بر کسی پوشیده نیست که حقوق بشر، اساسی‌ترین و ابتدایی‌ترین حقوقی است که هر فرد به طور ذاتی و به صرف انسان بودن از آن بهره‌مند می‌شود. در عین حال با داشتن چنین جایگاهی، این حقوق امروزه به دستمایه‌ای برای فشار به کشور‌های غیرغربی توسط غربی‌ها تبدیل شده است و این در حالی است که نه تنها در قرون گذشته، بلکه در همین ۷۰ سال اخیر جهان شاهد صحنه‌های فجیع انسانی و تنزل اخلاقی در کشور‌های مدعی حقوق بشر، آن هم در مقدس‌ترین اماکن آنها، یعنی کلیسا‌ها بوده است. این بار فقط آن سرباز امریکایی نیست که در شهر اوکیناوای ژاپن به ۱۸ زن ژاپنی تجاوز کرده و جان ۱۹ نفر را مثل آب خوردن گرفته باشد و یا آن تفنگدار امریکایی به دختر شش ساله تجاوز و او را با چاقو قطعه قطعه کرده باشد و با یک تأسف خشک و خالی مقامات کاخ سفید از کنار آن گذشته و حتی او را به زندان هم محکوم نکنند و با یک برچسب جنون داشتن سرباز او را با چنین جنایت هولناکی که انجام داده، تبرئه کنند. آنچه این روز‌ها اخبار فجیع آن نقل محافل رسانه‌ای جهان شده دیگر مربوط به جنایات حقوق بشری و تجاوز سربازان امریکایی در ژاپن، عراق، افغانستان یا تجاوز سربازان فرانسوی در الجزایر، لیبی و دیگر کشور‌های آفریقایی نیست، بلکه اخبار رقت آمیز کشیش‌هایی است که در مقدس‌ترین مکان در طول این ۷۰ سال و قطعاً بسیار بیشتر از آن در طول تاریخ کلیسا نسبت به کودکانی رخ داده که والدینشان برای فراگیری تعالیم حضرت مسیح (ع) به این محیط مذهبی اعتماد کرده و فرزندانشان را به آنجا فرستاده بودند.
چند سالی بحث تجاوز و سوءاستفاده‌های جنسی کشیش‌های کاتولیک از کودکان در محافل سیاسی و دادگاه‌های کشور‌های غربی به‌ویژه فرانسه داغ شده است و تاکنون باوجود تلاش نهاد‌های قدرت برای سرپوش گذاشتن بر این فاجعه انسانی و غیراخلاقی، آنها نتوانستند آتش خشم مردم از کلیسا و دولتمردان را خاموش کنند. در نهایت، اتفاقی که افتاد این بود که تعداد زیادی از قربانیان سوءاستفاده‌های جنسی به دادگاه‌های اروپا شکایت بردند و منتظر فرجام بودند که به یکباره اواخر هفته گذشته با یک حکم غیر منتظره از سوی دادگاه حقوق بشر اروپا مواجه شدند. حکم این بود: «واتیکان دارای مصونیت اعطا شده به کشور‌های مستقل است و قربانیان سوء استفاده جنسی کشیش‌های کاتولیک، نمی‌توانند علیه این مکان مقدس طرح دعوا کنند.»این حکم در حالی صادر شده است که گزارش‌های منتشر شده در این خصوص نشان می‌دهد روحانیون کاتولیک در فرانسه از سال ۱۹۵۰ تاکنون تجاوز و تعرض‌های گسترده‌ای را علیه کودکان انجام داده و تخمین زده می‌شود در طی این سال‌ها، بالغ بر ۲۱۶ هزار کودک از سوی کشیش‌ها در فرانسه مورد آزار و اذیت جنسی قرار گرفته‌اند.
شاکیان ابتدا پرونده خود را در بلژیک تشکیل دادند، اما در مرحله اول، درخواست آنها رد شد و به دنبال رد این درخواست، شکایت‌شان را به دادگاه حقوق بشر اروپا که در شهر استراسبورگ فرانسه مستقر است بردند و این دادگاه هم که نماد عدالت! در همه اروپاست، در بیانیه‌ای اعلام کرد واتیکان عضو شورای اروپا نیست و بنابراین مشمول صلاحیت دادگاه حقوق بشر اروپا نمی‌شود. والدین و حامیان قربانیان تجاوز کشیش‌ها به کودکان، خواستار جبران خسارت و پیگرد قانونی برای تجاوز‌کننده‌های کودکان شده بودند، اما درکمال ناباوری در مقابل طرح دعوای خود، با دو موضع هم راستا از سوی دادگاه با عنوان «داشتن مصونیت قضایی کشیش‌ها» و از سوی دیگر «فقط ابراز شرمساری پاپ فرانسیس در واکنش به این گزارش ها» مواجه شدند.
