بی‌بی‌سی فارسی گزارش داده که دلیل حمله معترضان به آمبولانس‌ها این است که نیروی انتظامی از آمبولانس برای جابه‌جایی نیرو‌های خود استفاده می‌کند. این ادعا مطرح می‌شود تا توجیهی باشد بر اینکه آشوبگران آمبولانس‌ها را هم به آتش می‌کشند، اما بر فرض صحت چنین ادعایی، آیا حق حمله به نیرو‌های حافظ امنیت را دارند؟
گوینده پادکست: مجتبی سرمدی
حمله به پلیس فقط به آتش زدن آمبولانس‌ها و ماشین‌های نیروی انتظامی محدود نمی‌شود. اهالی آشوب، خود پلیس را هم آتش زده‌اند، یک آدم را به آتش کشیده‌اند! دیگری را چاقو زده‌اند، گلوی دیگری را بریده‌اند، اگر توانسته‌اند حتی از حمله به کلانتری‌ها دریغ نکرده‌اند، پلیس باید چه کند؟
بی‌بی‌سی فارسی هم‌راستا با سایر رسانه‌ها و کانال‌های تلگرامی حامی آشوبگران، فیلمی را منتشر کرده از یک کلانتری که تحت حمله آشوبگران است و برای اثبات خشونت پلیس، نوشته که صدای مأموران می‌آید که در مورد معترضان، یکی به دیگری می‌گوید بزنش! صحنه خیلی روشن است؛ مقر پلیس تحت حمله است، با حمله‌کنندگان چه رفتاری باید بشود؟ پاسخ پلیس در کشور‌های دیگر به حمله‌کنندگان به مراکز نظامی چیست؟
از جمله مواردی که برای نشان دادن خشونت پلیس ایران برابر معترضان استفاده می‌شود، تأکید بر استفاده پلیس از گاز اشک‌آور است. وقتی بی‌بی‌سی و اینترنشنال و من و تو می‌خواهند از شدت درگیری‌ها بگویند، از این عبارت استفاده می‌کنند که نیروی انتظامی از گاز اشک آور استفاده کرده است. در حالی که استفاده از اشک‌آور برای متفرق کردن معترضانی که فحاشی می‌کنند، خشونت به خرج می‌دهند و آسیب جانی و مالی به دیگران وارد می‌کنند، معمول‌ترین روش در جهان است.
پلیس با کسی که از چراغ قرمز رد شود یا دزدی کند یا به دیگری آسیب فیزیکی وارد کند، چه برخوردی دارد؟ آیا می‌پذیریم که با او وارد دیالوگ لطیف شود و به همین دیالوگ هم بسنده کند؟
نیروی انتظامی آن قدر به دلایل مختلف و به حق و ناحق تحت فشار مجازی و رسانه‌ای قرار دارد که در برخورد با عوامل آشوب تلاش می‌کند نهایت اغماض را به کار گیرد. هم از این روست که در میدان، ولی عصر، فرمانده میدانی یگان ویژه بلندگو به دست می‌گیرد و با خواهش از معترضان می‌خواهد حالا که شعارهایشان را داده‌اند، اعتراض‌شان را رسانده‌اند و حرف‌شان را زده‌اند، به خانه‌هایشان برگردند. اما چه پاسخی می‌گیرد؟
وقتی کسی مقابل پلیس می‌ایستد، ناسزا می‌گوید، حمله می‌کند، شهر را آتش می‌زند، چادر از سر عابر می‌کشد، اموال عمومی و خصوصی را آسیب می‌زند و فضای شهر را ناامن می‌کند، پلیس باید چه کند؟ بنشیند نگاه کند یا مثلاً به جوانکی که دارد کوکتل مولوتف پرتاب می‌کند، مسجد آتش می‌زند، روی ماشین مردم می‌پرد و شیشه‌ها می‌شکند، با آرامش بگوید نکن عزیزم!
پلیس حافظ امنیت شهر و مردم است. وظیفه او این است که نگذارد آشوب گسترش یابد، با این حال خودش مورد حمله قرار گرفته و آشوبگران شبیه عوامل داعش، حتی از زنده آتش زدن نیروی پلیس هم پرهیز نکرده‌اند. از سویی، طرف مقابل از کشتن مردم هم ابایی ندارد تا بتواند کشته‌سازی کند و تقصیر پلیس بیندازد، خویشتن‌داری پلیس در عدم استفاده از گلوله جنگی در چنین شرایطی که طبعاً به دلیل پرهیز از خشونت بیشتر درجامعه است، قابل تحسین است، نه اینکه باز مورد سرزنش باشد. اشک‌آور و گلوله ساچمه‌ای و آب جوش و باتوم، همه سلاح گاه به گاه پلیس در برابر این همه توحش بوده است. از این رو باید گفت یگان ویژه مقتدر ایستاده، اما مظلوم واقع شده است.
در کشور‌های دیگر، خصوصاً کشور‌های غربی که حاکمیت قانون جدی‌تر گرفته می‌شود، پلیس این سطح از انعطاف را در برابر آشوبگران ندارد. اگر اینجا هم پاسخ حمله به پلیس که هیچ، پاسخ گوش ندادن به ایست پلیس هم با بازداشت و گلوله همراه می‌شد، یقیناً شاهد وضعیت دیگری می‌بودیم.
