وزارت‌نشینان ورزش این روز‌ها تا دلتان بخواهد برای فوتبال دل می‌سوزانند. روزی نیست که تصاویر آن‌ها از دید و بازدید با فوتبالی‌ها و رسیدگی به وضعیت تیم‌های پرآوازه دیده و اخبار آن شنیده نشود. همین چندی پیش بود که وزیر ورزش در پاسخ به یک سؤال عنوان کرد «من وزیر همه ورزش ایران هستم، نه وزیر استقلال و پرسپولیس». با شنیدن این خبر طبیعی بود که خوشحال شویم، اما هرچه جلوتر می‌آییم اتفاقات طور دیگری رقم می‌خورد.
حالا با دیدن اوضاع و احوال رشته‌هایی، چون ژیمناستیک و وزنه‌برداری بیشتر از قبل به این نتیجه می‌رسیم که وزیر ورزش واقعاً همان وزیر فوتبال و به‌طور اختصاصی وزیر پرسپولیس و استقلال است. تفاوتی هم نمی‌کند که نام وزیر چه باشد و از چه جناح و مسلکی روی کار آمده باشد، ظاهراً این خاصیت صندلی وزارت ورزش است که تا روی آن جلوس می‌کنی، تمام نگاهت متوجه فوتبال شود و رفع دغدغه هواداران آن و بی‌خیال بقیه می‌شوی که باید بروند و مدال بگیرند.
داستان تلخی است که ببینید همه چیز در وزارت ورزش به فوتبال ختم می‌شود و حمید سجادی بیشتر دغدغه تصویب اساسنامه فدراسیون فوتبال در مجلس و انتخاب مدیرعامل برای پرسپولیس را دارد، آن وقت وزنه‌برداری در آستانه مسابقات قهرمانی جهان کاسه گدایی به دست می‌گیرد. تلخ است وزنه‌برداری افتخار‌آفرین و المپیکی لنگ باشد، اما بودجه‌های میلیاردی به فوتبال تخصیص داده شود و برای راضی شدن جماعتش هر روز به بیت‌المال دست‌درازی کنند. دردآور است که ببینید برخی حاضرند رشته‌ای پایه، چون ژیمناستیک زمین بخورد، اما مطامع آن‌ها حفظ شود و بدتر از همه زجر‌آور است که وزیر دائماً کنار فوتبالی جماعت رؤیت، شود، اما رئیس یک فدراسیون دیگر نتواند او را ملاقات کند یا اینکه حرف‌های رئیس دیگر را اصلاً نشنود.
وزیر ورزش، وزیر تمام ورزش است؛ این بدیهی‌ترین اظهارنظری است که می‌توان شنید، اما وقتی پای ورزش ایران در میان باشد باید آن را با طلا نوشت و قاب کرد و زد بالای سر در وزارت ورزش تا حداقل هر که وارد می‌شود بداند اینجا وزارت ورزش است هرچند مدعیان آن فقط فوتبال را می‌بینند.
راستی چقدر خوب بود که آقایان صرفاً شعار نمی‌دادند. چقدر خوب بود که حداقل همین را هم نمی‌گفتند که وزیر همه ورزش هستند، آن وقت به فوتبال‌شان می‌رسیدند هم کسی اعتراضی نداشت که مثلاً چرا بچه‌های وزنه‌برداری برای تأمین مخارج اردو دست به جیب شده‌اند و نگران لغو اعزام‌شان به مسابقات جهانی هستند.
آقایان چیزی نمی‌گفتند و با فوتبال سرگرم بودند، آن وقت دیگر کسی هم توقع نداشت که ژیمناستیک اینگونه لت و پار شود، اما وقتی عنوان می‌شود که «وزیر همه ورزش»، آن وقت دیگر نمی‌توان ساکت شد و چیزی نگفت. ورزش در فوتبال خلاصه نمی‌شود که اگر می‌شد المپیک به عنوان بزرگ‌ترین آوردگاه ورزش جهان به فوتبال بیشتر اهمیت می‌داد. این همان نکته قابل تأملی است که باید مسئولان وزارت ورزش بیشتر از قبل به آن اهمیت بدهند.
وزیر ورزش باید وزیر تمام ورزش باشد، این حرف ما نیست، حرف خود جناب وزیر است، اما ظاهراً حرف با عمل فرسنگ‌ها فاصله دارد. امیدواریم تا بیشتر از این دیر نشده فکری به حال آن شود و وزیر ورزش واقعاً و در عمل وزیر تمام ورزش کشور باشد.
