حاج احمد متوسلیان یک نام بزرگ در تاریخ دفاع مقدس است. فرمانده شجاع و جسور لشکر ۲۷ محمد‌رسول‌الله (ص) یک وزنه سنگین برای جبهه‌ها به شمار می‌رفت و رزمندگان با اتکا به وجود چنین فرمانده دلیری، در عملیات‌ها با دل شیر حاضر می‌شدند و حماسه می‌آفریدند.
حاج احمد از زمان حضور در کردستان تیمی قوی و قدر را کنار خودش جمع کرده بود. حضور نیرو‌های لشکر ۲۷ در میدان نبرد می‌توانست معادلات را به سود ایران تغییر دهد. نخستین توفیقات رزمندگان در جبهه‌ها از همان سال ۱۳۶۰ شروع شد و در نهایت به انجام عملیات‌های بزرگ و مهمی مثل فتح‌المبین و الی‌بیت‌المقدس رسید.
در عملیات بزرگ، لشکر ۲۷ با حاج احمد نقشی اساسی ایفا کرد. فرمانده لشکر ۲۷ با شجاعت تمام سنگین‌ترین مسئولیت‌ها را به جان می‌خرید و سخت‌ترین کار‌ها را برعهده می‌گرفت. این مسئولیت‌پذیری و در دل کار رفتن، اصلی‌ترین مشخصه حاج‌احمد در فرماندهی و مدیریت بود. او همان‌قدر که در کار و هنگام عملیات‌ها جدی بود در مواقع دیگر مثل کوه پشت نیروهایش می‌ایستاد و از آن‌ها مراقبت می‌کرد. دقیقاً به خاطر همین ویژگی، نیرو‌های لشکر، حاج احمد را مثل پدرشان می‌دانستند و با تمام وجود دوستش داشتند. حاج احمد متوسلیان به نیروهایش عشق می‌ورزید و مثل یک برادر دلسوز با آن‌ها برخورد می‌کرد. حاج احمد فرمانده‌ای پشت میزنشین نبود. او قبل از شروع عملیات، کارهای مربوط به شناسایی‌ها را انجام می‌داد و هنگام عملیات‌ها در صحنه حضوری پررنگ داشت. فرمانده لشکر ۲۷ به خاصر همین حضورش در عملیات‌ها، در جریان آزادسازی خرمشهر مجروح شد. هنگام مداوا نیز همچنان به فکر نیروهایش بود و به پزشک‌ها توصیه می‌کرد که اول به وضعیت بقیه مجروحین برسند.
حاج احمد متوسلیان ابایی از مقابله با دشمن نداشت. دشمن بعثی و حتی سران رژیم صهیونیستی از این موضوع آگاهی داشتند و می‌دانستند در قلب نیرو‌های ایرانی، فرمانده‌ای بی‌باک حضور دارد که با قدرت و اراده‌اش می‌تواند سخت‌ترین مأموریت‌ها را به انجام برساند. همین ترس بود که دشمن را واداشت او را برباید. فرمانده برای مقابله با دشمنان این آب و خاک حتی تا کیلومتر‌ها آن طرف‌تر می‌رفت و از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کرد.
به گفته یکی از همرزمانش، فرمانده لشکر ۲۷، انسانی حق‌طلب و حق‌جو بود. او هرزمانی که حق و حقیقت را می‌شناخت بر روی آن پافشاری می‌کرد و محکم به دفاع از حق می‌پرداخت. همین روحیه حق‌طلبی متوسلیان، موجب شده بود تا برخی تصور کنند حاج احمد فردی بدخلق است، اما در واقعیت او فردی بود که در راه شناخت و عملی کردن راه حق با احدی مماشات نمی‌کرد. حاج احمد به هیچ عنوان آدم مصلحت‌اندیشی نبود. یعنی برای شخص یا جریان خاصی حساب ویژه‌ای باز نمی‌کرد و همیشه طرف حق می‌ایستاد. اگر کسی از راه حق سرپیچی می‌کرد مورد غضب حاج احمد قرار می‌گرفت، حتی اگر آن شخص نزدیک‌ترین فرد به او بود. حاج احمد انسانی خداباور و دین محور بود. مبنای کارهای او براساس خدا و دین بود و همواره راه‌رفتن در مسیر خدا را مدنظر داشت. فرمانده ضمن آنکه خدا را ناظر بر اعمال و رفتار خود می‌دید محور عملکرد خود را بر مبنای دین قرار می‌داد. یعنی اگر می‌خواست حرکتی را انجام دهد آن را با معیار دین می‌سنجید، نه با امیال شخصی‌اش. حاج احمد به دور از مسائل مادی و دنیوی و بدون در نظر گرفتن پست و جایگاه برای انجام کار‌ها پیش‌قدم می‌شد. فرمانده بچه‌های تهران برای رضای خدا کار می‌کرد و تکلیف‌مداری را به نیروهایش یاد می‌داد. تبعیت از امام، سرلوحه کارش بود. کار گروهی و اتکا به توانایی نیروها، یکی دیگر از خصوصیات بارز فرماندهی حاج احمد بود.
هر چند «احمد متوسلیان» در همان سال‌های اول جنگ ربوده شد، ولی روحیه محکم و اراده قوی او باعث شد تا نام و کارهای او تأثیر عمیقی بر جبهه‌های دفاع مقدس بگذارد. او شاگردان بزرگی تربیت کرد و سبک فرماندهی و مدیریتی‌اش الگویی برای دیگر رزمنده‌ها و فرماندهان جنگ تحمیلی شد.
