حذف سرخابیهای پایتخت از لیگ قهرمانان آسیا هم نتوانست کسی را به صرافت حل و فصل مشکلات فوتبال باشگاهی ایران بیندازد. مشکلاتی که عمده آن را عدم حرفهای بودن باشگاههای فوتبال ایران شامل میشود، آنهم در شرایطی که بیش از دو دهه است که پسوند حرفهای را یدک میکشند. اما از آنجا که با حلواحلوا کردن دهان شیرین نمیشود، تکرار بیپایان لیگ حرفهای فوتبال ایران نمیتواند دلیلی بر حرفهای شدن باشگاههای فوتبال باشد، دلیل محکمی که فصل گذشته قلم قرمز روی نام نمایندههای نامدار فوتبال ایران کشید و آنها را از حضور در لیگ قهرمانان محروم کرد.
اتفاقی که تصور میشد آقایان را به تکاپوی حل مشکلات ترغیب کند، اما قبح این اتفاق هم خیلی زود شکست و به نظر نمیرسد که دیگر کسی نگرانی از این بابت داشته باشد که اگر غیر از این بود، کمافیالسابق در آستانه شروع لیگ جدید همچنان با مشکلاتی نظیر آمادهسازی ورزشگاهها که هیچ یک از لیگهای رقیب ندارند دست و پنجه نرم نمیکردیم. ولی در کنار عادتی که به عدم مهیا بودن زیرساختها که یکی از ضرورتهای کسب مجوز حرفهای توسط باشگاههاست، تصمیمگیری هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال در خصوص سازوکار معرفی نمایندگان ایران به ایافسی نیز قوز بالاقوز (مصیبت پشت مصیبت) شده است، چراکه با توجه به از اکثریت افتادن نفرات هیئت رئیسه نمیتوان جلسه رسمی برگزار کرد و ضربالاجل ایافسی میتواند خطرآفرین باشد. اما چه انتظاری میتوان از فدراسیونی داشت که این روزها تکتک اعضای آن تنها درصدد حفظ جایگاه هستند و لابیهایی که آینده آنها را به مخاطره نیندازد و در این جنگ قدرت کمتر کسی به سرنوشت لیگ ایران، فوتبال باشگاهی آن و پایان حضور تیمهای ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا میاندیشد. حال آنکه صعود به لیگ قهرمانان آسیا تنها دستاورد لیگ فوتبال ایران است که میتواند باعث رقابت تیمها شود و اندکی از هزینههای هنگفت آنها را جبران کند، اما آیا این مسئله برای آنها که این روزها به هر ریسمانی جهت ادامه حضور در قدرت چنگ میزنند کوچکترین اهمیتی دارد؟
این بیتوجهیها در شرایطی به وضوح قابل مشاهده است که تمام این تکاپوها در راستای حفظ قدرت در فوتبال است. فوتبالی که مدتهاست در این جنگ زیر پای افراد سودجو لگدمال میشود و دیری نخواهد پایید که آقایان در خواهند یافت قبری که بر آن میگریند مردهای در خود ندارد! اما فهمیدن این مسئله وقتی کار از کار گذشت دیگر سودی به دنبال نخواهد داشت. فوتبال ایران امروز نیازمند توجه و رسیدگی است، امروزی که آقایان تنها فکر و ذکرشان موقعیت خودشان است و بس.