سرویس ورزشی جوان آنلاین: امیرحسین زارع پدیده کشتی آزاد ایران در سال‌های اخیر بوده است، ملی‌پوش وزن ۱۲۵ کیلوی کشورمان که پس از طلای نوجوانان جهان، نقره جوانان جهان و طلای امید‌های جهان در المپیک توکیو با کسب مدال برنز یکی از جوان‌ترین مدال‌آوران ایران در تاریخ المپیک لقب گرفت. با زارع که تنها ۲۱ سال سن دارد و این روز‌ها آماده حضور در رقابت‌های جهانی نروژ می‌شود، گفتگو کرده‌ایم و او از راز موفقیت‌هایش برایمان صحبت کرده است.
المپیک ۲۰۲۰ تداوم موفقیت‌های امیرحسین زارع بود و یک مدال برنز با ارزش کسب کردید. می‌خواهیم صحبت‌هایتان را از توکیو شروع کنید.
در حالی به توکیو رفتم که خود را برای کسب مدال طلا آماده کرده بودم، زحمات زیادی کشیده و تمرینات سختی را سپری کرده بودم تا از نظر فنی و روحی در بهترین شرایط در بازی‌های توکیو روی تشک بروم و مدال طلا را به دست بیاورم، اما متأسفانه این اتفاق نیفتاد. ورزش قهرمانی به هر حال این بالا و پایین‌ها را دارد و بعضی اوقات اتفاقی که در ذهنمان است رخ نمی‌دهد. به هر حال امیدوارم در المپیک آینده با تجربه‌ای که از مسابقات توکیو به دست آورده‌ام، بتوانم مدال طلا را برای ایران به ارمغان بیاورم و تقدیم مردم کرده و دلشان را شاد کنم. به هر حال، اما خدا را شکر می‌کنم که این موفقیت را توانستم به دست بیاورم و برای لحظاتی هم که شده دل هموطنانم را شاد کنم. مردم ایران یک سال و خرده‌ای است که درگیر بیماری کرونا و از دست دادن عزیزانشان هستند، در این اوضاع و احوال اگرچه می‌دانم مدال برنز برای مردم بزرگ ایران کم بود، اما امیدوارم حداقل این مدال کوچک باعث شده باشد در روز‌هایی که حال خیلی‌ها خوب نیست، حتی برای ذره‌ای هم که شده خوشحال شوند.
به کرونا اشاره کردید، ویروسی که یک سال المپیک را عقب انداخت و قطعاً سختی‌های بیشتری را به شما مانند همه قهرمانان تحمیل کرد، به این سختی‌ها اشاره می‌کنید؟
شرایطی بود که همه با آن درگیر بودند و خیلی سخت بود. ورزشکاران هم از تمرینات گروهی و داشتن حریف تمرینی دور بودند، اما در یک سال آخر با درایت رئیس فدراسیون، اردو‌ها با شرایط قرنطینه و رعایت پروتکل‌های بهداشتی برگزار شد تا کشتی که برای مسابقات بزرگی مانند المپیک آماده می‌شد، لطمه نخورد.
یکی از کشتی‌های مورد توجه شما در المپیک، مسابقه نیمه نهایی با گنو پتریاشویلی قهرمان مطرح گرجستانی بود، حریفی که دو سال قبل در لیگ برتر کشتی آزاد شکست داده بودید. چه شد که پیروزی‌تان تکرار نشد؟
شویلی به هر حال یک برنز المپیک و سه طلای جهان را دارد و کشتی‌گیر بزرگی است. اول کشتی هم همه چیز طبق برنامه‌ای که داشتم پیش رفت و جلو هم افتادم، اما متأسفانه با توجه به اینکه کشتی، ورزش سنگینی است، یکسری اتفاقات روی تشک افتاد که کشتی از دستم در رفت و نتوانستم امتیاز‌های از دست رفته را جبران کنم و متأسفانه کشتی را واگذار کردم. بعد از این کشتی کادر فنی زحمت زیادی کشیدند از نظر روحی مرا جمع و جور کنند که برای مسابقه سومی و چهارمی، با روحیه وارد تشک شوم و این مسئله باعث شد در این مبارزه پیروز شوم و به مدال برنز برسم.
