سکوت پنج دقیقه‌ای قبل از بازی‌های هفته گذشته سری آ، نمایش پیام‌های ضدجنگ روی اسکوربرد‌های لالیگا و بوندس‌لیگا و ورود بازیکنان تیم اورتون به زمین مسابقه برابر منچسترسیتی با انداختن پرچم اوکراین روی شانه‌های‌شان نمونه‌هایی از اعتراض به روسیه است، اعتراض‌هایی که بیشتر جنبه نمایشی دارد و اگر متهم نشویم به یک‌سویه‌نگری، تمامی آن‌ها نوعی تبعیض نژادی را فریاد می‌زند، تبعیضی که اروپایی‌ها خیلی خوب آن را بلدند.
جالب اینکه در این میان اگر کسی هم پیدا شود و بخواهد خلاف جریان این آب شنا کند بلافاصله بایکوت می‌شود، درست مثل آیکوت دمیر، کاپیتان تیم ارزروم اسپور ترکیه که برخلاف بقیه بازیکنان تیمش حاضر نشد تیشرت منقش به شعار «جنگ را متوقف کنید» بر تن کند. درست برخلاف آن چند فوتبالیست جو‌زده کشورمان، آیکوت دمیر مخالف جنگ است و مخالف کشتار انسان‌های بی‌گناه، اما این تفاوت نگرش و این نژادپرستی واضح را هم برنمی‌تابد. او می‌گوید: «هر روز هزاران نفر در خاورمیانه قربانی می‌شوند. من هم بابت جنگ متأسفم و بابت درد و رنجی که به مردم بی‌گناه تحمیل می‌شود ناراحتم، اما داستان این است که همان‌هایی که مرگ مردم خاورمیانه را نادیده می‌گرفتند، حالا که جنگی در اروپا به راه افتاده اینگونه دارند علیه آن تبلیغ می‌کنند. من دوست ندارم این تیشرت را بپوشم، چون نظیر چنین پیراهنی برای محکومیت جنگ علیه کشور‌های خاورمیانه پوشیده نشد.»
حرکت دمیر را مقایسه کنید با حرکت سلبریتی ایرانی که همنوا با گونه‌های غربی‌اش،
NO WAR را فقط برای اروپایی‌ها می‌زند، وگرنه همین چند ماه پیش که رژیم صهیونیستی مردم غزه را قتل‌عام می‌کرد، کسی از این‌ها «نو وار» نمی‌زد یا هشت سال است عربستان یمن را می‌زند و کسی نمی‌گوید جنگ نکنید. بگذریم که این روز‌ها امثال آیکوت دمیر متهم می‌شوند به حمایت از روسیه و جنگ‌طلبی و بقیه می‌شوند سردمداران صلح و جنگ‌ستیزی. همان‌هایی که برخی‌های‌شان به این بهانه که ورزش ایران سیاسی است، جلای وطن کردند تا مثلاً بروند آن طرف آب و با خیال راحت با هر که خواستند مسابقه بدهند، اما امروز در اروپای مدعی تمدن نمی‌توانند با رقبای روسی خود مسابقه دهند.
در ورزش این روز‌های جهان جودوکار الجزایری را برای مسابقه ندادن با حریف اسرائیلی ۱۰ سال محروم می‌کنند. فیفا، فوتبالیست مصری را به خاطر شعار حمایت از غزه که روی زیرپیراهنش نوشته شده بود به دلیل دخالت سیاست در ورزش جریمه و تیم سلتیک را به خاطر اینکه طرفدارانش در حمایت از فلسطین پرچم این کشور را دست گرفته بودند محکوم و سرزنش و جریمه می‌کند! اما حالا کل مسابقات اروپایی با پرچم اوکراین آغاز می‌شود. فدراسیون جودو ایران به جرم دخالت سیاست تعلیق می‌شود، ولی ریاست افتخاری پوتین بر فدراسیون جودو را تعلیق می‌کنند!
جالب است که می‌گویند: «روسیه اشغالگر است و ما مقابلش مسابقه نمی‌دهیم، ولی هر کس بگوید اسرائیل اشغالگر است و مقابلش مسابقه ندهد را محرومش می‌کنند.»
قطعاً و در هیچ کجای این کره خاکی کسی از جنگ و خونریزی و کشتار انسان‌های بی‌گناه و غارت و اشغال خشنود نمی‌شود، اما این نگاه دوگانه به مسئله جنگ و تجاوز را نمی‌توان نادیده گرفت. دنیایی که در آن اوکراین دیده می‌شود، اما فلسطین نه، دنیایی که در آن می‌توان به راحتی روسیه را متجاوز خواند، اما رژیم صهیونیستی را نه!
چرا مسابقه ندادن با رژیم صهیونیستی محرومیت دارد؟
کمیسیون اخلاق ورزش ایران بعد از گذشت چند روز از درگیری‌های اوکراین سرانجام دست به کار شد و در نامه‌ای به بان کی مون، رئیس کمیته اخلاق کمیته بین‌المللی المپیک نوشت: «به دنبال اقدام نظامی روسیه علیه کشور اوکراین، برخی از کشور‌ها در حمایت از مردم اوکراین اعلام کردند از مسابقه با تیم‌های ملی روسیه و ورزشکاران آن کشور در رشته‌های مختلف ورزشی از جمله فوتبال خودداری خواهند کرد و در ادامه نیز برخی فدراسیون‌های جهانی و همچنین کمیته بین‌المللی المپیک نیز از این اقدام حمایت و بر عدم تقابل ورزشی در ذیل پرچم و سرود ملی کشور متخاصم تأکید کرده است.
قطعاً حمایت از قربانیان جنگ و خشونت امری اخلاقی و عملی پسندیده است، لیکن آنچه جای سؤال دارد این است که چرا عدم رویارویی ورزشکاران بسیاری از کشور‌های مسلمان و آزادیخواه با ورزشکاران اسرائیل در رویداد‌های بین‌المللی ورزشی آن هم با هدف حمایت از مردم مظلوم فلسطین که سرزمین و خانه آن‌ها سال‌هاست اشغال شده و مردم آن روزانه در یک جنگ نابرابر کشته و آواره می‌شوند، نه‌تن‌ها مورد حمایت قرار نمی‌گیرد، بلکه با تنبیه، محرومیت و تعلیق مواجه می‌شود.
بدیهی است از آن مقام عالی‌رتبه بین‌المللی ورزش که خیلی خوب راجع به مسائل حقوق بشر و حقوق بین‌الملل اطلاع دارد، انتظار می‌رود از این تبعیض جلوگیری کند و از بعد غیرسیاسی که بر نفی هرگونه تبعیض تأکید دارد، برای رفع این دوگانگی میان مردم مظلوم فلسطین و قربانیان جنگ در سایر کشور‌ها جلوگیری کند. امید است که از این پس شاهد دنیایی بدون جنگ و آوارگی و برخورداری همه ملت‌ها از صلح و حقوق برابر در جهان باشیم.»
