این روزها تا دلتان بخواهد از دهان مسئولان ریز و درشت حرف از حمایت و توجه به وضعیت معیشتی و امور اشتغال و رسیدگی هرچه بهتر و اهدای پاداش به قهرمانان و مدالآوران ورزش ایران را میشنویم. قهرمانانی که همواره بهرغم کمتوجهیها، بیتوجهیها و نادیده گرفته شدنها پرچم ایران را در بلندترین قلل افتخار به اهتزاز درآوردهاند و نام ایران را سرافراز کردهاند.
این روزها تا دلتان بخواهد شعار حمایت سر داده میشود، اما درست در همین روزها خبر میرسد که برخی شورای شهریها و استانداریها با هزار کبکه و دبدبه و سروصدا به قهرمان کشتی جهان یک کارت هدیه یک میلیون تومانی تقدیم کردهاند که آن هم در زمان خرید مشخص شده مسدود است و قهرمان مجبور به دست به جیب شدن شده است!
این خبر تأسفبار و خجالتآور را بگذارید در کنار خبری که همزمان منتشر شد؛ خبری مبنی بر اینکه اعضای تیم ملی فوتبال در مسابقات مقدماتی جام جهانی برای هر برد خانگی ۳ هزار و ۵۰۰ دلار و برای هر پیروزی خارج از خانه ۵ هزار و ۵۰۰ دلار پاداش دریافت میکنند که با یک حساب سرانگشتی و با توجه به قیمت روز دلار که ۲۶ هزار تومان است، برای هر برد خانگی ۹۱ میلیون تومان میشود و برای هر پیروزی خارج از خانه ۱۴۳ میلیون تومان ناقابل!
حالا شما بگویید، میتوان این همه شعار و وعده بابت حمایت از ورزشکاران مدالآور المپیکی و پارالمپیکی و جهانی را باور کرد. به قهرمان جهان یک میلیون تومان پاداش میدهند، اما به بازیکن تیم ملی فوتبال حداقل ۹۱ میلیون، آن هم نه برای قطعی شدن صعود به جام جهانی که برای یک برد و تازه قرار است این مقدار ادامهدار هم باشد تا آقایان فوتبالی زحمت بکشند و به جام جهانی صعود کنند. با این وضعیت آیا میتوان به تغییر نگاهها امیدوار بود؟ آیا نباید حق را به ورزشکاران و فدراسیونهایی داد که با وجود مدالآوری هنوز نمیتوانند مطمئن باشند که مورد حمایت قرار میگیرند یا نه. حرف اصلی اینجاست که طی تمام سالهای گذشته فوتبال با ربط و بیربط و حتی برای پیروزی در یک بازی دوستانه پاداش میلیاردی و میلیونی گرفته، اما قهرمانان و مدالآوران دیگر رشتهها همیشه باید برای دریافت پاداشها، امکانات و حمایتها چشم به راه باشند.
طی دو هفته گذشته ایران با کشتی آزاد و فرنگی سرافراز شد و طی همین دو هفته با دو مسابقه فوتبال سرافکنده، آن وقت خبر میرسد که قرار است سرکیسه پاداش برای فوتبال شل شود، آن هم در شرایطی که به قهرمان کشتی یک میلیون تومان کارت هدیه غیرقابل برداشت میدهند، آن هم در روزهایی که رئیس و وزیر و دیگر مسئولان با قهرمانان المپیکی و پارالمپیکی عکس یادگاری میگیرند و در جواب درخواستهای آنها برای پرداخت هرچه زودتر پاداشها و رسیدگی و توجه بیشتر فقط خنده مصنوعی تحویل و وعده سرخرمن میدهند.
این تبعیض آشکار و زشت و این رفتار قبیح را چطور باید درمان کرد؟ این سؤالی است که پاسخ آن میتواند گره کور ورزش فوتبالزده ایران را باز کند. ورزشی که ظاهراً قرار نیست دل از فوتبال بکند و نیمنگاهی به سایر افتخارآفرینانش داشته باشد.
ظاهراً هم تفاوتی نمیکند که چه کسی مسئول باشد و از چه جناحی باشد، فوتبالزدگی در پوست و گوشت مسئولان رسوخ کرده و کاری هم نمیتوان انجام داد. خبرهایی که دیروز رسید نشان داد که این رویه ظاهراً تغییرناپذیر است و اینطور که پیش میرود باید منتظر باشیم و ببینیم که بهرغم وعده و وعیدهای مسئولان ریز و درشت باز هم این فوتبال و فوتبالیستها هستند که خوب پول میگیرند و بقیه فقط حسرت نصیبشان میشود.