تیم ملی بسکتبال بانوان ایران در مسابقات دسته دوم آسیا جایگاه ششم را کسب کرد. برای داشتن یک قضاوت نسبی باید عملکرد بازیکنان را از عملکرد تیم تفکیک کنیم. در پایان مسابقات قهرمانی دسته دوم قاره، ملی‌پوشان هرچه در توان داشتند ارائه کردند. در بسکتبال، میزان کارایی (efficiency) الگوی ارزیابی بازیکنان محسوب می‌شود، در رقابت‌های فوق چند بازیکنان ما کارایی خوبی داشتند، اما در رابطه با نتیجه تیم که حاصل عملکرد بازیکنان و کادر فنی است باید بگویم که تیم ملی در رتبه ششم، یعنی رتبه آخر گروه خود قرار گرفت. نتیجه یکی از عوامل ارزیابی محسوب می‌شود، ارزیابی‌ها یا فرآینده‌محور است یا نتیجه‌محور. از نظر نتیجه عملاً ضعیف بودیم، ولی از نظر فرآیند باید گفت ملی‌پوشان عملکرد نسبتاً قابل قبولی داشتند. جایگاه بسکتبال بانوان ایران ششم آسیا نیست. به نظر می‌رسد بازیکنان در قالب تیم عملکرد موفقیت‌آمیزی نداشته‌اند. شرایط به‌گونه‌ای بود که نقطه ضعف‌های بسیار زیادمان عیان شده است، به عنوان مثال در آمار تیم ایران در ریباند جزو بهترین‌های مسابقات بود. این مسئله به توانایی فردی و تکنیک بازیکنان برمی‌گردد، اما آمار ترن‌اور‌ها (توپ‌های از دست رفته) به تفکر و تاکتیک‌های سرمربی مربوط می‌شود. ضمن اینکه عوامل زیادی در ثبت نتایج دخیل هستند؛ نقش سرمربی یکی از آنهاست و یک عامل دیگر نیز میزان آمادگی تیم و حضور در بازی‌های تدارکاتی است. به زبان ساده اینکه ملی‌پوشان ما فقط مقابل بازیکنانی شبیه به فیزیک و تاکتیک خود بازی کرده‌اند، ولی در تورنمنت‌های خارجی مقابل ژن‌ها و فیزیک‌های متفاوت قرار می‌گیرند، به همین خاطر محاسبات‌شان غلط از آب درمی آید. در بررسی نتایج تیم ملی علاوه بر ضعف‌های بازیکنان و کادر فنی، باید به ضعف مدیریت نیز اشاره کرد، چراکه شرایط را برای آمادگی ملی‌پوشان مهیا نکردند تا بازیکنان ما بدانند در مسابقات خارجی با محاسبات کلیشه‌ای نمی‌توان پاس داد.