البته یک ماه دیگر در جهانی نروژ، می‌توانیم منتظر سومین رویارویی شما با گنو پتریاشویلی باشیم، حتماً نقشه‌های زیادی برای جبران شکست توکیو در سر دارید آن هم در شرایطی که با کنار رفتن غلامرضا محمدی و آمدن پژمان درستکار با یک کادر فنی جدید به این مسابقات اعزام می‌شوید؟قطعاً به این موضوع فکر کرده‌ام. رقابت‌های جهانی نروژ که یک ماه آینده برگزار می‌شود، دوباره با حریفانی که در المپیک روبه‌رو شدم، مبارزه خواهم کرد و امیدوارم در این مسابقات خوش بدرخشم و همه رقبایم را شکست دهم. درباره تغییر کادر فنی هم جا دارد به آقای محمدی بابت زحماتی که در این سه سال کشیدند، خسته نباشید بگویم که واقعاً شبانه‌روزی و با دوری از خانواده‌شان، برای موفقیت ما تلاش کردند و به آقای درستکار و کادر فنی‌شان هم خوشامد بگویم. در لیگ برتر، آقای درستکار در تیم بازار بزرگ مربی‌ام بودند و با ایشان کار کرده‌ام. مربی کارآمد و با کارنامه‌ای هستند امیدوارم بتوانیم در کنار هم موفقیت‌های خوبی را رقم بزنیم.
برگردیم به روز‌هایی که کشتی را آغاز کردید، امیرحسین زارع که عاشق ورزش باستانی بود، چطور به سمت کشتی آمد؟ اگر چه در مازندران هر بچه‌ای چشم باز می‌کند، خودش را روی تشک می‌بیند و علاقه‌مندان زیادی این رشته دارد.
از سن کودکی با توجه به اینکه پدر و عموی بزرگ‌ترم، بنیانگذار ورزش باستانی در شهرمان یعنی آمل بودند، به سمت این ورزش رفتم و تمرینات باستانی را انجام می‌دادم، اما بعد‌ها مسیرم به کشتی تغییر کرد. به هر حال کشتی در مازندران همانطور که اشاره کردید، هواخواهان زیادی دارد و بچه‌ها وقتی می‌خواهند ورزشی را شروع کنند، یکی از اولین انتخاب‌هایشان کشتی است. یادم می‌آید وقتی در مدرسه با بچه‌ها کشتی می‌گرفتم از بقیه بهتر بودم و به قول معروف همه را زمین می‌زدم و این مسئله سبب شد تا علاقه‌ام به کشتی زیاد شود. علاوه بر این تماشای مسابقات کشتی قهرمانان بزرگ مازندران هم در گرایشم به کشتی بی‌تأثیر نبود. به همین دلیل سال ۹۲ بود که زیر نظر آقای حمیدرضا آقاجانی مربی‌ام که الان هم مربی من هستند، کشتی را شروع کردم و تا امروز این راه ادامه دارد.
البته یکی از مشکلاتی که داریم موضوع استعدادیابی است که با وجود استعداد‌های زیاد به خصوص در شمال، برنامه ویژه‌ای برای اینکه بتوانیم استعداد‌هایی مانند امیرحسین زارع‌ها را شناسایی و قهرمانان آینده را تربیت کنیم، نداریم و این باعث از دست رفتن بسیاری از کشتی‌گیران مستعد می‌شود. آقای زارع چه باید کرد این مسئله در مسیر درستی قرار بگیرد؟
اگر بخواهم به صورت کلی‌تر به این مسئله نگاه کنم و شرایط این دو سال اخیر را در نظر بگیرم، دغدغه‌های مردم درباره کرونا و اینکه بر خلاف برخی کشور‌ها که واکسیناسیون با سرعت و تعداد بالاتری انجام شده، در ایران همچنان کرونا بیداد می‌کند و خانواده‌ها عزیزانش را از دست می‌دهند. با توجه به این نگرانی، خانواده‌ها فرزندانشان را به باشگاه‌ها حالا چه کشتی یا رشته‌های دیگر نمی‌فرستند. اگر دغدغه مردم درباره کرونا با واکسیناسیون بیشتر حل شود و مردم به زندگی عادی‌شان برگردند، قطعاً آن‌ها فرزندانشان را به باشگاه‌های کشتی می‌فرستند. علاوه بر این معتقدم باید تعداد مسابقات رده‌های پایه بالاتر برود و از مربیان سازنده بیشتر استفاده شود، این مسئله سبب می‌شود تا استعداد‌های بیشتری در کشتی شناخته شوند.
از روز اولی که کشتی را آغاز کردید، هدفگذاری‌تان چه بود و روزی را می‌دیدید که مانند مرداد امسال در توکیو روی سکوی میدان بزرگی مانند المپیک بروید؟
از همان ابتدا کشتی را با هدف‌های بزرگ شروع کردم، درخشش قهرمانان بزرگی مانند رضا یزدانی، کمیل قاسمی یا قهرمانان شهرم آمل آقای قاسم رضایی و مدال‌هایی که این پهلوانان در مسابقات جهانی و المپیک کسب می‌کردند، باعث بالا رفتن انگیزه‌ام در کشتی شد. همچنین یکی از عموهایم، آقای فرزاد زارع که الان هم مربی‌ام هستند، مثل یک حامی پشتم بودند و انگیزه زیادی به من می‌دادند، همه این عوامل کنار هم سبب شد در کشتی خیلی زود بتوانم پیشرفت کنم. از همان ابتدای شروع کشتی، المپیکی فکر می‌کردم، نگاهم این نبود که یک مدال داخلی و کشوری بگیرم، بلکه هدفم کسب مدال در مسابقات بزرگ بین‌المللی بود.