ظاهراً کشیش‌های کلیسا، همچون صهیونیست‌ها که عضو NPT نیستند و با داشتن بیش از ۲۰۰ کلاهک هسته‌ای برای کشور‌های دارای فعالیت صلح آمیز هسته‌ای همچون جمهوری اسلامی ایران شاخ و شانه می‌کشند، از مصونیت برخوردارند و اروپا ترجیح می‌دهد با کشیش‌های فاسد و تجاوزکننده، به این بهانه که واتیکان عضو اتحادیه اروپا نیست و با رژیم کودک کش صهیونیستی به خاطر عدم عضویت این رژیم در NPT چشم‌های کور خود را بر واقعیات صحنه‌های ناراحت‌کننده‌ای که مکرر در جهان در حال رخ دادن است، ببندد.
تفاوت حقوق بشر غربی با حقوق بشر اسلامی در همین جا است که روشن می‌شود. اگر خدای نکرده یک روحانی در جمهوری اسلامی مرتکب خلافی به مراتب کمتر از آنچه این روز‌ها در غرب تشت رسوایی آن از بالای کلیسا بر زمین افتاده است، بشود بدون آنکه شکایتی رسمی از مرجعی صورت گرفته باشد و فقط با یک گزارش مردمی، آن روحانی به دادگاه‌های بسیار سختگیرانه «روحانیت» فرا خوانده می‌شود و در صورت اثبات جرم توسط آن شخص در کسوت لباس روحانیت متحمل حد شده و باید متناسب با جرمی که مرتکب شده مجازات شود. در جمهوری اسلامی نه تنها مبلغان دین و روحانیت مصونیت قضایی ندارند، بلکه اجرای حکم برای آنها بسیار سخت‌تر از شهروندان عادی است.
آنچه این روز‌ها در اروپا نسبت به تجاوز کشیشان کاتولیک با کودکان فرانسوی ودیگر کشور‌های اروپایی حداقل درطول ۷۰ سال گذشته رخ داده و نهاد‌های حقوق بشری و مراجع قانونی و سیاسی در اروپا ترجیح داده‌اند این موضوع را به دست فراموشی بسپارند نه اتفاقی نادر، بلکه رفتار همیشگی غرب با پدیده‌ای به نام حقوق بشر است و تنها به کودکان فرانسوی یا فلان کشور اروپایی هم ختم نمی‌شود کمااینکه چندی پیش شاهد کشف گور‌های دسته جمعی در مدارس تحت پوشش کلیسا در کانادا بودیم و دیدیم چه رسوایی تاریخی به بار آورد که هنوز ترکش‌های آن بر پیکر نیمه جان حقوق بشر غرب باقی است. امروزه در بستر همین حقوق بشر دروغین، سالانه میلیون‌ها زن در امریکا از خشونت‌های خانگی رنج می‌برند. بر اساس آخرین آمار‌های منتشر شده از سوی مرکز کنترل و پیشگیری بیماری در امریکا، از هر ۵ زن امریکایی، حداقل یک زن در طول زندگی خود مورد تجاوز قرار گرفته است و به روایت آمار، در این کشور ۶/۴۳ درصد از زنان، برخی از انواع خشونت جنسی را در طول زندگی تجربه کرده‌اند. خشونت‌ها علیه زنان در امریکا در قالب تعرضات جنسی و خانگی و نیز بهره برداری از زنان در فیلم‌ها و تبلیغات پورنو انجام می‌شود. بر اساس داده‌های موجود می‌توان استنباط کرد که رعایت حقوق زنان در امریکا در بسیاری مواقع امری ریاکارانه و فریبنده است. این در حالی است که امریکا در بین ۱۰ کشور نخست ناامنی برای زنان قرار دارد؛ رتبه‌ای که در حداقل یک دهه بدون تغییر باقی مانده است. این‌ها واقعیت حقوق بشر غرب است نه آن چیزی که هر روز توسط شبکه‌های بی آبرویی همچون بی‌بی‌سی، من‌و تو، و... در مدح حقوق بشر در غرب و مذمّت حقوق بشر در افغانستان، عراق، سوریه و ایران بر روی آنتن می‌رود.
