سرویس تاریخ جوان آنلاین: پی جوی تاریخ معاصر باشی و ناموران روحانیِ آن از جمله میرزای بزرگ و گذشته از آن در مدرسه مجتهدی درس بخوانی، که جنابِ موسس، "زنده یاد آیت الله سید رضی شیرازی" را، یکی از چند الگویِ زنده روحانیِ تراز بخواند، طبیعی است که خیلی زود با او آشنا می شوی و اُنس می گیری! مردی که همپای علمیت، اخلاق و لبخند داشت و در پاسخ به مبتدی ای چون من، در پایان اولین دیدار و سوال از امکان تکرار آن، فرمود: "البیتُ بیتُک!".
آن بزرگ را برای نخستین بار، در نخستین سالیان دهه هفتاد، در یکی از جشن های عمامه گذاری مدرسه، در شب های هفدهم ربیع الاول دیدم. آقای مجتهدی می گفت: باید با سواد ترین و خوشگل ترین عالمِ حاضر در جلسه، عمامه بر سر طلاب بگذارد و در آن شب، سَرتَر از او نیافت! از آن شب مجذوب کردار و وقارش شدم و از آن پس، پی جوی دیدارش. تا امکان حضور در درسش را یافتم -که در منزل مصفا و قدیمی ساز او برقرار می شد- درنگ نکردم و از آن بهره ها اندوختم! با این همه جلسات گفت و شنود تاریخی خود با وی را، جذاب تر می بینم، که پاره ای از آنها با موضوعاتی چون: گروه فرقان، آیت الله سید ابوالقاسم کاشانی، آیت الله مرتضی مطهری و آیت الله محمدرضا مهدوی کنی منتشر شده است. او در سیاست جز در دوره ای کوتاه، فعال نبود -هر چند در تبار وی، عالمان سیاسی فراوان بودند- اما آن را خوب درک و در مقام تحلیل، گاه مخاطب را شگفت زده می نمود! من این حالت را برای نخستین بار، آنگاه درک کردم که در باره جوانب گوناگون ظهور و فعالیت دکتر شریعتی، برایم سخن گفت!
آیت الله شان یک روحانی را در وهله نخست، تبلیغ دین و پاسخ به سوالات و شبهات می دانست و سایر فعالیت ها را، فرع برآن قلمداد می کرد و البته در راستای آن. هم از این روی عمر طولانی و پربرکت خویش را، در همین طریق صرف نمود. از او خاطراتی فراوان دارم، که روایت آنها را به مجالی دیگر وامی نهم، چه اینکه فقدان های پی در پی، حال و رمقی برای این قلم نگذارده است! روانش شاد و یادش گرامی باد.