پس همین نگاه بزرگ باعث شد مدال‌ها را از همان رده‌های پایه درو کنید و به طلای نوجوانان جهان، نقره جوانان جهان، طلای امید‌های جهان و برنز المپیک برسید. از حس اولین مدالتان برایمان بگویید.
اولین مدالم را در مسابقات قهرمانی آسیا در رده نوجوانان کسب کردم که مدال طلا بود. خیلی حس خوبی داشتم و از آن مسابقاتی بود که دریچه امید برای کسب مدال‌های بیشتر برایم باز شد. خودم را باور کردم که می‌توانم در کنار قهرمانان بزرگ بایستم و یکی از آن‌ها باشم.
حالا پس از مدال با ارزش المپیک، امیرحسین زارع برای آینده چه چیزی در ذهن دارد؟
کشتی شرایط خاص خودش را دارد و با توجه به این شرایط پیش‌بینی آن سخت است، اما تمام سعی‌ام این است که بتوانم آمادگی‌ام را حفظ کنم و مسابقه به مسابقه آماده‌تر روی تشک بروم و نماینده شایسته‌ای برای ایران باشم و امیدوارم در مسابقات المپیک ۲۰۲۴ پاریس، مدال طلا را به دست بیاورم؛ و برای رسیدن به این هدف تجربه المپیک که اولین حضورتان در میادین بزرگسالان بود، نقشه راهت خواهد بود.
المپیک بزرگ‌ترین میدان ورزشی برای هر ورزشکاری است و تجربه المپیک متفاوت از سایر مسابقات است. قبلاً مسابقات المپیک را در رده جوانان در یک شکل و قالب کوچک‌تر تجربه کرده بودم، این تجربه خیلی به من در بازی‌های توکیو کمک کرد. خدا را شکر می‌کنم که در اولین رقابت بزرگی که شرکت می‌کردم، دست خالی برنگشتم.
کلی‌تر بحث کنیم، انتظارات از کشتی زیاد است چه در المپیک و چه بازی‌های آسیایی، اما رسیدگی‌ها به اندازه انتظارات و افتخاراتی که کشتی کسب می‌کند، نیست، شما به عنوان یک قهرمان چه انتظاری از مسئولان دارید تا با آرامش و انگیزه بیشتری برای حضور در مسابقات آماده شوید؟
همه از مردم تا مسئولان می‌دانند که کشتی آنطور که شایسته این رشته است، مورد حمایت قرار نمی‌گیرد. امیدوارم مسئولانی که برای ورزش تصمیم می‌گیرند، از جنس ورزش باشند و هر ورزشی به اندازه افتخارات و مدال‌هایی که کسب می‌کند، مورد حمایت قرار گیرد. کشتی ورزش اول مملکت است و به همین دلیل باید در رده اول لیست حمایتی مسئولان قرار گیرد تا قهرمانان این رشته که همواره در مسابقات مختلف از المپیک و جهانی گرفته تا آسیایی، بار مدال‌آوری روی دوش‌شان است، با انگیزه بیشتری برای افتخارآفرینی تلاش کنند و بدانند قدر زحماتی را که می‌کشند مسئولان می‌دانند.
درباره این حمایت‌های شغلی و معیشتی که از قهرمانان باید بشود، بیشتر برایمان توضیح می‌دهید؟
معتقدم لیگ کشتی یکی از بخش‌هایی است که می‌تواند برای کشتی‌گیران آورده مالی داشته باشد و دغدغه‌هایشان را از این نظر کمتر کند. اگر در لیگ برتر، اسپانسر‌های بیشتری حضور داشته باشند می‌توانند منبع درآمد مالی مناسبی برای کشتی‌گیران باشند، به خصوص که یک ورزشکار حرفه‌ای که همواره در طول سال در اردو و مسابقه است، نمی‌تواند دنبال یک کار دیگر برای امرار معاش برود. به همین دلیل امیدوارم لیگ کشتی که منبع درآمد کشتی‌گیران است، بیشتر مورد حمایت اسپانسر‌ها قرار گیرد.
حرف و نکته‌ای اگر باقی مانده است بگویید.
در پایان می‌خواهم از پدر و مادرم، از همه مربیانم و مسئولان فدراسیون کشتی که با زحماتشان موفقیت‌هایم را رقم زدند، تشکر کنم و امیدوارم بتوانم با تداوم مدال‌آوری در رقابت‌های آینده، ذره‌ای از زحماتشان را جبران کنم.
