«آبی آسمانی» هرچند مدعی قهرمانی نبود، اما با فوتبالی که ارائه داد، توقع داشت که حداقل تا یک چهارم نهایی بالا بیاید.
فوتبالی که همیشه یقه تیمهای مدعی را گرفته بود و اجازه نمیداد نفس راحت بکشند. اروگوئه تیمی دوستداشتنی که با فوتبال هجومی مدل امریکای جنوبیاش چشمها را مینواخت، اما گویا در فوتبال آغشته به VAR و سیستمهای کامپیوتری دیگر جایی برای تکنیک و خلاقیتهای فردی باقی نمانده تا تیمهایی، چون اروگوئه به راحتی و با یک اشتباه محاسباتی کنار بروند. آنها با داشتن ستارههای باتجربهای، چون ادینسون کاوانی و سوارز از یکسو و چهرههای جوانی، چون والورده از سوی دیگر میتوانستند حرفهای زیادی برای گفتن داشته باشند، اما جامجهانی قطر همانطور که حکم به حذف بلژیک و آلمان داد، مهر خروج اروگوئه را از جام هم پای برگه آنها زد.
همان بازی اول با کرهجنوبی کار اروگوئه را گره زد. آنها باید بازی اول خود را میبردند تا کارشان گره نخورد، اما نبردند و بازی بعدی را هم مغلوب پرتغال شدند تا برای صعود دست به دامان این تیم شوند. برد مقابل غنا به تنهایی برای صعود کافی نبود، چراکه آنها چشم امید به پرتغال داشتند که کره را متوقف کند. امید آن هم در جامی که طی شبهای گذشته نشان داده بود، اصلاً برآورده نمیشود.
برای اروگوئه هم نشد. چون پرتغال به کره باخت تا بهرغم برتری ۲ بر صفر مقابل غنا اشکهای سوارز جاری شود و کاوانی با عصبانیت تمام بعد از مسابقه به دوربین VAR مشت بکوبد. اروگوئه فقط یک گل گم داشت تا در مصاف برابر با کره به لطف تفاضل گل بالا برود، اما نشد تا کره با تفاضل گل مساوی و فقط به خاطر گل زده بیشتر صعود کند. «آبی آسمانی» حالا غبار آلود شده، کاوانی و سوارز در آخرین جامجهانی دوران فوتبالشان خیلی زود از گردونه مسابقات خارج شدند. اینقدر زود که جای خالیشان حس میشود.