنند و در چرخه اقتصادی خانواده نقش ایفا کنند، اما واقعیت دیگری هم بر مبنای فقه اسلامی وجود دارد که نمیتوان آن را در مباحث اقتصادی و طرح شعارهای برابری یا عدالت جنسیتی و اشتغال برابر زنان و مردان نادیده گرفت. واقعیت این است که مطابق شریعت اسلام وظیفه تأمین معاش خانواده به عهده مرد گذاشته شده است و مرد خانه موظف است تا به زن نفقه بدهد. از سوی دیگر بسیاری از زنانی که امروز برای داشتن شغل تلاش میکنند در عمل نیازی به اشتغال ندارند و تنها به خاطر قالب ذهنی ارائه شده از زن فعال و اجتماعی است که میکوشند تا شرایطشان را هرطور شده با اشتغال در خارج از خانه انطباق بدهند زیرا زن خانهدار از سوی جامعه به عنوان زنی فعال شناخته نمیشود و مطابق تعاریف القا شده از سوی رسانهها و برخی مسئولان زن، موفقیت زنان در حوزه فعالیتهای اجتماعیشان است که بروز و ظهور پیدا میکند. در مقابل چنین دیدگاهی برخی کارشناسان زن و خانواده معتقدند در سیاستگذاری نباید به زنان فرصت برابر داد. دلیل این باور هم استدلال به وظیفه مردان در فقه شیعی است. به این مفهوم که مرد مسئولیت نفقه دارد و نانآور خانواده است و اگر مبتنی بر فقه برنامهریزی و سیاستگذاری شود، اولین فرصتها را باید در اختیار مردان قرار دهید. به بیان دیگر اگر بخواهیم بحث برابری اشتغال زنان و مردان را مطرح کنیم باید این برابری در هزینههای زندگی هم مطرح شود و این بار زنان نیمی از مخارج خانه را به عهده بگیرند. هرچند بسیاری از خانمهای شاغل به شکل داوطلبانه کمک هزینه تأمین مخارج زندگیاند، اما ورود به مرزهای خانه و خانواده میتواند فضای تعاملی زن و شوهر را دچار تعارض جدی کند. بنابراین شاید بهتر باشد مسئولان حوزه زنان و خانواده به جای تکرار شعارهای فمینیستی و غربگرایانه برابری و عدالت جنسیتی و اشتغال برابر فکری به حال توانمندسازی و اشتغال پایدار زنان نیازمند اشتغال کنند و از سوی دیگر در جایی که حضور زنان الزامی نیست این فرصت را به مردانی بدهند که قرار است نانآور یک خانواده باشند و به زنانشان نفقه بدهند.