الزام به صرفهجویی، بودجه محدود و افزایش هزینهها با توجه به متغیر بودن نرخ ارز طی سالهای اخیر اصلیترین دستاویز فدراسیونهای ورزشی برای توجیه عدم اعزام ورزشکاران به مسابقات مختلف بوده است. بهانههایی که اگرچه نمیتوان آنها را رد یا انکار کرد، اما نمیتواند توجیه خوبی برای سهلانگاری و بیتوجهیهایی باشد که مانع بزرگی بر سر راه ورزشکاران ایجاد کرده است، خصوصاً که تصمیمات اتخاذ شده برای اعزام کیفی کاروان ایران به رقابتهای المپیک و پارالمپیک طی یکی، دو دوره اخیر نیز مسیر را برای برخی رؤسای فدراسیونها هموار کرده تا پاسخی برای اعتراض ورزشکاران در آستین داشته باشند.
بیهیچ تردیدی رشد ارز هزینه برپایی اردوها و همچنین اعزامهای برونمرزی را تا حد زیادی افزایش داده و این میتواند با توجه به بودجه محدود فدراسیونها دردسرهایی را برای رؤسای آنها به دنبال داشته باشد. اما در توصیف این واقعیت همواره مسئله مهم و حائز اهمیت درآمدزایی فدراسیونها به وضوح نادیده گرفته میشود. بیشک بودجه در نظر گرفته شده برای اکثر فدراسیونهای ورزشی رقم قابل توجهی نیست، اما قرار هم نیست تمام برنامههای فدراسیونها براساس بودجهای که از سوی دولت پرداخت میشود چیده شود که اگر اینگونه باشد نقش رئیس فدراسیون و دیگر ارکان این ارگانها برای درآمدزایی جهت پیشرفت رشتههای مختلف چیست؟ آیا در این صورت لزومی بر انتخاب مدیر یا فردی باتجربه و کاربلد برای نشستن روی صندلی ریاست فدراسیونها وجود دارد؟
تمام آنچه رؤسای فدراسیونهای ورزشی در خصوص بالا رفتن هزینهها بیان میکنند عین واقعیت است، اما تمام واقعیت نیست و تنها بخشی از آن است. درست همان بخشی که میتواند بیتوجهی آنها به اعزام ورزشکاران به رقابتهای مختلف بینالمللی را توجیه کند! حال آنکه کار نیکو کردن از پر کردن است. حضور در مسابقات متعدد بینالمللی نه فقط باعث شناخت حریفان میشود که تجربیات گرانبهایی را نیز به دنبال دارد که میتواند مسیر کسب موفقیت و افتخارآفرینی را برای ورزشکاران ایرانی هموار کند. اما اهمیت این موضوع طی سالهای گذشته در میانه بهانهجویی رؤسای فدراسیونها گم و ناپدید شده و کمتر کسی بدان توجه داشته است!
موفقیت نتیجه تلاش است، اما این تلاش تنها به تمرینات سخت محدود نمیشود و حضور در مسابقات مختلف را نیز میطلبد. اما آیا ورزشکاری که به بهانه بالا رفتن هزینهها یا حتی اعزامهای کیفی فرصتی برای حضور در میادین بینالمللی پیدا نمیکند، میتواند با حریفان تا بن دندان مسلح حرفی برای گفتن داشته باشد و از عهده تجربیات بالای آنها برآید؟
سنگین شدن هزینه اعزامها عین واقعیت است، اما هر که طاووس خواهد، جور هندوستان کشد. قرار نیست تاوان بالا رفتن هزینهها را ورزشکاران بدهند. فدراسیونها باید برای جبران کمبود بودجه خود راهی بیابند، چراکه عدم حضور در رقابتهای بینالمللی برای کسب تجربه و ارتقای رنکینگ و رسیدن به آمادگی لازم باعث تضعیف ورزش ایران میشود و آن را به سمت انزوا سوق میدهد. حال آنکه ورزش بیش از هر مقوله دیگری میتواند پرچم ایران را بر فراز دنیا به اهتزاز درآورد و طنینانداز نام آن شود. ورزش بهترین بهانه برای ایجاد شناخت از ایران در دنیاست و به واسطه همین مهم هم که شده باید بیش از اینها بدان توجه شود.