«زمانی که ما ورزش می‌کردیم و مدال می‌آوردیم، مسئولان هیچ حرکتی برای شناساندن قهرمانان حتی در محله‌هایمان هم انجام نمی‌دادند و ناشناخته بودیم.» این حرف‌ها را علی‌اکبر حیدری، دارنده مدال برنز ۱۹۶۴ توکیو را می‌زند. پیشکسوتی که وقتی می‌بیند امروز برخلاف چند دهه پیش، مسئولان کمیته ملی المپیک با احداث موزه ملی ورزش و رونمایی از تندیس‌های قهرمانانی که در المپیک و پارالمپیک، در حال معرفی قهرمانان به نسل جدید هستند، نمی‌تواند خوشحالی‌اش را پنهان کند و به مسئولان دستمریزاد می‌گوید.
مانند دیروز که پس از سه ماه، بار دیگر مراسم رونمایی از تندیس‌های مدال‌آوران برگزار و از پنج تندیس جدید رونمایی شد و مثل همیشه باز هم کشتی‌گیران دست بالاتر را داشتند و سه تندیس از پنج تندیس به کشتی‌گیران اختصاص داشت که به همراه تندیس یک وزنه‌بردار و یک کماندار پارالمپیکی به نمایش گذاشته شدند. بدین ترتیب، علیرضا رضایی، علیرضا حیدری، مسعود مصطفی جوکار (کشتی)، حسین توکلی (وزنه‌برداری) و زهرا جوانمرد (تیروکمان) مدال‌آورانی بودند که تندیس‌شان به جمع سایر تندیس‌های موزه ملی ورزش اضافه شد تا تندیس‌های مدال‌آوران در موزه ملی ورزش در حال تکمیل شدن باشد.
مثلث نقره‌ای و برنزی کشتی در آتن
علیرضا رضایی را به گفته محمدرضا احمدی، مجری برنامه دیروز همه با لبخندهایش می‌شناسند، ملی‌پوش سنگین‌وزن کشتی آزاد که یکی از قهرمانانی بود که دیروز از تندیس او رونمایی شد. قهرمانی که در ۱۶ سالگی در حالی طلای نوجوانان جهان را به دست آورد که در کودکی از فوتبال و در ادامه ووشو و بعد با وجود مخالفت مادرش به باشگاه کشتی می‌رود. المپیک آتن برای رضایی به یادماندنی می‌شود و او تا فینال پیش می‌رود، اما مقابل ارتور تایمازوف نتیجه را واگذار می‌کند و یک مدال نقره با ارزش برای ایران به ارمغان می‌آورد.
علیرضا حیدری دیگر قهرمانی است که از تندیس او رونمایی شد. دارنده یک طلا، سه مدال نقره و یک برنز جهان که مدال برنز المپیک آتن را در کارنامه‌اش دارد، رقابت‌هایی که اگرچه او از سد رقیب سرسختش کوتانیدزه گذشت، اما با باخت به ماگمد ابراهیم اف ازبک به فینال نرفت و با حضور در رده‌بندی توانست پیروز شود و با مدال برنز سال ۲۰۰۴ به ایران برگردد. ملی‌پوش ۹۶ کیلویی کشتی آزاد که او هم مانند رضایی با وجود مخالفت خانواده‌اش کشتی را انتخاب می‌کند، آن هم به گفته خودش به صورت پنهانی، به طوری که کسی در منزل متوجه تمریناتش نشود، شروعی که سال‌ها بعد یک دوجین مدال خوش‌رنگ آسیایی و جهانی به ورزش ایران اضافه کرد.
تندیس مسعود مصطفی جوکار، سومین تندیسی بود که از آن پرده‌برداری شد، ملی‌پوش وزن ۶۰ کیلوگرم کشتی آزاد ایران در دهه ۸۰ که در المپیک آتن از نگاه مسئولان ورزشی، مربیان و دست‌اندرکاران و مفسران کشتی، در بین شرکت‌کنندگان دو رشته آزاد و فرنگی، یکی از کم‌شانس‌ترین‌ها برای کسب نشان المپیک بود. این کشتی‌گیر ملایری، اما همه معادله‌ها را به‌هم زد و تنها در فینال و مقابل کشتی‌گیر کوبایی، دستش به عنوان برنده بالا نرفت تا مدال نقره المپیک را به دست بیاورد و یکی از شگفتی‌سازان کاروان ایران در آتن باشد.
شکستن طلسم ۳۲ ساله تا تیر انداختن به عشق دختر
چهارمین تندیس مربوط به حسین توکلی بود، قهرمانی که همه او را با آن پریدن معروفش روی سکوی قهرمانی المپیک ۲۰۰۰ سیدنی به یاد می‌آوریم، وقتی دو پا به روی سکوی اول پرید و دست‌هایش را به دو طرف باز کرد تا یکی از تاریخی‌ترین سکو‌های ورزش ایران در ادوار المپیک ثبت شود. توکلی که با طلای وزنه‌برداری جوانان آسیا در سال ۱۹۹۸ نامش را بر سر زبان‌ها انداخته بود، دو سال بعد در سیدنی اوج کارنامه ورزشی‌اش را ثبت کرد و توانست طلای دسته ۱۰۵ کیلوی وزنه‌برداری را به دست آورد. نشان وزنه‌بردار اهل محمودآباد مازندران، دومین طلای المپیک در رشته وزنه‌برداری ایران بود که پس از ۳۲ سال تلاش به دست آمد. نخستین آن و آخرین نشان طلای ایران از بازی‌های المپیک در این دسته در سال ۱۹۶۸ توسط محمد نصیری‌سرشت به دست آمده بود.
تندیس زهرا جوانمرد، کماندار پارالمپیکی هم آخرین تندیسی بود که رونمایی شد. ورزشکار تیروکمان مشهدی که به صورت اتفاقی پس از دیدن آگهی تمرین این رشته در مجموعه ورزشی آستان قدس رضوی، وارد این رشته می‌شود و با کسب مدال برنز تیمی در رشته تیروکمان در پارالمپیک ۲۰۱۲ لندن، اوج کارش را رقم می‌زند. قهرمانی که دخترش ثمین را حامی خود و اصلی‌ترین مشوقش برای راهیابی به رقابت‌های لندن می‌داند، به طوری که در لندن و روز مسابقه، هم‌تیمی‌های زهرا می‌گفتند به عشق دخترش تیر می‌اندازند و همگی به یاد ثمین بودند تا با موفقیت‌شان دل او را شاد کنند.
