خدا بیامرز آقا ماشاءالله از بزرگای محل بود و از قدیمی‌های شرکت پارس‌خودرو، پای حرفاش که مینشستی یک جمله ورد زبونش بود، همیشه می‌گفت: «مدیر فقط یزدانی‌خرم. خدا رحمت کنه پدرش رو که هر کاری تونست برای کارگر‌های پارس‌خودرو انجام داد.» آشنایی من با محمدرضا یزدانی‌خرم در همان ایام نوجوانی و ابتدای دهه ۶۰ از اینجا آغاز شد. تعریف‌هایی که از مدیریتش می‌شد و توجه به زیردستان، اما موضوع وقتی برایم جدی‌تر شد که ریاست فدراسیون والیبال به یزدانی‌خرم رسید. سال ۶۸ بود که یزدانی‌خرم، سکان مدیریت والیبال ایران را به دست گرفت. والیبالی که هیچ محلی از اعراب در ورزش ایران نداشت، چه برسد به آسیا و جهان. والیبالی که صرفاً خلاصه می‌شد در یک تور و یک توپ که دو سری آدم برای سرگرمی در دو طرف قرار می‌گرفتند و ساعتی بازی می‌کردند. با وجود چین و ژاپن، نه کسی به فکر قهرمانی آسیا بود و نه کسی حتی تصور این را داشت که والیبال روزی جهانی شود. مدیریت ۱۷ ساله مرحوم یزدانی‌خرم در والیبال تا سال ۸۵ کافی بود تا والیبال ایران از هیچ به همه چیز برسد و او لقب معمار والیبال را بگیرد. مهم‌ترین کار یزدانی‌خرم برای والیبال، توجه به نوجوانان و جوانان این رشته با بهره‌گیری از دانش مربیان خوب خارجی بود، کاری که ثمره آن چند سال بعد از شروع مدیریت او بر والیبال دیده شد و امروز به جرئت می‌توان گفت موفقیت‌ها و پیشرفت فوق‌تصور والیبال ایران مرهون تلاش‌ها و مدیریت درست اوست. بعد از والیبال نوبت به کشتی رسید تا از مدیریت یزدانی‌خرم بهره ببرد. او پنج سال هم رئیس فدراسیون کشتی بود و درست همان راهی را رفت که در والیبال طی کرده بود. شاید اگر یزدانی‌خرم به فدراسیون کشتی نمی‌رفت، هنوز هم کشتی فرنگی ایران حرفی برای گفتن در میادین آسیایی و جهانی نداشت، اما توجه و برنامه‌ریزی او کاری کرد که هم کشتی آزاد در اوج ماند و هم اینکه کشتی فرنگی به پای آن رسید و حتی جلو هم زد. سال ۹۰ پایان دوران مدیریت یزدانی‌خرم در ورزش ایران بود. یک مدیر موفق که بنا بر قانون بازنشستگی و سن بالای ۶۰ سال خانه‌نشین شد. هرچند همه جا عنوان شد که باید به عنوان مشاور از تجربیاتش استفاده شود، اما از آنجا که همه می‌دانستند عنوان مشاور در فدراسیون‌های ورزشی همان «کشک» معروف است، یزدانی‌خرم هم رفت و خانه‌نشین شد. دیروز ورزش ایران یک مدیر موفق را از دست داد. مدیری که قدرش را ندانستیم، ولی او تا وقتی توان داشت برای ورزش کشور کم نگذاشت. پس باز هم باید با تأسف خداحافظی کنیم با یک مدیر کارآمد و بگوییم: خداحافظ آقای مدیر.
