با دلخوری راهی بوسنی شدند. عدم‌برگزاری بازی تدارکاتی می‌توانست کارشان را در قهرمانی جهان سخت کند، اما یک بار دیگر با دست پر به کشور بازگشتند؛ با جامی که برای هشتمین مرتبه روی دستان‌شان بالا رفته بود، اما بازگشت‌شان هم با دلخوری همراه بود، وقتی هیچ یک از آقایان برای استقبال از تیم والیبال نشسته زحمت حضور در فرودگاه را به خود نداد و همانطور که رمضان صالحی، بهترین لیبروی جهان نیز به آن اشاره دارد، این حق تیم همیشه قهرمان والیبال نشسته ایران نبود: «واقعاً نمی‌دانم باید چه بگویم. تمام تلاش ما کسب موفقیت برای شاد کردن دل مردم است، اما برخی اتفاقات را نمی‌توان نادیده گرفت. ما قهرمان هشت دوره قهرمانی جهان هستیم؛ بهترین تیم قرن، اما کسی زحمت استقبال از این تیم را به خود نداد. این نوع رفتار با والیبال نشسته که همواره با تمام کاستی‌ها از جان مایه گذاشته و بهترین نتایج را کسب کرده است، اصلاً قشنگ نیست.»
صالحی با تمجید از سطح کیفی مسابقات، به پیشرفت تیم‌های حاضر در بوسنی اشاره می‌کند و تأکید دارد ادامه این مسیر نیازمند توجه، حمایت و مهیا کردن زیرساخت‌هایی است که طی این سال‌ها توجه چندانی به آن نشده است: «نتیجه همانی شد که می‌خواستیم. همه از جان مایه گذاشتند، اما نمی‌توان از پیشرفت قابل توجه تیم‌ها چشم‌پوشی کرد. اینکه ایران همه بازی‌ها را ۳ بر صفر می‌برد، نشان از تلاش بچه‌ها بود نه ضعف حریفان. اتفاقاً تک‌تک تیم‌ها پیشرفت قابل توجهی داشتند. ژاپنی‌ها مثل ماشین بازی می‌کردند و در سرویس عالی بودند. بوسنی هم که به دنبال گرفتن انتقام و نگه داشتن جام در خانه بود، تمام تلاشش را کرد و مدت‌ها بود چنین بازی‌ای انجام نداده بود. همین مسئله ثابت می‌کند حفظ قهرمانی به مراتب سخت‌تر از کسب آن است، پس باید دنبال کشف استعداد‌ها باشیم. جوان‌گرایی به تنهایی کافی نیست. رمضان صالحی با ۴۵ سال سن تا کی باید بازی کند. ما بازیکنان خوبی، چون بیگدلی و علیپوریان را داریم که با وجود بالا رفتن سن هنوز هم فیکس هستند، اما باید نیروی جوان به تیم اضافه کرد. تیم ب باید تیمی کامل باشد نه صرفاً ذخیره. ما استعداد‌های بسیاری در کشور داریم. اینکه بیاییم فراخوان بزنیم و همان بازیکنانی را که ۱۰ سال قبل بازی می‌کردند به عنوان تیم ب دور هم جمع کنیم، امروز شاید جواب بدهد، اما فردا با تلاشی که سایر کشور‌ها در جهت پیشرفت می‌کنند، کارمان را سخت می‌کند و نباید اجازه دهیم کار به آنجا برسد.»
لیبروی تیم ملی اگر چه یک بار دیگر موفق به حضور در تیم بهترین‌ها شد، اما از عملکرد خود در فینال رضایت ندارد: «تا قبل از فینال خوب بودم، اما در فینال نه. هر چند دلیل داشت، اما دنبال توجیه نیستم. مردم بازی خوب و نتیجه می‌خواهند نه دلیل. همانطور که مردم از ما انتظار دارند، خودمان هم انتظاراتی از خود داریم که متأسفانه در فینال نتوانستم آن را برآورده کنم و شرمنده مردم شدم، اما خدا را شکر توانستیم یک بار دیگر جام قهرمانی را بالای سر برده و پرچم پرافتخار ایران را در قهرمانی جهان به اهتزاز درآوریم و با شادمانی بر آن بوسه بزنیم؛ رسمی که ۲۵ سال است در تیم والیبال نشسته ایران انجام می‌شود.»
رمضان صالحی در پایان با دلخوری از عدم عملی شدن وعده مسئولان گفت: کاش حداقل به قولی که به رهبری دادند، پایبند بودند: «حرف زیاد است، اما عمل... آقا به وزیر گفتند مشکل اشتغال این بچه‌ها حل شود، اما چند سال گذشته؟ هر روز یک بهانه درست می‌کنند. می‌گویند مدرک ندارید! ما هم می‌دانیم. ما که ۱۶۰ روز در اردو هستیم، فرصتی برای گرفتن مدرک داریم؟ مدرک داشتیم که دست‌مان را جلوی شما دراز نمی‌کردیم، کمااینکه خیلی‌ها هم مدرک دارند، اما دست‌شان به جایی بند نیست. ما به خاطر ورزش و قهرمانی‌ها و مدال‌هایی که کسب کردیم قرار است سرکار برویم. دانشگاه ما را بیرون کرده و می‌گوید به ما ربطی ندارد ورزشکار هستید. حداقل به قولی که جلوی رهبری دادید عمل کنید. دستوری که رهبر دادند را انجام دهید.»
