شش کشته و ۱۱ زخمی می‌تواند آمار یک عملیات نظامی باشد، اما این تعداد جان‌باخته آماری است که در جریان یک رانندگی که روز پنج‌شنبه اتفاق افتاد، رقم خورد.
صبح روز پنج‌شنبه ۲۰ کارگر زن و مرد از شیفت شب شرکت کبیر ریس شهرستان فراهان در استان مرکزی مثل همیشه خسته از کار شبانه سوار اتوبوس سرویس شدند تا به خانه بروند. وقتی اتوبوس در مسیر شروع به حرکت کرد، این راننده بود که چشم به راه داشت و کارگران خسته به امید اینکه ساعتی بعد در خانه به آسودگی استراحت خواهند کرد، یک به یک به خواب رفتند. وقتی عقربه‌های ساعت روی۶:۳۰ قرار گرفت، اتوبوس در حال عبور از گردنه نقره کمر تفرش بود که خواب کارگران به ناگاه به کابوس تبدیل شد. راننده هر چه تلاش کرد اتوبوس را کنترل کند ترمز اجازه این کار را نداد، بنابراین وقتی راننده کامیون ایسوز را مقابلش دید، کنترل فرمان از دستش خارج شد و حادثه رقم خورد.
به سیاق حوادثی که مدام در جریان است پلیس و امدادگران برای عملیات نجات خود را به محل رساندند و عملیات امداد را شروع کردند. بررسی امدادگران نشان داد که شش نفر از کارگران مرد در محل جان باخته‌اند و ۱۱ نفر از جمله چهار کارگر زن که دچار جراحت شده‌بودند، به بیمارستان منتقل شدند. ستاد بحران استان هم برای بررسی حادثه و خدمت‌رسانی به حادثه‌دیدگان و ابراز همدردی با بازماندگان حادثه تشکیل شد.
رویه‌ای مرسوم که سال‌های زیادی است با بروز بحران‌هایی که به دنبال هم صف کشیده‌اند به صورت نمادین تشکیل می‌شود و به جای اینکه سازوکارش مانعی برای ایجاد بحران شود، در انتظار رسیدن بحران تازه است. سرهنگ محمد پورشمس، رئیس پلیس راه فرماندهی انتظامی استان مرکزی علت حادثه را نقص فنی در سیستم ترمز اعلام کرده‌است به این معنا که اگر نظارت درست در سیستم ترمز اتوبوس صورت می‌گرفت، نیازی به تشکیل ستاد بحران و از دست رفتن جان شش انسان بی‌گناه هم نبود. آن گونه که پلیس اعلام کرده از دست رفتن جان هر فرد در جریان سوانح رانندگی خسارت ۵/۸ میلیارد تومانی به کشور وارد می‌کند که احتمالاً مبلغ یکی از این خسارت‌ها از قیمت اتوبوس کارگران که اتوبوس فرسوده‌ای بوده بیشتر است. تقویم سوانح رانندگی ایران در این خصوص خونین است و هر چه زمان می‌گذرد بر سوانح خونین آن افزوده می‌شود. مثل حادثه‌ای که دوم تیر ماه سال گذشته اتفاق افتاد و منجر به از دست رفتن جان دو خبرنگار شد. حادثه واژگونی اتوبوس دوم تیرماه سال گذشته حوالی شهرستان نقده اتفاق افتاد. اتوبوس مورد نظر خودرویی فرسوده متعلق به کارگران کارخانه سیمان بود، اما آن روز مسافرانش خبرنگارانی بودند که برای بازدید از طرح‌های ستاد احیای دریاچه ارومیه عازم آن محل شده‌بودند. در این حادثه «ریحانه یاسینی» و «مهشاد کریمی» از خبرگزاری‌های ایرنا و ایسنا جان باختند و ۲۶ خبرنگار هم مصدوم شدند. دلیل این حادثه بی‌مبالاتی و قصور مسئولان هماهنگی سفر به علت عدم تأمین وسیله نقلیه مناسب و آشنا نبودن راننده با شرایط راه و جغرافیای منطقه بدون هماهنگی با ادارات مرتبط با ایمنی ترافیک اعلام شد.
روشن است که بخش مهمی از سوانحی که در جریان است به دلیل بی‌مبالاتی سازمان‌ها و مدیران کشوری صورت می‌گیرد که برای صرفه‌جویی در هزینه و افزودن به سرمایه‌های خود این گونه سلامت جامعه را به خطر می‌اندازند. با وجود اینکه خبر‌های این حوادث مدام در فضای عمومی جامعه مطرح می‌شود و تأثر عمومی و گاه جهانی را با خود همراه می‌کند، اما مشخص نیست چرا سازوکاری برای متوقف کردن آن به کار گرفته نمی‌شود. سازوکاری که بتواند برای کارگران کارخانه‌ها هم کرامت انسانی را به صورت عملی قائل شود و همان‌گونه که مدیران از خودرو‌های ایمن استفاده می‌کنند، خودروی حامل کارگران، سربازان، دانشجویان، دانش‌آموزان هم ایمن باشد و سرمایه کشور این گونه با ترک فعل‌های عیان از دست نرود.
